Het Ro theater brengt al een aantal jaren een familievoorstelling tijdens de kerstperiode. Meestal levert het een combinatie op van een jeugdmusical en een Engelse Pantomime. “Lang en Gelukkig” was in 2007 zo succesvol, dat het werd verfilmd. Dit jaar waagt het gezelschap zich aan een hervertelling van het wereldberoemde West Side Story, met een bonte verzameling honden, vlooien en mensen in de hoofdrol.
De opening van de voorstelling is ijzersterk als Ko de Vlo (Arjan Ederveen) de avond introduceert. Het zal een spannend verhaal worden volgens hem, vol zoen- en likwerk, maar ook met lekker veel bloed. Hij introduceert zijn twee maatjes, Jo (Gijs Naber) en To (Alex Klaasen) die samen met hem de Go with the Vlo Show opvoeren in het Ro (met onder andere een Banjo, O, O, O……). Als Ederveen naar Klaasen snerpt “had jij geen haastverkleding?” is de toon gezet.
Hierna gaat het doek open (dat doek zal de hele avond nog vaak op en neer gaan) en we zien Gijs Naber, die om zijn middel een enorme hondenpop (Rover) heeft, die eens even lekker gaat zitten kakken. Een enorme drol belandt op het podium, waar de deftige overbuurvrouw Godeline Schoonbeek (een verrukkelijke Sylvia Poorta) vol in gaat staan. Zij runt een hondentrimsalon, waar schitterende rashonden verzorgd worden, maar ze fokt ook Afghaanse windhonden. Haar prijsdier is Marina (de prachtig zingende Elise Schaap), een schitterende teef die voor het eerst loops wordt. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze hopeloos verliefd wordt op Toto (Sinan Eroglu), een ordinaire politiehond-in-opleiding, maar dat gebeurt natuurlijk wel; net als Shakespeare al beschreef in Romeo en Juliet.
Het verhaal van Woef Side Story volgt dat van West Side Story behoorlijk nauwgezet, maar er is veel ruimte voor hilarische zijpaden. De acteurs switchen voortdurend van rol en beleven daar de grootste lol aan. Alex Klaasen spant de kroon; hij heeft naast To de Vlo een sterrol als de kleine keffer Swiffer. Klaasen beweegt het beestje aan een Swifferstok, maar weet met zijn mimiek en op hoge hakken precies de juiste toon te treffen. Hij is ook nog de vriendelijke Bob, die tegenover de hondentrimsalon straathonden te eten geeft, tot afgrijzen van Godelinde Schoonbroek. Tijdens een hondenwedstrijd zet hij nog een verrrukkelijke vrouw neer die diep ongelukkig met haar hond de rondes loopt (met op de achtergrond het heerlijke stemgeluid van Tosca Nitering). Heeft het veel met de voortgang van het verhaal te maken? Nee. Maar het is een fantastische scene.
Dat is het manco, maar ook meteen de troef van de voorstelling. Er is zoveel leuks in de show gepropt dat de speelduur uiteindelijk meer dan drie uur is. Het eerste liedje (“Maak me Prachtig” — “I Feel Pretty”) is na 35 minuten aan de beurt. Er moet enorm veel omgebouwd worden op het toneel, maar dat levert wel schitterende plaatjes op (zoals een hilarische vuilniszakken dans tijdens “America” — “Zonder Baas te Zijn”,). Het absolute hoogtepunt van de avond breekt aan in de tweede acte, als de arrogante keuringsarts EN dierenarts Dokter Prick (Ederveen geweldig op dreef) een romantisch samenzijn heeft met de ietwat verlopen burgemeester Ans Slap (haar verkiezingsleus is “Kies Slap!”). Als zij in hun heftige bedavonturen worden onderbroken door Godeline, volgt er een bizarre, maar briljante kluchtscene met smijtende deuren en grof fysiek geweld (vooral Slap, fantastisch gespeeld door Lukas Smolders moet het ontgelden) die het publiek in extase bracht. Zonder twijfel het grappigste theatermoment van 2012.
De muziek van Leonard Bernstein blijkt na 55 jaar nog steeds theatermakers te inspireren. De honden en mensen uit Woef Side Story weten wel raad met misschien wel de sterkste musical score ooit. In de liedjes is de voorstelling misschien wel het meest serieus, met vocaal sterke prestaties van Schaap en Eroglu. Ook Martin Snip valt stemtechnisch positief op als het schattige hondje Puppie (die bij hem rond zijn knieen is bevestigd).
Woef Side Story is een feestelijke voorstelling die moeiteloos een groot publiek zal weten te boeien. Het premiere publiek van gisteravond was in ieder geval laaiend enthousiast en beloonde de cast met een minutenlange staande ovatie met veel gejuich. Ja, de voorstelling is te lang. Ja, de voorstelling is te vol. Maar wat heb ik gelachen…..
