Een waslijst aan klassiekers, zelfs iemand die niet van musical houdt herkent onmiddellijk een aantal van de liedjes. Maria, Amerika, Vannacht, Een plaats voor ons (als we de Nederlandse titels pakken), stuk voor stuk zijn ze overbekend. De muziek van Leonard Bernstein, en de songteksten van Stephen Sondheim, fraai vertaald door Koen van Dijk; het schreeuwt het woord “uitdaging” als je het als amateurgezelschap wilt opvoeren.
Eigenlijk stond het stuk al voor vorig jaar op de planning, maar een stukje extra tijd bleek nodig om dit project goed op te pakken. Voornamelijk omdat Greg & Baud geen dansgezelschap is, en voor West Side Story de dans een essentieel onderdeel van de voorstelling is, en omdat de dans deels naar deze tijd is getrokken met streetdance invloeden.
Het podium ziet er als altijd weer prima uit. Een speelvlak met een stuk weg, geflankeerd door containers, oude auto’s (ok, een Renault en een Opel is misschien niet helemaal Amerika), een graafmachine, en uiteraard een stellage. Want wat is West Side Story zonder stellage. De tribune-opstelling wekt wel enige verbazing. Met een doorgang in het midden en twee trappen aan weerszijde gaan een boel potentiële goed zicht plaatsen verloren. De doorgang wordt in het stuk wel gebruikt, maar de meerwaarde hiervan blijft wat beperkt.
De kostuums zien er goed uit, maar dat is bij een show als West Side Story niet het allerbelangrijkste. Dat is namelijk dat de Jets en Sharks herkenbaar zijn en blijven, vooral tijdens de botsingen tussen de bendes. Maar ook als bijvoorbeeld in een nummer als Amerika ook de Jets-acteurs even Puerto Ricaan zijn. In het begin is het even zoeken: maar alle Sharks hebben iets op het hoofd (bloemen, mutsen of band), later wordt het alleen maar duidelijker. Rood voor de Sharks en wit voor de Jets.
Het verhaal van West Side Story, een bewerking van het klassieke Romeo en Julia-verhaal) zal ongetwijfeld bekend zijn. Er breekt een strijd uit tussen de Sharks, bestaande uit Puerto Ricaanse immigranten, en de Jets, bestaande uit oud-Europeanen, over wie de macht op de straat heeft. Riff, de leider van de Jets, heeft deze ooit met Tony opgericht, maar Tony is eigenlijk de bende voorbij. Hij heeft een baan, maar als Riff blijft aandringen gaat Tony toch weer mee. Bernardo heeft de leiding bij de Sharks, en zijn zusje Maria is net in het land.
Als Tony en Maria elkaar zien is het liefde op het eerste gezicht, maar natuurlijk een onmogelijke liefde. Waar de ‘wet’ het liefste ziet dat het tuig elkaar afmaakt (maar niet tijdens mijn dienst) en de aimabele doc probeert de boel te sussen, lopen de spanningen hoog op. Een duel om het conflict voor eens en voor altijd op te lossen loopt door de tussenkomst van Tony echter helemaal uit de hand…
Waar de bekende Greg & Baud-mensen veelal geen dansers zijn, en ook niet meer door kunnen gaan voor een lid van een jeugdbende bestaat deze cast uit veel nieuwe gezichten, althans voor het Buytenpark. De drie senioren die meespelen zijn wel oudgedienden, en zij spelen hun rol ook met verve. Doc wordt uitstekend gespeeld door de charmante Bert Adam, Jos Faaij is de wat sullige wijkagent Krupke en Bart van der Meer kan als de nare inspecteur Schrank en de nichterige Glad Hand laten zien dat hij zijn hand niet omdraait voor twee totaal verschillende karakters.
De vier belangrijkste rollen, Riff, Tony, Anita en Maria, zijn dubbel bezet. Wij zagen de première van Maurice Coops, Manuel Pronk, Yu Lan Leffers en Isabella Wijsman. De vier anderen (Jeroen Balk, Bram Kloos, Laura Bogisch en Thamara Toet) beleven vanavond hun première. Manuel is uitstekend als Tony. Hij kan de zangpartijen goed aan, en speelt de rol prima. Maria heeft een aantal pittige zangpartijen, maar Isabelle Wijsman slaat zich daar goed doorheen. In de hogere regionen is het volume af en toe wat minder, maar ze blijft tot de hoogste noot zuiver; een knappe prestatie. Bij de zang is ze wat statisch; hoeft ze niet te zingen speelt ze haar rol eveneens uitstekend. Yu Lan Leffers is vocaal minder sterk, maar speelt de rol van Anita vol energie en passie, en met de nodige humor. Maurice Coops zet een aanvaardbare Riff neer.
De rollen van het ensemble worden gespeeld door een groep jonge honden, en het spelniveau is navenant. Het ene moment beresterk, het andere moment weet het een stuk minder te overtuigen.
De komische en vrolijke momenten zijn de sterkste onderdelen van de show. Als Maria en Tony in de bruidswinkel met de kleding de trouwerij plannen, als Glad Hand als een leraar die geen orde kan houden toch wil proberen de jongeren in twee cirkels te laten dansen, en het rommelige maar zeer energieke Wijkagent Krupke, met een glansrolletje voor ‘Baby John’ Nick Golterman; laten we hopen dat zijn stem dit volhoudt.
Ondanks de langere voorbereidingstijd is het zwakke punt van de voorstelling toch de dans. Of het de hoeveelheid is, of dat er toch te weinig tijd aan is besteed, maar veel van de spelers zijn nog zichtbaar bezig met waar ze hun voeten moeten zetten, of hoe verder te bewegen. Vooral in de opening is dit zeer opvallend. Als er op een klein oppervlak wordt gedanst is dit wel wat storend, wordt het totale podium gebruikt, inclusief de stellage is dit minder opvallend.
In de samenzang, maar vooral de door-elkaar-zang, is de geluidsbalans soms nog niet helemaal goed, waardoor een gedeelte van de tekst verloren gaat. De meeste van deze stukken klinken wel harmonieus, al zijn hier ook zeker een aantal uitzonderingen.
Met West Side Story haalt Greg & Baud niet de zeer hoge kwaliteit van de drama-musicals van eerdere jaren. Toch is de voorstelling voor amateurbegrippen nog steeds uitstekend. Het dans-experiment mag dan niet helemaal geslaagd zijn; daarvoor zijn te veel spelers nog te bewust bezig met hun pasjes en is het spelpeil binnen het ensemble nog wat wisselvallig. Maar de jeugdige cast met veel nieuwe gezichten herbergt zeker talent . En wie weet zien we hen in de toekomst ook wel in professionele producties verschijnen, net als een flink aantal van dit gezelschap voor hen.
Foto’s : Fred Roland / Redlinefotografie
