Het lijkt alsof Nurlaila Karim zeventien jaar na haar Musical Award voor Rent haar positie in musicalland alleen maar heeft weten te verstevigen. Vanaf 2013 begon voor Karim een reeks van indrukwekkende musicalrollen: Sister Act, The Bodyguard en On Your Feet. In de laatste titel speelde zij de dominante moeder van latina-superster Gloria Estefan en wist zij de Musicalworld Award voor beste vrouwelijke bijrol te winnen. Met haar huidige rol als Donna in Mamma Mia, als alternate naast Antje Monteiro, zet zij haar serie van zelfverzekerde keuzes met het grootste gemak van de wereld door.
In Mamma Mia draait het naast de beroemde ABBA-hits het meest om moeder Donna, die als tavernahoudster de eindjes aan elkaar moet knopen om haar dochter zonder vaderfiguur op te voeden. Donna is overbezorgd, chaotisch en bij vlagen driftig. Nurlaila weet haar kleine postuur volledig te benutten om deze Donna over te brengen. Haar teksten reciteert ze in zo’n sneltreinvaart, waar zelfs Matthijs van Nieuwkerk nog iets van kan leren. Haar drift en de bijbehorende motoriek waarvoor zij het hele podium van het Beatrixtheater claimt, maken van haar de Nederlandse Spike Lee-ontdekking Rosie Perez.
De ABBA-songs, waarvan veel Mamma Mia-actrices beweren dat de vrolijk klinkende hits behoorlijk pittig zijn om te zingen, voert zij alle zonder moeite uit. Toch, met de ogen dicht, lijkt het of wij een jong meisje horen zingen. Hoe warm en vaardig ook, de klankkleur is bijna gelijk aan die van twintiger Jolijn Henneman, die haar dochter Sophie speelt. Vreemd, omdat we die jeugdigheid niet gehoord hebben in Sister Act, The Bodyguard of On Your Feet. Voor het Donna-karakter zou je een rijpere, meer door het leven gepokte en gemazelde stem verwachten. Maar dit is het enige wat je op de verder kundige en gecontroleerde zang van Nurlaila kunt aanmerken.
Overigens kunnen kaartkopers die een paar maanden gewacht hebben om de voorstelling te bekijken, in hun handen wrijven en zich opmaken voor iets moois. We zullen nooit weten wat er echt is gebeurd, maar het lijkt of de voorstelling sinds deze maand door de wasstraat is gehaald. Een initiatief van ‘de Engelsen’ of een goede ingeving van de resident director? In ieder geval worden tal van scènes die musicalliefhebbers na drie producties kunnen dromen, niet meer braaf en rechtlijnig gespeeld. De teksten zijn onveranderd gebleven, maar ze zijn aangevuld met nieuwe lichaamstaal en interacties. Vooral de wisselwerking tussen vriendin Roos (Hilke Bierman) en kandidaat-vader Bart (Emiel de Jong) profiteert hier enorm van. Hun scènes vormen het ideale ‘comic relief’ van de avond. Originele Donna Simone Kleinsma mag dan voor velen onvervangbaar zijn, maar Mamma Mia staat na bijna twintig jaar nog als een huis.
