Niet echt een verslag van mij dit keer, maar de indrukken die ik had bij Shhh… it happens. SPOILERS MIGHT BE AHEAD
Komt dat zien
Wie heeft durf
Dit was ooit
The greatest show on earth
Opgepast
Houdt u vast
Al wat was
Zal wederom herrijzen uit de as
Shhh… it happens and what happens is delightfully fun and highly energetic.
Een verlaten pretpark bevolkt door freaks van de bovenste plank… ‘Mensen’ die je liever niet op straat tegen wil komen. Als Bro en Sis via een verkeerde metro en een bijna onverstaanbaar scheldenwoordenlied (Baarmoederdiscokip?) terecht komen bij het verlaten pretpark dat geen naam heeft worden ze opgenomen in de groep freaks en tezamen beramen ze een plan (dat nooit uit de doeken wordt gedaan) om te ontsnappen uit de hel.
In eerste instantie keek ik ontzettend uit naar deze productie. Ik vind het een kick om voorstellingen te zien waarvan je van te voren nog helemaal niets kent, maar na het lezen van de vele ‘recensies’ wist ik het niet meer of ik eigenlijk nog wel wilde. Daarna volgde dat zwaar overdreven gedoe om de rol van Linda (een meisje dat tot inkeer komt en vrouw wordt, om het bijbels uit te drukken). Toen dacht ik weer: Ik moet het toch echt snel gaan zien, want bijkbaar gebeurd er iets wereldschokkends. Afgelopen maandag zag ik de show voor het eerst. Daarop volgde gisteren een tweede bezoek en ik heb me ontzettend geamuseerd.
Shhh… gaat nooit een prijs winnen voor briljante inhoud, dat weert gelijk het gros van de elitaire Sondheimfreaks, maar omdat die er in Nederland toch niet zoveel zijn moet dát geen probleem opleveren. Het scriptvan Eelco Claassen bestaat uit een aantal sketches/levensverhalen die aan elkaar worden geregen met een rode draad over Max Majestic die zijn pretpark nieuw leven in wil blazen. De scènes op zichzelf zijn overwegend leuk. De geschiedenis van Mercedes is hilarisch, evenals die van TV-head. De verbindende stukken en vooral de daarbij behorende songs zoals I’m sorry en de pijn-rap zijn van een stuk lager niveau en zorgen ervoor dat de eerste helft van de tweede akte behoorlijk inzakt, simpelweg omdat er niets gebeurd. Het verhaal lijkt nog uit het dal te komen met de magische vertelling van Max’ verleden. Om vervolgens te eindigen met misschien wel het meest waardeloze einde ooit geschreven… Dat inderdaad wel verrassend is, zoals beloofd. Het gegeven van de musical schept hogere verwachten dan het eindresultaat qua verhaal waar kan maken.
Genoeg gezeurd, want ondanks de vage punten aan het geheel is Shhh… een avondje plezier waar ik zeker de tweede keer ontzettend van genoten heb. Plezier dat aan alle kanten van het podium spat in de knallende songs zoals Strangers Things Have Happened en het fantastische My Side Of The Screen waarin Rolf Koster de zaal in no time op z’n hand heeft. Ondanks het ratjetoe aan muzikale stijlen klinkt de score overwegend erg lekker en doet soms denken Little Shop Of Horrors en Bat Boy.
Het verhaal van Zelda Zit heeft als enige kanttekening dat je je afvraagt waarom een mode gigant een puist wordt? Bij een cosmetica-gigant had ik het aannemelijker gevonden. Het is jammer dat ze altijd lief is en nergens echt een kreng wordt, want buiten dat is haar performance heerlijk om te zien, haar stem is warm en vol en haar solo Liefde doet je stuiteren op je stoel, haar onschuld als ze tegen het einde spontaan een pistool tevoorschijn trekt is hilarisch. Als TV-head z’n verhaal uit de doeken komt doen is de sitcomscene die volgt erg herkenbaar als typisch Amerikaanse jaren zestig serie.
Linda Wagenmakers zingt een grootse Gospelballad, nogal wrang als je nagaat dat haar Gospelalbum net uit de handel is genomen. Het nummer I Still Have Dreams over een meisje dat tot inkeer komt zou niet misstaan hebben om haar cd. Het hoogtepunt van de cast is toch zonder twijfel Cystine Carreon die blijkbaar zonder enige moeite samenspeelt met de pop die aan haar vast zit en met grootste gemak schakelt tussen haar stemmingen. Het maakt Mercedes wel het meest menselijke ondanks haar onmenselijkheid. Haar solo Zonder Jou (Maandag nog Why Go On?) is fenomenaal en geeft zo iedereen het nakijken. Kippenvel is het enige juiste woord. Het was een van de voornaamste redenen om nog een keer de reis naar Amsterdam af te leggen.
Esther van Boxtel speelt haar Matrix-achtige karakter lekker mysterieus, maar haar persoonlijke verhaal was nogal slaapverwekkend van opzet. Toch vroeg ik me toch steeds af hoe de rol zou zijn geweest als Ara Halici ‘m had gespeeld. Was het dan totaal anders geweest? Wim van den Driessche heeft een heerlijke duistere stem en z’n spelscènes zijn erg mysterieus. Slechte mensen zijn altijd heerlijk om aan het werk te zien op het podium. Martin van der Starre heeft een waanzinnige strot, zijn verhaal is het kortst maar daardoor wel een stuk sneller to the point en qua spanningsopbouw dan ook het sterkst. Als de vergane-glorie-Stone schittert Tony Neef die overduidelijk plezier heeft in z’n Glam Around optreden, maar de scenes die daarop volgen waren toch wel erg ranzig… Dus ze werkten… 😉
Kortom: Shhh… moet het hebben van het enorme plezier van de cast en die maken dat dubbel en dwars waar.
P.S. Ik wist niet dat ik zo tegenstrijdig kon zijn, maar het positieve gevoel overheerst nu wel degelijk.
P.P.S. Heeft iemand de witte hond uit het decor herkend uit een eerdere musical?
