Lelies wordt vooral gepresenteerd als de opvolger van Ganesha. Het creatieve team is grotendeels hetzelfde, twee spelers ook, en ook hier zijn de gevolgen van het niet accepteren van een liefde tussen twee mannen belangrijk. Met deze vergelijking wordt de lat zeer hoog gelegd; Ganesha was een meesterwerk, dat, op de klankschalen na, de perfectie heeft bereikt. Maar ondanks dat stelt Lelies niet teleur. Sterker, Lelies heeft alles in zich om dezelfde hoogten te bereiken, al is te merken dat dit de eerste versie is van de musical, waar Ganesha al aan de derde versie toe was.
Lelies heeft dezelfde structuur als bijvoorbeeld Blood Brothers. Je weet bij aanvang al hoe het afloopt, of hebt in ieder geval een sterk vermoeden. De slechterik van het stuk is in ieder geval duidelijk, en toch zit je vanaf minuut 1 tot ver na de laatste gespeelde minuut geboeid in je stoel. Een andere overeenkomst is dat één van de nummers erg vaak wordt herhaald, maar in plaats van te storen fascineert dat.
In Lelies komt een bisschop Jean Bilodeau een biecht afnemen van een gevangene Simon Doucet, die doodziek is. Maar eenmaal in de gevangenis blijkt deze biecht toch vooral een aanklacht, want de twee blijken elkaar te kennen. Simon beschuldigt de bisschop zelfs van de daad waarvoor hij in het gevang terecht is gekomen. Samen met zijn medegedetineerden heeft Simon een toneelstuk voorbereid, waarin de gebeurtenissen van toen worden nagespeeld. Aangezien de populatie slechts uit mannen bestaat, was dit wel lastig met de casting. De bewakers zijn omgekocht, dus er zit voor de bisschop niets anders op dan toe te kijken naar de gebeurtenissen van veertig jaar eerder, in 1912, in het Canadese dorpje Roberval.
Hij ziet hoe de jonge Simon erg gecharmeerd is van Vallier, hoewel hij het niet echt durft uit te spreken. Vallier heeft geen enkele moeite om dat wel te doen, want de gevoelens zijn zeker wederzijds. Vallier heeft ook geen last van vooringenomen ouders. Zijn moeder leeft in een droomwereld en vader heeft vijf jaar eerder de benen genomen. Zij is een aan lager wal geraakte gravin, en verwacht dat haar man nog elke dag kan terugkomen. Maar niet iedereen is zo open-minded. Jean vindt de ontwikkelingen tussen zijn vriend Simon en Vallier, die hij spottend Lelietje noemt, helemaal niets. Als Simon’s vader hoort dat zijn zoon een jongen gekust heeft slaat hij hem aan gort. De spanning bereikt zijn hoogtepunt als er een dame met een luchtballon in het dorp landt. Deze Lydie-Anne de Rozier verleidt Simon, en maakt zijn moeder wijs dat zij haar man kent. En dan zijn er nog die branden in het dorp. Het mag duidelijk zijn, de situatie in het dorp is explosief….
De musical kent een droomcast. De geweldige vocalen van Hans Peter Janssens passen perfect bij de gefrustreerde, oude gevangene. Door van Boeckel is als de oude Jean, de bisschop, waarschijnlijk alleen al de moeite waard om de hele voorstelling lang naar te kijken. Naar zijn gelaatsuitdrukkingen als reactie op het getoonde toneelstuk, al lukt dat natuurlijk niet omdat er te veel andere dingen te zien zijn. Matthew Michel heeft zijn engelachtige uiterlijk mee bij zijn vertolking van de jonge graaf Vallie de Tilly, maar speelt de rol met het juiste gevoel. Timo Descamps is een uitstekende Simon. Zijn rol, met de aandacht van zowel Vallier als de Rozier en de manier waarop hij ermee omgaat, geeft een je dat dubbele gevoel wat erbij hoort. Ara Halici is prachtig als de gravin die in haar droomwereld leeft, maar door de rest van het dorp belachelijk wordt gemaakt. Sébastien de Smet valt vooral op door de tegenpolen die hij speelt als de bekrompen vader van Simon en de verlichte regisseur Vader Saint-Micel. Toch is de ster van de show Leendert de Vis. Zijn dramatische solo gaat door merg en been, en de dubieuze rol die hij als Jean speelt wordt mooi vertolkt. Je kan goed in zijn emoties meegaan, al blijken die misschien nog wel dieper te zitten dan in eerste instantie lijkt.
Dat Sam Verhoeven een musical kan componeren liet hij horen met Je Negeert de Waarheid. Ook deze Lelies is indrukwekkend, met een score met nauwelijks zwakke plekken. De vertolking van de muziek door het orkest onder leiding van Pol van Fleteren, dat zich hoog boven de gevangenis bevindt is vlekkeloos. De teksten van Allard Blom zijn uitstekend, al zijn ze soms in alle hevigheid wat minder goed te verstaan. Het podiumbeeld, een binnenplaats met hekken omringd, van waaruit af en toe een rekwisiet of een speler verschijnt, is sober en passend, met een interessante dubbelrol voor de badkuip.
Omdat je al bij aanvang een idee hebt hoe het afloopt is het niet die spanning die Lelies zo interessant maakt. Uiteraard wil je weten wat er nu precies gebeurd is, maar de verrassing is niet groot. Het gaat om relaties, om emoties, en de liefde, die net als een lelie puur mooi en uiterst kwetsbaar is.
Eigenlijk kent de voorstelling maar één zwakke plek. Als in de tweede actie de emoties bij Jean loskomen gebeurt dit echt als een donderslag bij heldere hemel. Dit moment verdient een heldere aanloop die nu mist.
Het valt op dat Judas Theaterproducties vooral uitblinkt in musicals waarbij de acceptatie van homoseksualiteit of de gevolgen van een gebrek daaraan. Dat begon met Je Negeert de Waarheid, met een geweldige score (en een wat ontsporend script), beleefde zijn hoogtepunt met Ganesha, en blijkt nu weer met deze ijzersterke Lelies. Beiden voorstellingen op basis van kwalitatief goede toneelstukken. Voor Lelies is dat ‘Les Feluettes’van Michel Marc Bouchard. Dat dergelijke thema’s natuurlijk bijzonder aansprekend zijn voor homo’s staat buiten kijf, maar ook de niet-bekrompen mensen die dit gewoon kunnen zien als een dramatisch liefdesverhaal zullen ervan genieten.
Het programmaboekje heeft een cd met één nummer; deze voorstelling verdient in ieder geval een hele CD. Natuurlijk willen we nu al een reprise van dit stuk. En met een aanpassing op eerder genoemde kanttekening kan dit aan de andere kant van het kanaal , of nog verder naar het westen, eveneens een groot succes worden.
