Met Alice in Wonderland keert Studio 100 terug naar een oude traditie, een fonkelnieuwe sprookjesmusical. Eerder waren onder andere Sneeuwwitje, Doornroosje en de Kleine Zeemeermin van deze producent in Nederland en België te zien. Na een stilte van enkele jaren zat de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen afgelopen zondagavond vol met jonge kinderen en hun ouders, en natuurlijk een groot gedeelte van Bekend Vlaanderen.
Studio 100 steekt het niet onder stoelen of banken. Met het gebruik van 3D-effect en de bijbehorende 3D-bril in een musical is er een wereldprimeur. Het zal de jongste bezoekertjes waarschijnlijk niet uitmaken; zij komen om K3 te zien, waar er een gedeelte van de oudere garde misschien wel speciaal gekomen is voor het schlagerduo Nicole en Hugo.
Maar ere wie ere toekomt: de 3D-projecties zien er fantastisch uit. De beelden van het park, de ingang van de cinema waarin we in het glas de weerspiegelingen van de dansers kunnen zien, de foyer van de cinema met de wisselende filmposters (met K3 in bekende films als ET of Grease), de filmzaal zelf en natuurlijk alle beelden van Wonderland die erop volgen; ze zijn allemaal buitengewoon fraai en effectief. Met rekwisieten en kleine decorstukken is het beeld steeds helemaal af.
Iets te ver doorgeschoten is de Onder Water-scene. Bij dit liedje komt geen acteur meer te pas, en zitten we dus naar een 3D-videclip te kijken waarin ook K3 deel van de film is. Dat is niet erg passend in een theatervoorstelling. Ook blijft er voor het ensemble voor het scherm weinig ruimte over, wat de dansjes over het geheel genomen ook wat mager doet ogen. Misschien dat het wat sterker overkomt als het allemaal retestrak wordt uitgevoerd, maar op dit moment is het nog vrij losjes, zoals in vrijwel elke musical in het Nederlands taalgebied tegenwoordig.
Het verhaal van Alice in Wonderland heeft wel erg weinig om het lijf. K3 verveelt zich, gaat naar de bioscoop en duikt vervolgens in de film. Ze willen Alice waarschuwen voor de hartenkoningin en gaan dus op zoek naar haar. In de magische wereld komen ze de bekende Wonderland-figuren tegen, die allen de drie meisjes tegenwerken. Zonder Alice zijn zij immers niet meer bekend. Ook het einde is helaas nogal voorspelbaar.
K3 speelt voor tweederde natuurlijk al jarenlang dezelfde rol, en het mag niet verwonderen dat ze deze tot in de puntjes beheersen. Ook nieuwkomer Josje doet het prima, en heeft de rol een beetje de rol van de Nederlandse gekregen, of toch zoals we in Vlaamse ogen bekend staan: degene die zegt waar het op staat, ook als tact misschien wel wat verstandiger zou zijn.Nicole en Hugo hebben als tweeling hun initialen op de buik staan, al staan ze in dit geval voor Hier en Nu. Uiteraard zijn deze namen aanleiding voor een bombardement aan grappen van wisselend niveau. Het lied K3 pap is een echte schlager, met de thematiek van de kampvuurklassieker “Pinda liep langs spoorwegbaan”. Ook als hartenkoningin en -koning brengen ze het er goed af. De running gag rond het koosnaampje “poeziewoezie”en haar agressieve reactie daarop werkt uitstekend. Koen Crucke is vooral als de rups mooi op dreef. Zijn overtuiging dat hij een vlinder is (niet)en dat hij mooi kan zingen (wel) geeft zijn karakter toch iets meer diepte, al is het natuurlijk vooral een ijdeltuit. Jacques Vermeire doet het niet onaardig als konijn Nestor, maar zou de rol nog wel iets gejaagder kunnen vertolken.
Qua grappen is er voor elk wat wils. Voor de volwassenen zijn vooral de grapjes buiten de kaders de meest aansprekende. K3 die zich verveelt en droomt, de een wil beroemd zijn, de ander een popster trouwen en de derde uit 5000 meisjes gekozen worden om deel te nemen aan een zangroep, of als over K3 wordt gezegd dat ze het varkentje wel even wassen, de reactie dat dit Alice in Wonderland is en niet de 3 Biggetjes.
Alice in Wonderland is de eerste Studio 100 sprookjesmusical die niet gecomponeerd is door Johan vanden Eede, en dat gemis laat zich voelen. Het trio Miguel Wiels, Alain vande Putte en Peter Gillis is duidelijk meer bedreven in het componeren van de eenvoudige aanstekelijke K3 nummers, dan in songs met een theatraal gevoel. De liedjes die K3 zingen in deze musical zijn dan ook vooral liedjes gebleven, die het verhaal onderbreken. Wie de CD al hoorde heeft dat al kunnen merken, al geven de arrangementen voor de voorstelling voor een groot gedeelte wel iets meer theatergevoel. Nicole en Hugo krijgen een schlagernummer die prima in hun eigen repertoire past. Pas aan het eind van de voorstelling zitten er twee nummers die zowaar iets te vertellen hebben. “De Kop Eraf”, en het enige echte bijzondere nummer “Ik wil naar huis”.
Alice in Wonderland is een voorstelling die het vooral moet hebben van de mooie plaatjes g; het experiment met de 3D decors is volledig geslaagd Deze zien er fantastisch uit, en geven een fraai diepteeffect. Er wordt door de bekende Vlamingen goed en leuk gespeeld, en nieuwkomer Josje houdt zich prima staande tussen de twee andere K3-dames die al vaker een musical hebben gespeeld. Het wat magere verhaal wordt deels gecompenseerd door aardige grapjes, waarvan er een aantal (vooral rond Nicole en Hugo) wel weer echt Vlaams zijn. Muzikaal is het toch vooral een K3 show in plaats van een musical geworden, waardoor de voorstelling toch vooral hun doelgroep zal aanspreken.
