De eerstejaars studenten van Frank Sanders’ Akademie voor Musicaltheater brengen dit jaar een apocalyptisch stuk. Mahagonny is een bewerking van de opera ‘Der Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny’ van Bertolt Brecht en Kurt Weill. De keuze is ongetwijfeld ingegeven door de omstandigheden heden ten dage, die parallellen heeft met de tijd waarin het stuk is geschreven, de crisis van 1930 in Duitsland.
Als drie criminelen op de vlucht voor de politie geen kant meer op kunnen beginnen ze Mahagonny. Een soort paradijselijke stad, een Walhalla, een stad van puur genot. Het wordt een groot succes. Het motto luidt:
Ten eerste, vergeet niet, komt het vreten
Ten tweede komt de liefdesdaad
Ten derde het boksen niet vergeten
Ten vierde zuipen zolang dat gaat
Dus neem als norm voor je bestaan
Dat alles hier is toegestaan
Voor dit genot blijkt men echter bereid alles op te geven, inclusief het eigen leven.
Waar het oorspronkelijke stuk een opera in drie bedrijven is, blijft in deze bewerking een eenakter van ruim een uur over. In het Fijnhout Theater betreedt je de zaal over een deel van het toneel, wat bestaat uit dozen en mensen. En kranten, die zowel worden gebruikt om te lezen, als om onder te slapen. Het lijkt een soort zwerverparadijs.
De kostuums in zwart, en de zwarte make-up geeft de spelers een zombie-uitstraling, alsof het hier een soort herbeleving uit het verleden betreft. Vooral met de dozen wordt zeer creatief omgegaan. Over het bovenlijf, zodat we alleen nog de benen zien, maar net zo makkelijk worden ze gebruikt als palen voor een boksring, een spreekgestoelte, een rechtbank of een elektrische stoel. Juist deze creativiteit maakt deze bizarre voorstelling zeer interessant om naar te kijken.
Net als in de oorspronkelijke voorstelling (die in het Duits was) blijft ook in deze voorstelling ‘the Alabama Song’ in het Engels. The Doors hebben er voor gezorgd dat dit nummer (Show me the way to the next whiskey bar) in vele geheugens gegrift straat. De rest van de liedjes zijn in het Nederlands, op één na, een drinklied, dat weer in het Duits wordt vertolkt.
In het stuk zijn de belangrijkste rollen weggelegd voor de heren. We hebben bij deze groep ook een voor een musicalopleiding verrassende samenstelling, met 6 tegen 5 zijn de heren in de meerderheid. De verteller heeft ons uiteraard het meest te vertellen. Deze rol wordt vertolkt door Ruben Kuppens, die we vorig jaar nog een hoofdrol zagen spelen in de Jeugdtheater Hofplein productie “De Nieuwe Kleren van de Keizer.” Hij leidt ons hier langs de gebeurtenissen, soms met een satanisch genoegen zoals we dat kennen van de verteller uit Blood Brothers.
Onder de andere opvallende rollen zijn Drie-eenheids Mozes, het type woeste oermens vertolkt door Koen van Eerdenburgh, die deel uitmaakte van de oorspronkelijke drie criminelen en in de boksring zich lekker kan laten gaan. Ook voor zijn tegenstander, het mietje Alaska Wolf Joe (Sebastiaan Taling) is dit gevecht een hoogtepunt. Jacob Schmidt (Wesley de Ridder) vreet zich met 3 kalveren letterlijk dood, een dood die met een eenvoudige ballon onder het shirt op een hilarische manier is gezet.
Van de genoemde lusten heeft de erotische verreweg de meeste ruimte in de voorstelling. We zien dit vooral terug in zinderende dansscènes, maar ook van sommige spelscènes druipt de geilheid af. De voorstelling bevat, als we bijvoorbeeld vergelijken met het vorig jaar, veel dans, die voor een eerstejaars groep opvallend goed worden uitgevoerd. Er zijn momenten waarop het zeker meer synchroon kan, maar die zien we graag door de vingers. Voor wie voorstellingen op een afstand willen houden is de eerste rij overigens geen aan te bevelen plek.
Met Mahagonny hebben de eerstejaars niet alleen een mooi staaltje van eigen kunnen afgeleverd, maar heeft regisseur Paul van Ewijk ook een buitengewoon interessante voorstelling gecreëerd. Of we uiteindelijk alles hebben begrepen als wordt gezegd: “Mahagonny is geen oord, Mahagonny is een uitgevonden woord” is de vraag, en ik vermoed dat de korte toegift meer mensen met vraagtekens achterlaat. Dat maakt de voorstelling meer dan hap slik weg. Op naar volgend jaar, naar de volgende eindvoorstelling.
