Nauwelijks bekomen van Dumbo komt Disney nauwelijks drie maanden later met de volgende live-actionversie van een geanimeerde hit uit eigen oude doos: Aladdin naar een sprookje uit 1001 Nacht. In de jaren 90 werd de film vooral geroemd, omdat deze stevig brak met de Disney-traditie die het jaar ervoor met Beauty and the Beast een hoogtepunt bereikte: romantische, betoverende en vooral gestaag verlopende vertellingen. Aladdin had een moordend tempo, deed denken aan Indiana Jones op zijn beste momenten en voegde er flink wat lawaaiig gooi- en smijtwerk à la Tom and Jerry en Speedy Gonzales aan toe. Robin Williams als de geest uit de fles kreeg bovendien carte blanche om zijn befaamde, ongeremde stand-uproutine op het geluidsspoor vast te leggen. Toch werden Disney-diehards enigszins op hun wenken bediend met klassieke songs als Arabian Nights en A Whole New World.
En vanaf vandaag doet Disney het kunstje over, maar dan met levende acteurs. Zagen we in de liveversie van Beauty and the Beast nog een hele batterij steracteurs zoals Emma Watson, Kevin Kline en Emma Thompson spelen, Aladdin heeft alleen één ster: Will Smith als de geest uit de fles. Nou ja, ster. Na een aantal matige sciencefictionfilms — wie denkt nog terug aan Bright of After Earth? — kan Smith eigenlijk niet meer teren op roem van weleer. Verder herkennen wij Nederlanders nog de Hagenaar Marwan Kenzari als slechterik Jafar, bekend van Wolf en Penoza. Maar het centrale koppel, Aladdin en Jasmine, wordt gespeeld door Mena Massoud en Naomi Scott, hooguit bekend in eigen (familie)kring.
De eerste vraag voor musicalliefhebbers die beantwoord moet worden, is natuurlijk: volgt de nieuwe versie de oorspronkelijke film of de musical die in 2014 op Broadway in première ging? Het antwoord is misschien teleurstellend. Ook al zet Mena Massoud op het eerste vijftienminutenpunt de derde song in, is Aladdin toch meer een bioscoopfilm. Na het eerste halfuur sterven de liedjes langzaam maar zeker uit om plaats te maken voor actie en vooral de grappen en grollen van Will Smith als de geest. Smith doet gelukkig niet zijn best om voorganger Robin Williams na te doen of naar de kroon te steken. Will Smith is gewoon de ontwapenende Will Smith uit zijn beste tijd: een beetje zelfingenomen, toch kwetsbaar, maar vooral iemand om in je armen te sluiten. Niet het ongeleide projectiel dat Robin Williams zo uniek maakte, maar ook ongenaakbaar.
Met de casting van Neerlands trots Marwan Kenzari probeert Disney een heel andere Jafar uit. Geen tierende tiran met lage stem, maar een gemankeerde man met een zachte, hese stem. Kenzari krijgt van de makers een prachtige allergie in de schoot geworden — hij kan er niet tegen altijd tweede te zijn — en buit dat gegeven geweldig uit.
De nieuwe Aladdin en Jasmine zijn minstens zo verrukkelijk. Mena Massoud is een prachtige donkerogige held. Hij is atletisch zoals we kennen van Aladdin. Massoud springt, buitelt en klimt als een olijke Prince of Persia door het idyllische Agrabah. Zijn zangstem is in orde, bij vlagen wat minder, maar dat past precies in een film met liedjes die toch geen musical wil zijn. Jasmine is natuurlijk pittig en sterk als altijd, maar Naomi Scott zet geen suffragette avant la lettre neer. Pas helemaal op het eind van de film moet zij ondanks haar vrouw-zijn strijden voor haar positie. In tegenstelling tot Massoud is Scott wel begiftigd met een musicalstem. Niet voor niets mag zij een van de spaarzame nieuwe songs voor haar rekening nemen: het prachtige Speechless. Overduidelijk zijn niemand minder dan Pasek & Paul van Dear Evan Hansen en The Greatest Showman erbij gehaald om een nieuwe Let It Go te maken. Of hun dat gelukt is, zal de geschiedenis uitmaken. Wel is het eeuwig zonde dat het nummer in tweeën geknipt is en verspreid wordt over beide helften van de film.
Ten slotte krijgen in deze nieuwe film dieren en dingen een menselijkheid ingeblazen, zoals we gewend zijn bij Disney. Abu, de aap die Aladdin zo trouw vergezelt, is prachtig geanimeerd met heel veel dank aan tonnen aan CGI. Iago, de papegaai van Jafar die diens slechtheid compleet heeft overgenomen, zorgt in de finale effectief voor de enige, angstaanjagende momenten in de film. En uiteraard het vliegende tapijt, dat natuurlijk zo schattig en zo stout als een hondje is.
De nieuwe Aladdin is vooral een lieve film geworden die alles op alles zet om ons te ontwapenen. Weg zijn de in-your-face-grappen en -trucs uit de animatie. Daarvoor in de plaats krijgen wij er minstens drie nieuwe vrienden bij. En een tapijt.
Foto’s: ©2019 Disney Enterprises Inc All Rights Reserved
