De meest vertederende 3+ voorstelling die ik ooit zag is van Theater Terra: Raad eens hoeveel ik van je hou? Het verhaal van Bambi, een jonge impulsieve ree, heeft alles in zich om eenzelfde status te krijgen, al zijn het grote schoenen om te vullen. Het is echter gelukt. Je sluit Bambi vrijwel meteen in je hart, stuntelend om op zijn poten te blijven staan, en leeft met hem mee als het volgen van vlinders ervoor zorgt dat hij verdwaalt, en zijn moeder dus niet meer kan terugvinden.
Het begin is bijzonder. Het openingslied wordt onderbroken, want het decor slechts met enkele bomen lijkt toch niet op het volle bos dat wordt bezongen. Zaallicht aan, wat communicatie met het publiek, en vervolgens zien we de cast aan touwen trekken, die ervoor zorgen dat er extra bomen uit de nok komen (dat het een heel vreemde touwconstructie moet zijn die deze bewegingen aan elkaar koppelen maakt het alleen maar grappiger. Het is tevens een mooi opstapje naar wat we later te zien krijgen. De bomen die we als eerste zagen staan namelijk op een draaiplateau, maar om dat in beweging te krijgen moet er ook aan touwen worden getrokken. Het bos wordt verder aangevuld met wat losse planten.
De jonge Bambi leert dat hij een prins is, en dat hij ooit zijn vader – een koning, dus op afstand (een schaduw in de verte) zal opvolgen. Zoals gezegd verdwaalt de jonge ree, en komt in contact met onder meer een praatgrage haas, een eekhoorn die het maar niets vindt dat Bambi een van zijn noten eet (bah, droog). Het meest hilarisch is zijn ontmoeten met een uil, die denkt dat hij Bambi aan het schrikken kan maken. Om dat voor elkaar te krijgen heeft Bambi al zijn acteertalent nodig. Tijdens de reis stimuleren alle dieren die Bambi tegenkomt verschillende zintuigen te gebruiken om zijn moeder terug te vinden.
Naast het wat anarchistische begin zit er weer volop humor in de show, waarvan veel ook voor volwassenen leuk is. Het verhaal heeft door de opbouw wel een hoog ‘en toen’-gehalte, maar de kinderen zal dat niet storen, en de variatie in spel en visualisatie zorgen ervoor dat het niet gaat vervelen. Een kort schaduwspel bijvoorbeeld.
Anouk Snel is een soort vertelster, en zingt zo het meest in de voorstelling. Het ligt aangenaam in het gehoor, al moet ik zeggen dat het openingsnummer tekstueel door al het gedoe op het podium deels langs me heen is gegaan. Net als de twee andere dames in de cast (Tessa van Bergen en Lux Parser) verzorgt zij de bij-karakters. Dit doen ze zo goed dat je volledig in de poppen opgaat, zodat je achteraf niet moet vragen wie wie speelde.
Dat weten we wel van Pepijn Schwartz, want hij is de hele voorstelling op als Bambi. Hij heeft in het verleden al meermaals getoond dat hij een meester is in het tot leven wekken van poppen (misschien is hem Chucky geven geen goed idee), en zijn Bambi is dus om bij weg te smelten, mede door het stemgebruik. Opvallend voor wie eerdere Theater Terra voorstellingen met poppen zag: de kostuums van de acteurs zijn niet zwart maar groen en geel, waardoor ze mooi in het decor passen (en ook makkelijker zelf ‘onzichtbaar’ zijn).
Zoals gebruikelijk zijn de poppen weer prachtig, van de halve moeder (de enige waarbij we geen achterpoten zien, of het moeten de benen van de actrice zijn). Nou ja, de uil heeft natuurlijk ook geen achterpoten. Het speelplezier werkt aanstekelijk. De liedjes liggen lekker in het gehoor. Kortom, Bambi is genot in optima forma. Wat start dit theaterseizoen toch met geweldige jeugdvoorstellingen. Bambi is nog tot en met 1 maart te zien in diverse theaters in Nederland en België.
