In het kader van het Sondheim Festival in M-Lab ging gisteravond de eersteling van deze wereldberoemde componist in première. Zijn “Funny Thing” was in 1962 de eerste Broadwayshow waarvoor hij zowel muziek als teksten schreef. Echt grote hits heeft de show nooit opgeleverd, al is het openingsnummer “Comedy Tonight” moeilijk uit je hoofd te krijgen. Het M-Lab maakt er in de bewerking van Daniël Cohen een heerlijke voorstelling van.
Cohen verplaatste de handeling van het Romeinse theater naar een hoorspelkern. Zijn acteurs (zeven in totaal, in plaats van de zeventien op Broadway) lopen met hun tekstboek in de hand en gewapend met een grote collectie rare hoedjes en mutsjes over het podium en schakelen moeiteloos tussen de vele dubbelrollen. En dat werkt wonderwel.
“A Funny Thing…”is een onvervalste klucht, gebaseerd op de komedies uit de klassieke oudheid. Het vertelt het verhaal van de slaaf Pseudolus (Jon van Eerd) die graag vrij wil zijn. Hij sluit een deal met zijn jonge meester Hero (Joost Kramer); wanneer het hem lukt het meisje van zijn dromen (de zojuist uit Kreta aangekomen “maagdelijke” Filia (Hiske Bongaarts), die haar intrek heeft genomen in een huis van plezier, aan hem te koppelen, zal hij zijn vrijheid verkrijgen. Hierna volgt een hilarische aaneenschakeling van misverstanden, verkleedpartijen, onverwachte gebeurtenissen en hindernissen.
Een volledig geënsceneerde “Forum” zou een toneel hebben met heel veel deuren en de acteurs zouden in Romeinse kostuums rondlopen, maar in het M-Lab is van decor geen sprake. Van kostuums ook niet. Wat stoeltjes, hoedjes, een “on air” bordje en twee levensgrote APPLAUS borden moeten genoeg zijn om het publiek mee te nemen naar het Rome van voor het begin van de jaartelling. Alles komt aan op de spelers en die zijn in deze voorstelling van ongekend hoog niveau.
Onbetwiste ster van de avond is Jon van Eerd, die in deze kluchtige musical volledig op zijn plaats is. Hij krijgt alle gelegenheid om zijn melige mimiek meedogenloos in te zetten en zorgt voor slappe lach, zowel in de zaal als één enkele keer op het toneel. Hij zingt prettig en is gezegend met een fantastische timing. Deze avond doet nu al verlangen naar zijn vertolking van Albin in La Cage aux Folles dit najaar; ongetwijfeld de mooiste mannelijke hoofdrol van het nieuwe seizoen.
Maar hij wordt omringd door meer uitstekende komediespelers. Paul Groot, die we vooral kennen uit Koefnoen, speelt een heerlijke dubbelrol als oude viezerik en baas van de hoerentent. Een ander hoedje en een stemverdraaiing zijn genoeg om van beide karakters pareltjes te maken. Martine Sandifort liet in haar samenwerking met Alex Klaassen al zien dat ze geweldige typetjes kan neerzetten en ook hier is ze telkens raak. Milan van Weelden won vorig jaar een Musicalaward voor Man van La Mancha en zet zijn imposante verschijning in om van de legerkapitein Miles Gloriosus een ongekende eikel te maken. Hiske Bongaarts weet van de oliedomme Filia een verrukkelijke creatie te maken en je gelooft meteen dat Joost Kramer binnen een seconde in vuur en vlam staat. Kramer maakt ook vocaal grote indruk. Tenslotte verdient ook Barry Beijer als Hysterium een groot compliment; zijn vertolking van het heerlijke “I’m Calm” is één van de hoogtepunten van de avond.
De voorstelling wordt prima begeleid door pianist Mark Kuijpers en percussionist Martin Verdonk, die ook zorgt voor de vele geluidseffecten. De staging van Frédérique Sluyterman van Loo op het kleine podium van het M-Lab kent enkele mooie vondsten.
Na het prachtige “Sondheim in Songs” is dit opnieuw een meesterlijke voorstelling om het Nederlandse publiek kennis te laten maken met de veelzijdige componist die Sondheim is. De score van Forum mag niet zijn sterkte zijn, het laat wel zien hoe uniek zijn muzikale stem is in combinatie met het materiaal. Het script van Burt Shevelove en Larry Gelbart is puntig, scherp en ook na 48 jaar nog totaal net gedateerd. Haast u naar het M-Lab om dit pareltje te bewonderen, want de speelperiode is veel te kort. Al kan ik me bijna niet voorstellen dat de spelers niet elk jaar een lang weekend willen prikken om dit hysterische stuk opnieuw aan het publiek te laten zien. Het spelplezier spat van het podium!
