De keuze van Stage Entertainment om Love Story naar Nederland te brengen is een gewaagde. De kleine voorstelling die in Chichester in premiere ging in 2010 was op West End bepaald geen hit, maar Creatief Directeur Maurice Wijnen zag er wel wat in voor de Nederlandse markt en daar mogen we blij mee zijn.
De voorstelling vertelt het verhaal van de jonge en rijke rechtenstudent Oliver Barrett IV (Freek Bartels) die in 1963 halsoverkop verliefd wordt op Jennifer Cavilleri (Celinde Schoenmaker) die muziek studeert. Beiden hebben een heel verschillende achtergrond. Oliver is met een gouden lepel in de mond geboren, maar heeft een moeizame realtie met zijn overheersende vader (Ad Knippels). Jenny mist haar overleden moeder (Marleen van der Loo), maar heeft veel steun van haar vader Phil (Dick Cohen) die een Italiaans restaurant heeft op Rhode Island. De liefde die de twee voor elkaar voelen betekent dat ze offers moeten brengen. Jenny geeft haar pianostudie in Parijs op, Oliver verbreekt alle contact met zijn ouders. Maar dan slaat het noodlot toe.
De film en het boek waarop Love Story is gebaseerd waren beiden zeer succesvol. Kort door de bocht zou je kunnen zeggen dat ze het stramien van een keukenmeidenroman volgen, al is de dramatische afloop anders. Maar het verhaal zit gelukkig vol snedige dialogen die de personages veel meer maken dan bordkartonnen figuren. In de voorstelling zorgt regisseur Paul Eenens ervoor dat het sentiment er wel is, maar zeer subtiel wordt ingezet, waardoor de uiteindelijke impact van de voorstelling zeer groot is. De titel doet een suikerzoete voorstelling vermoeden, maar de werkelijkheid is gelukkig anders.
Hij wordt daarbij geholpen door buitengewoon sterk acteerwerk van de hele cast. Bartels en Schoenmaker zijn sensationeel goed. Bartels maakt van Oliver een gekweld personage waarin de wanhoop en woede continue worden onderdrukt. Een spannende interpretatie van een beschadigd mens. Schoenmaker als Jenny flirt en verleidt overtuigend en weet met fabelachtige zang diep te ontroeren. Het verdriet van haar vader wordt door Dick Cohen schitterend vertolkt en de allerbeste presatatie van de voorstelling wordt geleverd door Ad Knippels die een huiveringwekkende man speelt die gevangen zit in zijn eigen toneelstuk.
De muziek van componist Howard Goodall is aardig, maar helaas niet meer dan dat. Vooral de orchestraties met strijkers en toetsen zijn mooi, maar de show mist een echte hit. Het script en de liedteksten van Stephan Clark zijn gelukkig zo sterk dat dat niet zo heel erg is. Jan Rot maakte er een soepele en lekker wegbekkende vertaling van. Het decor van Carla Janssen-Hofelt is sober, al had er nog wel wat uit weggelaten mogen worden. De opstijgende piano en het gesleep met hekken was al te veel en voegde niet veel toe.
Love Story is een zeer geslaagde, kleine en ontroerende voorstelling die een groot publiek verdient. Na het suffe Aspects of Love is dit weer een show die aansluit bij de kwaliteit van bijvoorbeeld Next to Normal. Koop een kaartje, neem zakdoeken mee en laat je betoveren door de liefde van twee mensen die je de wereld gunt.
De Dailymotion-versie van deze reportage:
