Nou, vooruit dan. Ook ik was bij Johns perspremière, maar niet namens Musicalworld.
Was Ron een broedend mysterie en een uitgemergelde Jezus Christus anno 1888, John Vooijs is een open boek en heeft het postuur dat het grote publiek het beste vindt passen bij de Tarzan die ze in hun jeugd hebben leren kennen. John speelt Tarzan met een immer guitige blik, als een Ciske de Rat, een kleine belhamel wiens kwajongensstreken je nooit boos zullen maken omdat hij zo’n ontwapenende onbevangenheid heeft.
Dat karakter houdt John lang vol, in mijn nederige opvatting iets té lang, omdat hij pas helemaal bij het vinden van de kist van zijn ouders met alle memorabilia zijn branie laat vallen en kwetsbaar wordt. Als toeschouwer schrik je en denk je dan: “Goh Tarzan, ik wist niet dat het zà³ erg met je was.”
Ron laat die sombere onderlaag al snel doorschemeren en maakt van Tarzan een intrigerender personage. Ook natuurlijk omdat Ron eruitziet zoals hij is, is hij totaal anders dan wat je je và³à³rdat de musical bestond bij Tarzan voorstelde.
John heeft wel een prachtige stem, echt ontroerend en adembenemend om naar te luisteren. Maar helaas, bij zo’n getroebleerde jongen past het hese randje in Rons zangstem weer nét iets beter. En John heeft een plat accent uit Amsterdam en omstreken. Ron kan zijn Nijmeegs accent ook niet wegpoetsen, maar dat klinkt voor mij weer iets exotischer dan dat alledaagse Amsterdamse accent van John.
Ten slotte het acteren. Natuurlijk komt dit doordat Ron alle intensieve en uitgebreide aandacht van de Amerikaanse creatives heeft gekregen. Dan komt John er met zijn resident director én de karig toebedeelde repetitietijd bekaaid vanaf. Maar John heeft af en toe momenten dat zijn gezicht volkomen leeg is, blanco. En dan kijkt hij niet hemels naar de sterren in de hemel, maar naar Jane of Clayton. Dat kan natuurlijk niet, maar ik weet zeker dat John dit nog gaat ontwikkelen.
De ster van de voorstelling was niet John, niet Chantal, maar Arie Rustenburg. In de paar maanden dat hij speelt, weet hij met zijn kleine rol alle aandacht naar zich toe te trekken. Op de manier zoals Doris Baaten dat deed in Mamma Mia. Gretig vroeg zij om aandacht, zonder het evenwicht van het stuk te verstoren. Zo ook Arie bij Tarzan. Hij speelt de schurk op zo’n charismatische manier, dat je hoopt dat hij een keer van Tarzan zal winnen. Al was het alleen maar om langer van zijn mimiek en oog voor detail te mogen genieten. Zijn grootste beloning is ouderwets boegeroep bij het slotapplaus.
Op het podium was naderhand een fotomoment. Dat verliep ordentelijk - de poseurs lachen eerst naar de meest linkse fotografen om ze dan stuk voor stuk toe te lachen tot aan de meest rechtse kiekendief. Maar toen meldde Mirjam, de nieuwe vriendin van John, zich en wilde iedere fotograaf opnieuw een kiekje. Toen kwam moeder Vooijs tevoorschijn en daar begon het ritueel van voren af aan. Iedereen kan het raden: vader Vooijs en zus Vooijs gaven ook acte de présence en natuurlijk opnieuw niet tegelijkertijd. Op het laatst werd een vermoeiend zootje en de bos bloemen die John bij de ovatie van Jeff Lee had ontvangen, lag moederziel alleen op een vrij gedeelte van het podium, terwijl de eigenaar samen met zijn dierbaren door de samengedromde pers steeds meer in de lianen aan de zijkant gedrongen werden.
Naderhand was er in de foyer nog gelegenheid tot napraten. Fred Butter - die man is een scherp observator, kritisch en ad rem - is bijna klaar om over twee weken zijn debuut te maken als Korchak. Chaira Borderslee vertelde dat de geruchten over haar groeiende rugklachten op waarheid berusten. Zij gaat iets minder optreden. De rol is fysiek erg zwaar en ze vertelde dat daarbovenop nog veel van haar emoties gevraagd wordt. Dennis ten Vergert vreest dat er voor hém geen perspremière zal komen en verklaarde zijn misser tijdens zijn enige keer als Tarzan tot nu toe. Zoals ook op dit forum beschreven, haalde Dennis veel tekst door elkaar, zà³ erg, dat hij zelfs eerder met refreinen wilde beginnen dan het orkest. “Om een of andere vreemde reden had ik de verkorte televisieversie in mijn hoofd”, legde Dennis uit. Jeroen Phaff is heel trots op zijn Marleen en vertrouwde ons toe dat zij echt aan alle vereisten voldoet om een gedenkwaardige Evita neer te zetten. Opmerkingen over Marleens leeftijd vindt hij onzin, een goed actrice kan jou haar echte leeftijd doen vergeten. Ook wordt het op de première van Ciske de Rat heel spannend voor Marleen. Die dag is zij op als Suus, de volgende dag kan ze weer repeteren voor de Evita-auditie.
En ten slotte was Arie Rustenburg zo slim om ons niet met het cliché te vermoeien dat schurken spelen zoveel leuker is dan brave mensen. Hij vertelde waarom hij begin deze maand eerder terugkwam van vakantie (“Een weekendje vrij betekent bij ons vier voorstellingen vrijnemen”), dat hij aan het begin van de repetities nog een beetje ironisch over musicals was (“Ik kom van de toneelwereld, die kritische afstandelijkheid tegenover musical was wel stoer en hoorde er gewoon bij”) en dat hij heel blij is met zijn fanclub: “Ik heb meer dan honderd fans! Bij het behalen van die mijlpaal kreeg ik zelfs een heuse taart aangeboden. Maar zeg eens, ben JIJ eigenlijk al fan?” Ja natuurlijk, Arie, en daar doe ik niet kritisch afstandelijk over!
Groeten, Frans.
