Het is 1994, de verkiezingen komen eraan. Nelson Mandela (Kenneth Herdigein) blikt terug op zijn leven. Hij gaat terug naar het dorp waar hij opgroeide, zijn studie rechten en zijn tijd bij het ANC. Hij ontmoet zijn Winnie (Joanne Telesford) en wordt vader. Uiteindelijk zien we hoe hij vast komt te zitten, onder andere op Robbeneiland, bijna dertig jaar lang. ‘Ubuntu’ is de rode draad in het verhaal: evenwicht en broederschap. En dat laat Mandela ook zien: ondanks de tegenslagen, blijft hij het positieve zien in het leven. Een boodschap die ook nu zeer actueel en belangrijk is.
De voorstelling komt wat moeizaam op gang. Het lijkt of de spelers in het begin wat onwennig op het podium staan. Het keerpunt komt voor mij op het moment dat ‘de witte man’ (Peter Bolhuis) een speech houdt over apartheid, in het Zuid-Afrikaans. Op een overtuigende manier verdedigt hij het standpunt over rassenscheiding. Zo overtuigend dat een onoplettende kijker er misschien in mee kan gaan.
Het kost Kenneth Herdigein wat tijd om in zijn rol te komen. Maar naarmate Mandela ouder wordt, zet Kenneth een geloofwaardiger personage neer. In het mooie nummer ‘Dromen zijn vrij’ neemt hij ons mee in zijn droomwereld en als hij tegen het eind de iconische Mandela houding aanneemt (rode stropdas en vuist omhoog), lijkt het haast of Mandela echt op het podium staat.
Paul de Munnik schreef speciaal voor de voorstelling nieuwe muziek. Hij heeft geprobeerd een Afrikaanse feel in zijn nummers te stoppen. Jammer genoeg pakt het op het podium niet altijd goed uit. Het blijft een soort polder-Afrikaans. Het is de vraag of dat aan de nummers ligt of aan de uitvoering. Hoor je Paul de Munnik de nummers zelf zingen, dan komt het al beter uit de verf.
Het echte Afrikaanse gevoel komt als de Zuid-Afrikaanse cast gaat zingen, en dan met name als ze Afrikaanse nummers en harmonieën laten horen. Zij zijn op hun best als ze ‘als zichzelf’ op het podium staan. De neiging om mee te dansen is dan lastig te onderdrukken. Zodra ze zich echter moeten aanpassen aan de Nederlandse tekst of strakke regieaanwijzingen, komen ze minder sterk naar voren.
Het verhaal van Nelson Mandela is een prachtig verhaal. Het is het vertellen waard. Of dat op een Nederlandse manier moet, daar twijfel ik een beetje aan. Ik had graag nog meer Afrikaanse invloeden willen zien. Het is een leuke voorstelling, maar er had nog meer in gezeten.
