Net als bij film heeft een gezonde musicalindustrie behoefte aan b-producties. “Daddy Cool”, een dansmusical rond de nummers van Boney M en andere playback-acts van producer Frank Farian, is zo’n productie en vermaakt bij vlagen. De zang en dans zijn vaak sterk, maar het plot, de dialogen en het acteren zijn erg van het GTST-gehalte.
Er is nog weinig over van de oorspronkelijke (geflopte) West End musical (2006) in deze Daddy Cool. De makers hebben het verhaal naar Amsterdam gehaald met als context de grote groep Surinamers die rond de onafhankelijkheid van de voormalige Nederlandse kolonie (circa 1975) naar Nederland emigreerden. Dit is echter slechts een frame voor het verhaal, want verder gaat het vooral om Sunny (die op 10-jarige leeftijd naar Nederland komt) en Roos, die hun show-biz-dromen proberen te verwezenlijken. Natuurlijk worden ze flink tegen gewerkt door een stel slechteriken, waaronder Bennie (ex van Roos) en zijn crew, en Ma Baker. Ma Baker is ook nog eens de moeder van Roos en heeft een geschiedenis met Sunny’s moeder… enfin.
Het geheel zit rammelig in elkaar, dus moet deze jukebox-musical het vooral van zang en dans hebben. De dynamische choreografie van Gerald van Windt mag er wezen. Voor een dansmusical hadden er van mij zelfs meer dansmomenten en minder slappe ballads in mogen zitten. Ook hadden de ‘battles’ wat beter en heftiger uitgewerkt mogen zijn. Het super elastische ensemble voert de moves met veel energie en souplesse uit. Jammer dat de enige functie van dans hier het showeffect is, terwijl het zo veel meer kan doen. Kijk maar naar het werk van Jerome Robbins voor West Side Story, Bob Fosse voor Chicago of Peter Darling voor Billy Elliot. Naar het einde toe komt er gelukkig steeds meer pure dans en de finale megamix (die ik meestal verafschuw) symboliseert hier het sterkste onderdeel van Daddy Cool.
Omdat het verhaal zo flinterdun is vallen de vaak lege plekken, vanwege de minimalistische enscenering, op het podium op. Ook de matige projecties en lichtontwerp weten dit niet te maskeren. Gelukkig is de cast het beste special effect en komen ze een flink eind op talent en personality. Kim-Lian van der Meij en Ruben Heerenveen vormen een mooi stel. Ze weten hun rollen zo goed als mogelijk in te kleuren met persoonlijkheid, lekkere moves en dijken van stemmen. De grootste persoonlijkheid is Jetty Mathurin en steelt hier dan ook de show. Mathurin heeft authenticiteit, attitude, uitstraling en een flinke dosis humor. Verder zorgt het heerlijke trio Jeannine La Rose, Peggy Sandaal en Nicky van der Kuyp voor top vocalen, brengt Alessandro Pierotti gruwelijke moves (inclusief een mooie lift), en imponeert Joanne Telesford met haar gouden strot. Haar uitvoering van ‘Toen de zon verdween’ (Blame It On The Rain) is het absolute vocale hoogtepunt van de show. Verder passeren alle grote hits van Boney M de revue — Ma Baker, Rasputin, By The Rivers of Babylon - met wisselend effect, want ze zijn nou niet echt ideaal voor een verhalende musical.
Wat een genot om een podium vol met zulk super Surinaams/Antilliaans-Nederlandse talenten te zien! Voor mij is dat de grootste verdienste van deze productie. Ik kijk echter uit naar de dag dat deze artiesten echt uitgedaagd worden met mooie rollen in sterke musicals als Dreamgirls, Caroline, or Change, Jelly’s Last Jam en The Color Purple. Daddy Cool kan vergeleken worden met formule b-films als Streetdance 3D en de Step Up franchise. Ook daar zijn het verhaal, personages en het acteerniveau verre van indrukwekkend en draait het om de muziek en dans. Voor dergelijke producten is er een markt en dus zal er waarschijnlijk ook een voor Daddy Cool zijn.
