Het werk van Annie MG Schmidt blijft theatermakers inspireren. Werden we vorig jaar door V+V Entertainment getrakteerd op een nieuwe theaterversie van Ja Zuster Nee Zuster; dit jaar is gekozen voor een samenwerking met Frans Mulder van Purper. Samen met vier ijzersterke theaterdieren en een geweldige muzikant maakte hij onder regie van Eddie Habbema een oprecht en sympathiek eerbetoon aan Nederland’s favoriete oma.
De vorm van de voorstelling is losjes. Er is geen verhaallijn, al komen alle aspecten van het werk van Annie MG langs. De kinderversjes, de musicals, Jip en Janneke…alles komt aan bod. Er is een mooie keuze gemaakt in het repertoire van de grande dame. Na een hele avond Annie MG vraag je je af hoe succesvol ze internationaal zou zijn geweest. Een aantal van haar nummers zijn weergaloos en worden in de show ook weergaloos mooi gebracht. Elk castlid krijgt de kans om te stralen.
Sandra Reemer is de verrassing van de avond en weet met haar vertolking van “Het Is Over” het publiek diep te raken. Ik durf hier te beweren dat deze vijf minuten tot het hoogtepunt van het theaterseizoen gezien mogen worden. Klein, ingetogen en diep doorleefd weet ze het publiek tot in het hart te raken.
Ook Frans Mulder is op dreef in het schitterende “Te Lelijk en Te Oud”. Ook al zo’n nummer dat op Broadway waarschijnlijk onmiddellijk in de canon van de musicalhistorie zou worden opgenomen. Een nummer vol weemoed, woede en pijn en een indrukwekkend moment in de voorstelling.
Naast deze oudgedienden leveren Esmee van Kampen, Ron Link en Daphne Flint mooie prestaties. Van Kampen krijgt moeiteloos de lachers op haar hand. Ze is heerlijk als tegenspeelster van Link in het titelnummer van de show en weet in het “sexnummer” Is dit nou Alles?” gebruik te maken van een Engelse droogheid die onweerstaanbaar is. Flint is indrukwekkend in haar nummer over moederschap, waarin ze hoopt dat haar zoon niet zal uitgroeien tot bommengooier. Link laat zien dat er meer is dan Tarzan: hij krijgt volop gelegenheid zijn veelzijdige talent te laten zien met als hoogtepunt “Vluchten kan niet Meer” in duet met Flint.
Marco Braam is de pianist die al dit moois mag begeleiden op de piano en hij kwijt zich met grote klasse van zijn taak. Regisseur Habbema zorgde voor het Purper sausje dat over de voorstelling ligt en daar moet je van houden. De bedachte vorm met bewegende hoofden, armen en heupen werkt af en toe op de zenuwen, maar toch weet hij de balans te bewaren. Het is en blijft Purper, dus ongevaarlijk. Maar het werk van Annie MG is sterk genoeg om in deze voorstelling fier overeind te blijven. Zeker als de voorstelling ook nog afsluit met misschien wel het mooiste eindnummer van een Nederlandse musical ooit: “Dansen op een Vulkaan” uit Foxtrot. Een heerlijk hoogtepunt uit een voorstelling vol hoogtepunten die je….,inderdaad,…het liefst in een doosje zou willen doen.
Foto’s: Roy Beusker
