Tja, weinig mensen hebben de voorstelling nog maar gezien dus zouden er mogelijk SPOILERS in dit verslag kunnen staan, maar ik geef in dit verslag geen enkel onderdeel van het plot weg… Dus het is redelijk veilig om te lezen. 😉
Verplichte Figuren — Woensdag 20 februari 2008
Love Actually meets musical in een rauwe en wrange muzikale komedie.
Een aaneenschakeling van scènes die aanvankelijk los lijken te staan van elkaar, maar die gaandeweg als puzzelstukjes in elkaar vallen. Een voorstelling waarin iedereen op zijn eigen manier liefde aanvaart, beleeft en afwijst.
Het verhaal uitleggen doet afbreuk aan de beleving en zou veel ruimte in beslag nemen, maar aangezien ik toch iedereen zou aanraden te gaan komt dat wel goed… 😉
Alex Klaasen neemt in totaal vier rollen voor zijn rekening. Vier totaal verschillende rollen met vele verkledingen die allemaal fantastisch tot leven komen. Als ouder echtpaar met Ellen Pieters is hij prachtig in het eeuwige gekibbel over wc papier, maar ook als nicht met een internetdate (die hem alle standjes van z’n huis laat zien) is hij hilarisch. Al is de scene blijkbaar te heftig voor het overwegende 60+ publiek gezien de lege plekken na de pauze.
Ellen Pieters vormt het onbetwiste hoogtepunt van de avond. Als succesvol schrijfster en moeder wiens man vreemd gaat heeft ze een fantastische scene in de tweede akte waar ze dat doet wat je niet verwacht van een dergelijke vrouw. Toch zit het echt hoogtepunt in de laatste scenes als oudere vrouw die innig bevriend raakt met haar neger-verpleger en afscheid neemt van haar man.
Jelka van Houten speelt maar één rol (op tien seconden ensemble na). Ze opent de show verkleed als Koko Nijn in een groot pak in het pretpark waar ze werkt. Alwaar ze haar laatste vriendje dumpt vanuit haar pak. Een erg komisch moment. In een aantal onmogelijke liederen bezingt ze de liefde en vormt een soort rustpunt tussen de andere karakters. Ze heeft een prachtige scene in de tweede akte als de vrouw van haar minnaar langskomt.
Het ensemble wordt gevormd door Martine de Jager, Peter van Rooijen en Maarten Heijmans. Al mag je het eigenlijk geen ensemble noemen. Ze spelen volwaardige rollen. Helaas weet ik van de heren niet wie welke acteur is, maar hun prestaties zijn top en kunnen zich probleemloos meten met de A-namen van de cast. De Ober, Pijpkonijn, Petra de schildpadverzorgster, Jesse… Stuk voor stuk sterk en uitermate hilarisch.
Het scriptvan Niek Barendsen is ingenieus. Teksten zijn komisch, rauw en grof. Soms zijn de scènes echter zo wrang dat je wel wil lachen, maar het niet durft omdat je beseft hoe tragisch het is wat er gebeurd. Ik werd er van tijd tot tijd stil van. Geweldige opmerking waarover ik echt dubbel gelegen kwam van Alex Klaasen als nicht Rico: “Nee, ik ben geen slet, ik ben gewoon heel sociaalâ€. Jurriaan van Dongen verzorgde de liedteksten en die zijn ook van het niveau dat je van deze man mag verwachten. Complexe poëtische teksten, jammer dat ze niet helemaal tot hun recht komen. Hoe vreemd het ook klinkt, maar dit was de eerste keer dat ik bij een musical geregeld dacht: Doe maar niet zingen… Toch vreemd, toch? Peter de Witte schreef namelijk muziek die je het beste kunt omschrijven als piano geplingel met een beatje eronder. Een paar sterke songs moeten zich staande zien te houden te midden van een hoop songs die nergens beginnen en nergens heengaan. Songs lijken maar voort te duren daardoor. Erg jammer, want het scripten de liedteksten verdienen vele malen beter. Ach, het zal een kwestie zijn van smaak…
Marcus Azzini pleegde vorig jaar nog een aanslag op Hair, maar toont op wonderbaarlijke wijze met Verplichte Figuren een fantastische acteursregisseur te zijn. Hoog tempo, rake teksten en alle karakters zijn geloofwaardig en op een bepaalde manier herkenbaar. Toch blijven alle aparte karakters duidelijk gescheiden. Prachtig.
Dit was pas de tweede try out en er moet nog wel degelijk aan gewerkt worden, het licht was nog niet optimaal. Soms gingen er spots aan op de verkeerde momenten en er waren veelvuldig schaduwen te zien van langslopende mensen in de ‘coulissen’. Al kan het ook liggen aan het ultrakleine theater. Wonder boven wonder was het geluid prima. Ik heb alles kunnen verstaan, wat toch wel uitzonderlijk genoemd mag worden voor een try out…
Ik heb een heerlijke avond gehad. Veel gelachen, maar toch geen traan gelaten. Met betere, ondersteunende muziek was dat hoogstwaarschijnlijk wel gebeurd. Een voorstelling die het waard is om gezien te worden al was het maar om het prachtige spel dat de hele cast levert.
