Op de eerste dag van de theateropleiding vraagt de docent aan de klas vol ambitieuze, kersverse studenten: “Wat is de meest traumatische ervaring uit je jeugd? Met andere woorden, wat is je ‘put’?” Terwijl de ene vreselijke herinnering na de andere het lokaal wordt ingeslingerd, krijgt een jonge Annick Boer het benauwd. Ze heeft geen ‘put’. Ze heeft juist een geweldige jeugd gehad. Niks traumatisch, maar in de context van de opleiding eigenlijk behoorlijk traumatisch. Deze zalige twist is de inleiding van de zalige voorstelling ‘Deze is nog beter’, het tweede soloprogramma van Annick Boer.
Met haar twee Musical Awards (Doe Maar en Bridges of Madison County) kan Boer nog een flink aantal musicalseizoenen voort, maar iets nieuws ontwikkelen is nu eenmaal net iets uitdagender dan iets consolideren. Haar eerste programma in 2019 was een aardig geslaagd debuut. Anderhalf uur lang was Annick op haar praatstoel onderbrak ze zich af en toe met een ingetogen liedje. Vooral haar zelfspot en droge humor hielpen ons onze diepe wonden van de corona-epidemie te likken. Een verademing naast alle luide cabaretiers die stampvoetend op het toneel hun monologen de zaal in schreeuwen.
Aan haar nieuwste titel is onmiddellijk te merken dat Annick gegroeid is. Niet alleen omdat zij deze keer alles zelf geschreven heeft. En ook de liedjes zijn voor het grootste deel nog steeds mild, ingetogen en doen vooral geen kwaad. Maar Annick toont zich in deze show als een sterk verhalenverteller. Ze vertelt ons weer uiteenlopende verhalen, meestal over alledaagse, weinig schokkende gebeurtenissen die velen van ons ook van anderen gehoord hebben.
Zo memoreert ze haar betrokkenheid bij de musical De Jantjes, waar ze haar eerste grote moment als ensemblelid door de regisseur resoluut geschrapt zag worden. Of onthult ze dat ze het moeilijk vindt dat steeds meer mensen haar met ‘u’ aanspreken. En haar uitgebreide ontboezeming dat ze met lede ogen moet toezien hoe haar vrienden stuk voor stuk de grote stad verlaten voor een ecologisch verantwoorde stolpboerderij op het platteland. Natuurlijk, grappen over mensen die ineens zijn doorgeslagen in groen leven, kennen we al langer dan vandaag. Maar Boer heeft het vertellen van een verhaal, niet zozeer de clou of de climax maar juist de route ernaartoe, uitstekend onder de knie. Bijna feilloos weet ze haar publiek nieuwsgierig te houden en de cruciale momenten van het verhaal slim te doseren.
Foto: Randy Fokke
Uiteraard is Boer zich er terdege van bewust dat het publiek haar vooral kent van haar imitaties van bekende Nederlanders zoals Eva Jinek, Chantal uit Married at first sight en Anouk. Dus onderwerpt ze ons heel even een Raad de Bekende Nederlander-quiz, die gretig door het publiek wordt ontvangen. Het nieuwe en bewonderenswaardige hieraan is dat ze in haar show bewijst dat ze nog steeds heel treffend kan imiteren zónder urenlange sessies bij de make-up zoals ze gewend is bij De TV-kantine of Hotel Hollandia. Bij de imitatie van (...) - we verraden niets - heeft ze slechts één grimas nodig om haar gezicht plotseling totaal te laten veranderen. In niets lijkt ze meer op zichzelf. Bijna beangstigend.
Ten slotte, Annick Boer put haar inspiratie toch uit een lege put met helemaal niets? Andere cabaretiers zijn toch veel relevanter, zij stellen maatschappelijke misstanden toch meedogenloos aan de kaak in plaats van die nietszeggende alledaagsheid? Maar wat was ook weer de reden van het enorme wereldsucces van de tv-comedy Seinfeld? “It was a show about nothing”.
Volgend jaar maart keert Annick Boer naar musical, Ver van je bed van Oatmilk. Niet helemaal een terugkeer, want samen met medecabaretier Martijn Kardol zal ze musical met cabaret combineren. Intrigerend.
Tot en met vrijdag 9 februari in de theaters.
