Sheffield, een grauwe stad vol staalindustrie. In die ambiance speelt de film The Full Monty zich af. Een groep werkeloze arbeiders besluit om via een stripact wat geld te verdienen. In de musical the Full Monty is de plaats van handeling gemakshalve onze hoofdstad. Met verwijzingen naar André Hazes, de Febo en een onvervalst Danny de Munk-accent voor Berry, de hoofdrolspeler van het stuk.
Berry (Charly Luske) is een beetje een lapzwans. Hij is gescheiden van zijn vrouw Pam (Wieke Wiersma) en heeft een zoontje, Tommie (Tim de Jonge). Omdat hij weigert inferieure baantjes als frietbakker of beveiligingsmedewerker aan te nemen heeft hij geen geld om de alimentatie te betalen. Een optreden van de Chippendales brengt hem op een idee: het uitvoeren van een stripact. Zij zijn tenslotte wel hetero, en willen Full Monty gaan. Vriend Dave (Zjon Smaal), heeft zijn twijfels, vooral dankzij zijn buik. Toch zetten ze door en organiseren audities voor de stripgroep. En zo komt de groep bestaande uit Hengst (Rogier Komproe), Martin (Vincent de Lusenet), Erik (Richard Spijkers) en Harold (Han Oldigs) tot stand. Maar eigenlijk staat alleen Erik geheel onbevangen in de groep. Hij gaat als een soort Supergrover tekeer, en heeft zijn broek in no-time op de enkels. Surinamer Hengst heeft moeite met de vulling van zijn broek, Martin is een moederkindje (van een nare moeder) die nog thuis loopt en Harold houdt zijn veeleisende vrouw Vicky (Ellen Evers) voor de gek en doet alsof hij nog werkt.
Janny (Bettina Berger) is de vrouw van Dave, houdt van hem maar mist een zekere intimiteit, En dan is er ook nog de gevatte Janet (Metta Gramberg), die bij de repetities als pianiste aanwezig is, altijd haar woordje klaar heeft en de rol van presentatrice met verve vervult.
De meeste aandacht in de voorstelling is duidelijk voor de humor. Hilarisch zijn natuurlijk de momenten waarop de onervaren heren hun eerste danspassen zetten, of voor het eerst beginnen met een stripact. Maar ook de scene waarin de heren per ongeluk hun vrouw en ex-vrouw over hen horen praten is geestig. Het lied “Een zware steen”, waarin Dave en Berry hun vriendschap verklaren aan Martin, door hem allerlei goede tips aan de hand te doen om zichzelf van het leven te beroven is dan weer wat zwartgalliger, maar zeker niet minder grappig.
Er wordt door de hele cast prachtig gespeeld. Zoontje Tim de Jonge is grappig als hij flyert voor de audities bij de eerste rij van de zaal. Ellen Evers straalt altijd, en ook in deze vrij kleine rol van Vicky zit genoeg energie. Vanaf het moment dat ze met Wieke vanuit de zaal de Chippendale probeert de broek uit te krijgen, tot het moment dat haar man de waarheid over zijn baan moet vertellen is elke podiumaanwezigheid weer genieten. Zjon Smaal kon in Urinetown al laten zien dat hij lekker kan spelen, en als de dikke Dave is hij enorm overtuigend. Geloofwaardig in zijn kwetsbaarheid en in zijn reacties, hoe absurd ze soms ook zijn. Zoals zijn poging om met folie zijn buik weg te werken. Vincent de Lusenet is onherkenbaar als de in zichzelf gekeerde Martin. Hij vertedert en het afscheid van zijn moeder is een waar kippenvelmoment, ondanks de komische handelingen die tegelijkertijd op het podium plaatsvinden. Richard Spijkers is toch vooral een sterke zanger, maar juist hij heeft in deze voorstelling meerdere rollen, zoals die van stripper (logisch, hij heeft het meest getrainde lijf) en van vriend Ted. Hij vertolkt ze allemaal goed.
Het werk van Terrence McNally is bewerker Allard Blom en regisseur Paul van Ewijk niet vreemd. Eerder bewerkten ze zelf het toneelstuk A perfect Ganesh tot een prachtige musical. De bewerking van the Full Monty mag er eveneens zijn. De focus is vooral op het komische gelegd, wat een beetje ten koste gaat van het drama. De serieuze momenten mogen er zijn (Berry’s blijf bij mij, de twee getrouwde stellen), maar vallen wel wat laat in de voorstelling, waar het publiek zich al zit op te maken voor de grote finale. Ook in de eerste akte kan het tempo af en toe wel wat hoger.
Muzikaal kan de voorstelling geen echte potten breken, De titel van het openingsnummer, Niks, zegt al genoeg, en ook de rest van het materiaal is niet heel bijzonder. Dat ze toch werken is een pluim in de hoed van de schrijvers en waar de vertolkers ze maar willen hebben.
Het decor is somber grijs met een lekker industrieel gevoel, met wat verrassingen hier en daar. Simpel ogend, maar tegelijkertijd wordt er ingenieus mee omgesprongen.
Al met al is the Full Monty een heerlijk ongecompliceerd avondje uit. Hoofdzakelijk voor de humor en de prachtkarakters die de voorstelling rijk is. Dat de muziek dan wat minder interessant is, en af en toe iets meer tempo kan worden gemaakt is van ondergeschikt belang. En voor de geïnteresseerden; als je niet te veel met je ogen knippert of te ver weg zit een Full Monty tot besluit.
