Aspects of Love is een buitenbeentje in het oeuvre van Andrew Lloyd Webber. Na zijn grootste hit Phantom of the Opera zocht hij zijn heil in een intiemere show die nu eens over “echte” mensen moest gaan in plaats van over katten, dictatorvrouwen of mismaakte spoken. In 1989 ging de show in première in het Prince of Wales theater met een voor die tijd ongekend hoge voorverkoop. In 1989 sliepen mensen nog voor het theater van Phantom om aan kaartjes te komen, dus de verwachtingen waren hooggespannen (en de angst om tot in de 21e eeuw zonder kaartjes te zitten). De show had het in de aanloopperiode niet makkelijk; zo moest de groots aangekondigde Roger Moore (jazeker, 007!) zich terugtrekken omdat hij de show zangtechnisch niet aankon. Verder was Lloyd Webber verplicht om een onbekende Amerikaanse actrice (Ann Crumb) de hoofdrol te geven omdat hij alleen op die manier zijn toenmalige “onbekende” vrouw Sarah Brightman mocht laten spelen op Broadway. De “kamermusical” maakte in een klap een ster van de jonge Michael Ball die met de hitsong van de show “Love Changes Everything” weken op de eerste plaats van de hitparade stond voordat de show ook maar een voorstelling gespeeld had. Na de première waren de reacties op z’n zachtst gezegd zuinig; het publiek bleek niet erg onder de indruk en na het opdrogen van de voorverkoop stierf de show een stille dood. Op Broadway flopte de show genadeloos en Aspects leek in een diepe la verdwenen. Maar vorige zomer was er opeens een nieuwe versie te zien in de Menier Chocolate Factory en nu is Nederland aan de beurt om kennis te maken met deze kleine, intieme en onbekende Lloyd Webber.
Aspects of Love is gebaseerd op het gelijknamige boek van Alex Garnett uit 1955. Garnett was onderdeel van de Engelse Bloomsbury Group die zich in de jaren 50 keerde tegen de bekrompen Victoriaanse cultuur van Engeland. De leden schokten hun lezers met verhalen over seksualiteit, kunst en emancipatie. Aspects of Love is een prima voorbeeld van een boek uit die periode en het is opmerkelijk dat Lloyd Webber uitgerekend dit boek uitkoos om er een musical van te maken. Het is namelijk bevolkt met egocentrische karakters die steeds weer kiezen voor hun eigen genot. Hoofdrolspelers Alex en Rose laten een spoor van vernieling en gebroken harten achter en komen zelf ook niet ongeschonden uit de strijd (laat staan dat ze elkaar na twee keer een uur in de armen vallen). Aspects biedt het publiek een lastige, uitermate serieuze avond muziektheater die het moet hebben van de magie tussen de hoofdrolspelers.
Het verhaaltje navertellen is bijna onbegonnen werk zonder dat het komisch lijkt, maar hierbij toch een poging: De negentienjarige soldaat Alex (René van Kooten) valt als een blok voor de charmes van de oudere actrice Rose Vibert (Lone van Roosendaal) en vlucht met haar naar de villa van zijn oom George (Ernst Daniël Smid). Hij is namelijk tijdelijk in Venetië bij zijn minnares Giullietta (Maaike Widdershoven). Maar als Rose en George elkaar zien springt er een vonk over en stuurt Rose Alex weg en start een nieuw leven met George. Ze trouwen en krijgen samen een dochter: Jenny (Michelle van de Ven). Alex keert steeds weer terug in het leven van het gezin en heeft gedurende de show amoureus contact met alle drie de vrouwelijke karakters. Het heet niet voor niets Aspect of Love tenslotte….
De voorstelling van Joop van den Ende Producties ziet er schitterend uit met een slim decor van Jos Groenier, prachtige kostuums van Cocky van Huijkelom en lekker vet licht van Uri Rapaport. Paul Eenens regisseerde en voegde zoals gewoonlijk wat “eigen” elementen toe. Zo opent de show anders met een choreografie waarin diverse manieren van liefhebben worden getoond (een beetje overbodig eerlijk gezegd) en laat Eenens zijn ensemble continue op sensuele wijze decorstukken op en af dragen. Dat lijkt een aardig idee, maar doorbreekt vaak de intieme sfeer op het toneel (wat doen al die mensen opeens in de kamer?). Maar alles valt of staat met de acteurs die dit ongeloofwaardige verhaal over het voetlicht moeten brengen.
Ernst Daniël Smid is de ster van de avond. Zijn George is er een om in te lijsten; gevoelig naar zijn dochter, fel tegen zijn brutale neefje en onder alle omstandigheden gezegend met een prachtige stem. Zijn solo tegen zijn dochter is het onbetwiste hoogtepunt van de avond en bijna het toegangskaartje waard. René van Kooten heeft het een stuk moeilijker als Alex. Als negentienjarige is hij niet erg geloofwaardig, hoe vaak hij ook kinderlijk grijnzend naar zijn “oude” minnares Rose kijkt. Later in de voorstelling wordt hij sterker, maar het blijft lastig voor te stellen dat alle vrouwen in Aspects als een blok voor hem vallen. Lone van Roosendaal komt een eind als Rose Vibert, maar heeft moeite met de warme kant van haar personage. Rose is een verwarde vrouw die hunkert naar liefde, maar in de eerste acte lijkt ze met haar witte Marilyn Monroe pruik vooral ongenaakbaar. Hierdoor komt haar grote solo in de tweede acte (het schitterende Anything But Lonely-Nooit een Nacht Alleen Zijn) niet zo hard aan als zou kunnen. Vocaal is van Roosendaal sterk, al is het allemaal misschien iets te schel. Michelle van de Ven als Jenny levert opnieuw een uitstekende prestatie, al zou het fijn zijn als ze in de volgende productie een keer niet als lieftallige dochter wordt gecast. Maar ze haalt uit de rol wat erin zit en maakt opnieuw indruk met haar spatzuivere sopraan. Maaike Widdershoven heeft schandalig weinig te doen in de show; behalve misschien wel de twee allermooiste nummers zingen (“There is More to Love” en “Hand me the Wine and the Dice”). Ze heeft een mooie chemie met Smid (je snapt niet dat hij niet lekker met haar gaat in plaats van met die zeur Rose) en steelt bijna de show onder de kont van van Roosendaal vandaan.
Vraag blijft wat Van der Ende Producties bezielt om juist deze show naar Nederland te halen. Met zijn doorgecomponeerde score zal Aspects of Love op de zenuwen werken van iedereen die niet echt van musical houdt; echte zwijmelaars blijven met een kater achter en voor een jong publiek is deze show echt te oubollig en saai. Welk publiek zoeken ze? Na het heftige Next to Normal lijkt Aspects vijf stappen achteruit. Slecht is het allemaal niet; daarvoor heeft de voorstelling en de score teveel klasse. Maar om dit nu Lloyd Webber’s Meesterwerk te noemen? Dat gaat wel erg ver….
