Knights of the Rose vertelt het verhaal van de ridders van het Koninkrijk van de Roos, die na een jarenlange strijd terugkeren naar hun koning. Ze hebben afgerekend met hun vijanden en vieren hun overwinning. Hun (toekomstige) geliefden hebben jarenlang op hun terugkomst moeten wachten en ontvangen hen met open armen. Tussen de ridders barst nu een andere strijd los en die gaat gepaard met de nodige liefde, lust, jaloezie en pijn. Totdat het Koninkrijk opnieuw wordt aangevallen. Sir Hugo, die zijn oog heeft laten vallen op de dochter van de koning, is van mening dat hij meer dan genoeg heeft gediend op het strijdveld en geeft aan dat hij niet meer wil vechten. Hij wordt echter op andere gedachten gebracht door zijn oude vriend maar tevens tegenwoordige rivaal Sir Palamon, die zijn oog op dezelfde prinses heeft laten vallen. Palamon ziet in de strijd een mogelijkheid zich van Hugo te ontdoen en zo zijn kansen in de liefde te vergroten. Als de nieuwe oorlog in volle hevigheid losbarst en andere strijdende vrienden het leven laten, moet Palamon al snel een keuze maken tussen zijn boezemvriend en zijn beoogd geliefde…..
Het verhaal van Knights of the Rose is tamelijk eenvoudig. Noem het dun. Het beloofde heroïsche verhaal heeft lange tijd ook meer weg van een ordinaire kasteelroman dan van een epische vertelling. Er is weinig diepgang, ook al wordt dat wel geprobeerd middels de inzet van sprookspreker (middeleeuwse verteller) John, die het verhaal vertelt en zich daarbij bedient van literaire, poëtische quotes van onder andere Shakespeare.
De cast is sterk met enkele inmiddels gevestigde namen. Zo speelt Adam Pearce — recent nog in Carre te zien als Max von Mayerling in Sunset Boulevard - Koning Aethelstan en tevens herbergier Francis. Pearce heeft door zijn voorkomen al de uitstraling van een Middeleeuwse leider en zijn bijzondere, donkere stemgeluid draagt bij aan zijn autoriteit. Tegelijkertijd kan Pearce ook uitermate geestig spel laten zien, hetgeen hij in de herbergscenes laat zien. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat zijn spel daar wel erg veel lijkt op hetgeen hij als understudy Thenardier al regelmatig in Les Mis heeft laten zien. Qua zang heeft Pearce de uitdaging het prachtige Crucem Sanctam Subiit ten gehore te brengen, een prachtig oud religieus gezang van de Christelijke kruisridderorde de Tempeliers. Muzikaal een behoorlijk vreemde eend in de bijt, maar de schoonheid is er niet minder om.
Sir Hugo wordt gespeeld door Oliver Savile, onder meer bekend van zijn rol als Fiyero in Wicked. Savile’s charmante voorkomen en spel komt vooral in de zoete romantische scenes goed tot zijn recht en hij beschikt daarnaast over een heel fijne zangstem.
Sprookspreker John wordt gespeeld door Ruben van Keer, bekend van de vorige run van Bat out of Hell in Londen en van zijn recente rol in Antwerpen als Mozart in de gelijknamige musical. Van Keer kan in Knights of the Rose zijn vocale kwaliteiten een aantal keer fraai etaleren. Zijn spel is fris en uitstraling sympathiek.
Knights of the Rose kent geen nieuw geschreven muziek. Het is een jukebox musical waarin grotendeels gebruikt wordt gemaakt van bestaande populaire Rock songs, die doorgaans uitstekend worden uitgevoerd. Zo komen songs voorbij van Bon Jovi, REM, No Doubt, Muse en Bonnie Tyler. De songkeuze is deels wel passend; Zo bezingen de ridders hun zege met Bon Jovi’s Blaze of Glory. En als er na een tragische gebeurtenis collectief wordt gerouwd, wordt Everybody Hurts ingezet van REM. Soms is de songkeuze echter zo voorspelbaar of tenenkrommend getimed dat het kolderiek wordt. Als een van de ridders sterft, wordt door John met de zin “the Road is Long” vrij nonchalant het Hollies nummer He Ain’t Heavy, He’s My Brother ingezet. Dit is een van de keren dat er op het verkeerde moment een pijnlijke lachsalvo vanuit de zaal volgt. Ook het inzetten van Turn! Turn! Turn! (To everything there is a reason) leidt to gegniffel, al is dat mede door de vreemde songkeuze en de eenvoud van de choreografieën. Choreografieën die overigens bij de opening scene al weinig goeds beloven, als de ridders zich presenteren middels een wel erg kneuterige zwaarden dans.
De reacties van de zaal geven de verwarring van de kijker weer. Wat is nou exact de bedoeling van deze voorstelling? Voor een serieus, episch verhaal over vriendschap en verraad is het verhaal te mager, de liedkeuzes soms te cliché of verkeerd getimed en de choreografieën te kolderiek. Een vleugje Shakespeare kan dan niet voor redding zorgen. Voor een voorstelling die als een dikke knipoog bedoeld zou zijn, neemt deze productie zich te serieus en zit er eenvoudigweg ook onvoldoende humor in. De voorstelling zou dan naar alle waarschijnlijkheid ook anders aangekondigd zijn.
Knights of the Rose lijkt een wanhopige poging om van een aantal op zichzelf staande elementen een coherent geheel te maken. De voorstelling is een ratjetoe, mist richting en de matige reacties na afloop — welke première kent nou geen staande ovatie? - lijken te bevestigen dat het door publiek als vlees noch vis wordt ervaren. Na afloop wordt in de foyer dan ook hoorbaar volop gediscussieerd. Een van de bezoekers laat zich daarbij ontvallen dat er niet teveel nagedacht moet worden over de duiding van deze voorstelling; Bottom line gaat het toch gewoon om entertainment?
Die uitspraak is misschien wel de spijker op zijn kop voor wat betreft deze voorstelling, maar of het daarmee een succesvolle run gaat krijgen is maar zeer de vraag. Ridders, rocksongs en een vleugje Shakespeare staan zeker niet garant voor een succesvolle musical. Daar is toch echt meer voor nodig. Ben je echter gewoon op zoek naar een leuke avond uit met lekkere muziek, dan zul je die waarschijnlijk met deze voorstelling wel hebben.
