Als het publiek, dat behoorlijk op leeftijd is, het theater binnenwandelt, staat Henk al op het toneel, samen met zijn pianist Ed Boekee. Het decor moet zijn huiskamer voorstellen waar de toeschouwers even een avond een kijkje mogen nemen. Er staat een grote kapstok met allerlei hoeden en jassen, die symbool staan voor de verschillende personages die Henk Poort in zijn carrière heeft gespeeld. Ook staat er een kast met foto’s, een platenspeler en lp’s. Hier zet hij er af en toe een van op. Het decor is simpel, maar doeltreffend. Met de foto die Henk gezellig door het publiek laat gaan, is het inderdaad net of je even op visite bent.
Henk Poort vertelt tijdens deze avond zijn levensverhaal. Er wordt geadverteerd met het feit dat Henk een boeiende verhalenverteller is. En dit is hij zeker. Hij kan op een leuke, pakkende manier vertellen over zijn jeugd in de Jordaan, over de verschillende omes die hij daar kende en over de vele liederen die er werden gezongen. Naast de grappige en ontroerende verhalen over zijn jeugd geeft Henk ook commentaar op de bekrompen mensen die vinden dat het belachelijk is dat hij van opera naar musical is geswitcht. ‘Henk Poort weet niet waar ‘ie hoort’, werd er gezegd. Hij laat op meesterlijke wijze zien dat de disciplines juist zeer verwant zijn aan elkaar. En uiteindelijk gaat het erom dat muziek gewoon mooi moet zijn. Hij beschrijft zijn eerste stappen in de musicalwereld met onder andere een mislukte, eerste auditie voor ‘Het spook van de opera’. Ook geeft hij een kijkje in zijn persoonlijke leven; hij vertelt over de liefdes in zijn leven: zijn vrouw Marjolein en zijn dochters. Daarnaast snijdt hij mooie thema’s aan als hoe je een goede vader kunt zijn als je zelf nooit een goed voorbeeld hebt gehad.
In al deze verhalen is Henk zichzelf. Toch kan hij het niet laten één andere rol te spelen, die van Jordanese kapper Bert. Bert levert op humoristische wijze commentaar op de carrière van Henk, maar is ook de man die de goede adviezen op de juiste momenten geeft. Zo adviseert Bert hem om auditie te gaan doen voor ‘Les Misabel’ bij ‘Joop van Ellende’. Het liep niet altijd allemaal even vlekkeloos in de loopbaan van Henk Poort, hij werd niet voor niks ‘Henkie-Net-Niet’ genoemd. Maar uiteindelijk waren er toch veel belangrijke mensen in zijn leven die hem optilden, zowel letterlijk als figuurlijk. Bert is een van deze personen en Henk geeft met deze mooie, grappige rol een prachtige hommage aan Bert.
Naast alle verhalen wordt er uiteraard ook heel erg veel gezongen in de show en bij de liedjes zien we Henk op zijn best. Wat kan hij zingen. Het publiek doet enthousiast mee bij de vele meezingers als ‘Bij ons in de Jordaan’, ‘Geef mij maar Amsterdam’ en ‘Droomland’. Daarnaast zingt hij met het grootste gemak enkele opera-aria’s. En hij brengt zijn mooiste musicalnummers ten gehore. Met ‘Breng hem thuis’ uit ‘Les Misérables’ weet hij helaas niet genoeg te raken. Het hoge gezang klinkt net een beetje te hees. De voorstelling wordt gesponsord door Isla pastilles en voor dit nummer had hij er zelf misschien een paar moeten nemen. Gelukkig maakte hij het daarna helemaal goed met het voortreffelijk gezongen ‘Melodieën van de nacht’ uit ‘Het spook van de opera’. Hoewel er geen masker aan te pas kwam, zag je geen Henk Poort meer, maar veranderde hij echt in het spook en waande je je als publiek in de opera.
De afwisseling tussen liedjes en verhalen is mooi gedaan. Het einde is alleen nogal teleurstellend. Nadat hij een hele avond over zichzelf heeft verteld, concludeert hij op een matig geacteerde manier dat hij hier toch niet zo geschikt voor is. Eigenlijk haalt hij zo zelf zijn hele voorstelling onderuit. Toch maken kapper Bert, enkele prachtige nummers, de huiselijke setting en de boeiende verhalen het de moeite waard om dit programma, dat nog tot en met december door het land gaat, te bezoeken.