In Verona schijnt een professor te wonen die jarenlang alle brieven die geadresseerd waren aan Julia (het personage uit het beroemde toneelstuk van William Shakespeare) beantwoorde. Dit gegeven inspireerde popmuzikant Elvis Costello in 1993 tot het schrijven van een liederencyclus “The Juliet Letters”. De gezongen brieven zijn allen anders van thematiek, maar de liefde staat centraal, met alle emoties de daarbij horen. Woede, ironie, tinteling en warmte….alles passeert de revue. De verbindende kracht van de plaat is de stem van Costello en de muzikale omlijsting van het Brodsky Quartet, een beroemd strijkkwartet.
Letters to Juliet heeft inmiddels een behoorlijke status in de wereld van de klassieke muziek. Maar nu is er in Nederland een theatrale uitvoering te zien met musicalacteur Jeroen Phaff als middelpunt. Om hem heen staan vier zeer talentvolle violisten (Mirjam Wijzenbeek, Sanne Hamel, Rani Kumar en Sarah Wijzenbeek) die zich voor de gelegenheid hebben gedoopt tot Juliet Quartet. In 2008 was de voorstelling al eens te zien tijdens het grachtenfestival in Amsterdam.
In de regie van Jos Groenier maken we kennis met een man in crisis. Hij lijkt boos op de hele wereld; is verlaten door zijn vrouw en lijkt zijn geloof in de liefde te hebben verloren. Hij krijgt tegenspel van vier zeer aantrekkelijke dames die behalve prachtig viool spelen ook een klankbord zijn voor het personage van Phaff. Al lezend in oude liefdesbrieven komt hij langzaam zijn emotionele crisis te boven.
Een heldere verhaallijn kent de voorstelling niet. Er staat één man op het toneel, maar hij vertelt heel verschillende verhalen. Maar wat een schitterende verhalen zijn het. Toine Paauwe vertaalde de teksten van Costello op een prima manier. De voorstelling zit vol poëzie en dat is een groot compliment. De muziek van Costello is prachtig, maar niet makkelijk. De manier waarop de vier violisten steeds van plaats en rol wisselen is indrukwekkend om te zien. Maar de vraag blijft of een theatervoorstelling wel de meest geschikte vorm is om deze liederencyclus te beleven.
Jeroen Phaff heeft de zware taak om van Lieve Julia theater te maken. Met niet meer dan een bed en foto’s tegen het achterdoek moet hij ons laten meeleven met zijn personage. Dat lukt maar matig, maar dat ligt niet aan Phaff. Hij zingt prachtig (en heel anders dan Costello!) en staat ook als acteur zijn mannetje. Maar wat hij te spelen heeft is bijna onmogelijk. Door de suggestie van een verhaal wordt het publiek op het verkeerde been gezet. Lieve Julia is te schetsmatig om als verhaal echt te kunnen raken of ontroeren. Maar de muziek en de teksten maken alles goed. Ik zou ze een volgende keer liever zonder toneelelementen willen horen, maar dat is een kwestie van smaak. Ik wil wel graag dezelfde bezetting!
