Een enorme domper voor de makers: de trailer die de honger naar de verfilming van CATS een paar maanden geleden tot een maximum moest kweken, werd een grote sof. De computeranimatie die de duurste sterren van nu moest transformeren naar geloofwaardige katten, veroorzaakte louter averechtse reacties. Waaronder een hele hoop uitingen van afschuw. De ielige kattenlijfjes met daarbovenop knullig gedeepfakete gezichten van onder anderen Judi Dench en Jennifer Hudson leken meer op de angstaanjagende gemuteerde slachtoffers van de natuurramp in John Carpenters horrorklassieker The Thing.
Terug naar de studio, zal regisseur Tom Hooper (Les Misérables) onmiddellijk gedacht hebben. Hooper en zijn team hebben overduidelijk hard gewerkt, want al met Kerstmis zou de film officieel uitkomen. Het zelfinzicht heeft geholpen, want het uiteindelijke resultaat is lang niet meer zo creepy als eerst. Sterker nog, alle katten vallen eigenlijk wel mee. Het is ons trouwens ook gelukt om gedurende al die decennia dat de theatervoorstelling van CATS ons regelmatig opzoekt, te wennen aan die - misschien in 1981 grappige, maar nu absoluut - potsierlijke, nauwsluitende maillots.
Na een kwartier zullen kijkers dan ook nauwelijks meer moeite hebben om Idris Elba - de anders zo keiharde rechercheur LUTHER - met snorharen en puntoren te zien dansen in de straten van Londen. De meeste hilariteit zal de opkomst van seksbom Rum Tum Tugger opwekken: alle katten van de Jellicle-stam zijn namelijk gecastreerd, de film is voor 6 jaar en ouder, en van de vermaarde Jason ‘Anaconda’ DeRulo verwacht je veel meer dan zo’n leeg kruis zonder functie.
Ja, de straten van Londen. Ook een verschil met de theaterversie. De spreekwoordelijke vuilnisbelt met royale product placement die het vaste decor vormt, maakt in de verfilming al snel plaats voor de natte, donkere straten van Londen. Alleen in het begin, als de piepjonge Victoria door haar bazin wreed in een jutezak op straat wordt gedumpt - overigens de enige verschijning van een mens van vlees en bloed in de film -, komt ze terecht tussen het stadsafval, waar zwerfkatten haar verwelkomen met het Jellicle-lied. Ook daar wordt de bioscoopbezoeker op de hoogte gebracht van het jaarlijkse feest waar de nestor van de Jellicle-stam Old Deuteronomy (Judi Dench) een nieuw leven gunt aan die ene kat die zo’n wedergeboorte verdient. Om in aanmerking te komen voor die prijs vertelt iedere kandidaat-kat zijn verhaal, uiteraard op de bekende melodielijnen van componist Andrew Lloyd Webber.
Door al die verschillende levensverhalen ontstaat het welbekende grote manco van de theaterversie: het verhaal wordt wel heel erg fragmentarisch en krijgt iets oneindigs - lees ondragelijks - omdat de beginnende kijker geen idee heeft hoeveel katten nog hun complete leven uit de doeken moeten doen. De filmversie creëert een groter probleem, omdat de meeste grote en dure namen vooral in de eerste helft gestouwd zijn. En omdat die hun dikke honorarium echt moeten verdienen, sijpelen het geschmier en de aanstellerij naar binnen. Vooral de bijdragen van James Corden (Bustopher Jones) en Rebel Wilson (Jennyanydots) zijn tegen het irritante aan. Jammer dat ook de versleten grappen rond obesitas (tot aan het plofgeluid bij een val op de grond) in de film zijn gebleven. In de tweede helft komen de acteurs met theaterroots aan bod, zoals een ontroerende Robbie Fairchild (AN AMERICAN IN PARIS) als Munkustrap, een enorm sensuele Steven McRay (danser bij de Royal Ballet) en de met grote ogen gezegende Laurie Anderson als Hans Klok-wannabe Mister Mistoffelees.
Maar er zijn ook leuke nieuwigheden. Zo is CATS niet meer doorgecomponeerd, tot nu toe vaste prik bij Lloyd Webber. De katten praten af en toe normaal met elkaar, voor zover dat normaal genoemd kan worden. En de jaren 80 synthesizerarrangementen, die ons het idee gaven dat het orkest af en toe uit een oude Commodore kwam, hebben plaatsgemaakt voor een moderne, volle geluidsmuur. Op enkele uitzonderingen na zoals Jennifer Hudsons iets te larmoyant uitgevallen Memory en het nieuwe Beautiful Ghosts staan de meeste songs daardoor nog immer als een huis. Wat te denken van het altijd indrukwekkende ‘Old Deuteronomy’ of het opwekkende ‘Mr Mistoffelees’.
Deze CATS-versie blijft weliswaar een film met zwaktes, maar is verre van de absolute misser volgens de meeste media.
foto’s: copyright © 2019 Universal Pictures
“
