Deze avond is een bijzondere avond. Het theater wordt officieel geopend. Alle gasten van de 4 speciale voorstellingen die er die avond zijn worden buiten opgevangen. Artistieke steltlopers zorgen voor zowel animatie tijdens het wachten als voor de doorstroming in dit wachtvak.
Een aantal bekende Nederlanders die wat met het vak de maken hadden maakten hun opwachting. Naast de directeur van het theater waren onder andere Hans van Manen, Erwin van Lambaart en Philis-directeur Kleisterlee aanwezig. Geen speeches, maar een visiueel geheel. Zo zakte eerst het oude logo van het gebouw. Een aantal mime-spelers en steltlopers trokken voorbij, onder tromgeroffel. Vervolgens verschijnt met vuurwerk het nieuwe logo, in vuur boven op de foyer/ruimte, en in licht permanent op de nieuwe aanbouw. Daarna kon iedereen het nieuwe gebouw betreden, voorzien van een glaasje letterlijk lichtgevende champagne.
En dan is het tijd voor de speciale show: “Dreamin’ in the park with Alice”. Hoewel de titel door de klank onmiddellijk doet denken aan “Sunday in the park with George” is dit een totaal andere voorstelling. Geen musicalvoorstelling, maar een show met musicalelementen. Een show waarbij de zaal stoelloos is. Je moet staan, en al snel merk je waarom.
De opening is erg leuk gedaan. De nieuwe Philips-zaal heeft een raam met uitzicht naar buiten, en daar zien we een meisje staan. Het is Alice, in wiens droom we beland zijn. Als ze is uitgezongen blijkt er geluid van achter te komen. Omdraaien dus, Op de trapconstructie is te zien dat het Joost de Jong is die “There’s no bizness like showbizness"in zet. Eenmaal weer terugkijkend naar voren blijkt Alice inmiddels ogenschijnlijk door het raam naar binnen te zijn gekomen. De rol van Joost is vooral Alice bij staan in haar dromen, het positieve. Zijn tegenpool is een heerlijke rol van Frederique Sluyterman van der Loo. Zij speelt de wat verlopen musicaldiva, wiens dromen zijn vergaan en die een erg cynische kijk heeft op het artiestenleven heeft gekregen. Haar “conference” is heerlijk, en de sneren die zitten in het vervolglied (“When you’re good to mama” uit Chicago) zijn buitengewoon geestig. Het maakt haar meteen tot de ster van de show.
De muzikale delen van de show worden afgewisseld met acrobatiek-acts, die goed zijn, maar door de enscenering visueel nog veel mooier worden. De acrobaat op een soort maan/sikkel-stellage wordt bijvoorbeeld zo verlicht dat er op de muren ook een schaduw van de act onstaat. De acrobatische slotact is een pareltje, mede door de wijze waarop de artiesten zijn opgemaakt.
De songs die in de voorstelling worden gebruikt zijn musicalsongs, of hebben in een musical gezeten. Joost zingt verder nog Roxanne, een mooi totaalplaatje mede dankzij het dansensemble. Zo komt er nog een nummer uit Sunset Boulevard voorbij, en een uit Mamma Mia, beiden voorzien van andere teksten.
Aan het einde van de voorstelling hebben we elke uithoek van de zaal gezien en zijn we op een hele andere plek geeindigd dan waar we de voorstelling begonnen. Het podium waarop we Frederique voor het eerst zagen is een stuk naar achter geschoven, en op een stuk waarop eerder publiek stond staat nog de maanvormige stellage. Een show dus die ook letterlijk in bewegin is. De tijd vliegt voorbij; 1 uur is natuurlijk al niet zo lang (maar een mooie duur voor een sta-show), maar gevoelsmatig is deze nog veel korter.
De rol van Alice wordt tijdens deze premiere gespeeld door Bo Nijenhuis, maar wordt afgewisseld met twee andere meisjes. Bo kan niet echt duidelijk maken waarom anderen geloof zouden hebben in haar droom. Haar spel en zang is niet slecht, maar ze mist wel de uitstraling die je bij de rol verwacht. Dat ze gedurende de show mede dankzij Frederique en de top-acts steeds minder geloof krijgt in een toekomst op het podium is daarom beter te begrijpen dan het slot van de show. Joost de Jong is niet de beste zanger van Nederland, maar liet desondanks een goede indruk achter. Voor zijn doen was het zelfs erg zuiver en zeker Roxanne was een hoogtepunt. Joost heeft uitstraling en dat maakt zijn aanwezigheid altijd weer erg aangenaam. Frederique geniet van haar rol als diva, en buit deze volledig uit. Alleen al haar presence maakt deze show een must-see voor iedereen die de gelegenheid heeft te gaan. Acrobaten, orkest en de dansers maken het feestje af. Dat er onderdelen zijn die best ietsje korter hadden gekund is slechts een klein detail. Theatermakers Kees Janssen en Jurrian van Dongen hebben een puik geheel neergezet.
Eindhoven heeft hiermee een waardige openingsshow staan, die nog tot en met 21 januari te zien is. Er zijn twee shows per avond.
