De Jantjes zijn weer terug in het theater. Of dit komt omdat er tijdens het laatste lied wordt beloofd dat men over 6 jaartjes weer terug is, of omdat het gewoon een fijne show is? Maakt het iets uit? De Jantjes! Omdat ik soveel van se houw!
Het verhaal zal een ieder wel min of meer bekend zijn. Drie echte volksjongens uit de Jordaan hebben hun dienst erop zitten en tekenen om voor 6 jaar naar Indië te gaan. Maar voordat dat gebeurt zien we ze eerst in hun natuurlijke habitat, hun enige Jordaan! Daar zien we kleurrijke figuren en horen we over het wel en wee van de bewoners van deze volksbuurt.
De Jantjes worden gespeeld door Job Bovelander, Stefan de Kogel en Rick Sessink. De drie heren doen nergens voor elkaar onder en halen het beste in elkaar naar boven. Het zou je daadwerkelijk niks verbazen als de drie samen in dienst geweest zijn en vrienden voor het leven werden. Je gelooft elk moment van samenspel tussen de matrozen. In een show waar de liedjes met luid gejuich worden ontvangen weet Rick Sessink iets bijzonders voor elkaar te krijgen; hij weet een open doekje te krijgen voor zijn gesproken monoloog. Langzaam takelt hij als Blauwe Toon af en doet dat tijdens een emotioneel betoog over de plaats van de Hollanders in Indië.
Toch zou het verhaal van de show erg weinig inhouden als niet de hele Jordanese santenkraam langs zou komen. Als Blonde Greet is Rosalie de Jong compleet op haar plek. Het café van Tante Pietje (waar een groot deel van het stuk zich afspeelt) is duidelijk haar terrein. Van gezellige volksmeid, tot het volkse type met de nodige problemen, Rosalie kan het allemaal. En waar de Jong normaal keurig Nederlands spreekt wendt ze zich het Amsterdams accent probleemloos aan. Sterker nog, ze weet er ook nog loepzuiver in te zingen.
Onlosmakelijk aan Blonde Greet verbonden is haar vriendin Toffe Jans. Nikki van Ostaijen speelt met De Jantjes pas in haar tweede productie en wat doet ze het goed. Tijdens Louis Davids’ tijdloze ‘Als je voor een dubbeltje geboren bent’ weet ze je te vertederen en je het gevoel te geven dat het heerlijk moet zijn geweest om toentertijd in de Jordaan te vertoeven, met bijbehorende levenshouding en al.
Een andere acteur die zich goed weet te bedienen van de ‘gouwe ouwe’ nummers uit de show is Arie Cupé. Als ‘de Mop’ mag hij samen met Willeke Alberti als Na Druppel ‘Omdat ik zoveel van je hou’ ten gehore brengen. Waar de Mop eerder een beetje chagrijnig over komt en zelfs in dit nummer de meest onaardige dingen zingt is hij hier ronduit vertederend.
Afgezien van alle hoofd- en bijrollen is ook het ensemble te prijzen. In producties van De Graaf & Cornelissen is het ensemble altijd gelijkwaardig aan de hoofdcast. Ieder mag ergens een eigen zinnetje zingen of op een andere manier laten zien wat ze kunnen. Zo is Ellen Evers is heerlijk als semi chique Tante Piet en mag Jasper Kerkhof in ‘Ode aan het IJ’ gelukkig even laten horen dat hij, vocaal, meer dan heerlijk weet uit te halen. Verstokte musicalfans keken met angst en beven naar de aankondiging dat ‘soapie’ Winston Post aan de cast werd toegevoegd. Al dat vrezen was voor niks, hij is een heerlijk sullige Knappe Leendert. Zijn spel is aangenaam en bewust, de paar zinnen die hij zingt komen goed zijn strot uit en zijn dansen was verbazend. Waar de rest van de cast de hoge sprongen maakt en met de armen zwaait, haalt hij dezelfde toeren uit met zijn handen in zijn zakken. Winston is geslaagd voor zijn musical diploma!
Toch is het niet alleen de cast die te prijzen is. De creatives laten met De Jantjes ook zien wat ze kunnen. Het decor is geweldig. Het achterdoek laat een mooi plaatje van Amsterdam zien, de band zit verstopt in een grachtenpand en met een soort poppenhuis constructie heeft het café van Tante Piet niet alleen een Amsterdams geveltje maar ook een levensechte binnenkant. In Amsterdam is het decor schattig, in Indië voornamelijk functioneel. Maar ook de overgang tussen beide plaatsen is op een fijne manier gedaan.
De arrangementen die al tijden mee gaan, zijn hier en daar een stukje hipper gemaakt. Dit klinkt misschien een beetje griezelig omdat de muziek tijdloos is en meer dan bekend, maar het is erg goed gedaan. Het wordt nergens op een storende manier modern. Het blijft lekker ouderwets maar is ook goed te behappen voor de nieuwe generatie musicalliefhebbers.
Maar degene die uit het creatieve team zich met meest heeft laten gelden is Barrie Stevens. De Jantjes is geen echte dansmusical en Stevens weet dit. Toch heeft hij in diverse momenten zijn kans gegrepen om mooie stukjes dans en beweging toe te voegen. De zwaaiende rokken en de hoog opgegooide benen zijn niet van de lucht. Ook heeft Stevens goed gekeken naar de, als een slapstick aandoende, choreografieën uit de tijd van De Jantjes. Al met al is het geweldig om naar te kijken.
Enne dat ‘Nou tabé, ik kom over zes jaartjes terug..’? Laten we het hopen..
De Dailymotion-versie van deze reportage:
