Zoals velen denk ik bij het verhaal van Quasimodo toch vooral aan de Disney-versie: een zingende gebochelde die verliefd wordt op een prachtige zigeunerin. Voeg daar een stoere kapitein, een gemene aartsdiaken en wat vrolijke waterspuwers aan toe en je meezing-festijn kan van start. Ik moest dan ook even wennen toen ik in de zaal zat en ik erachter kwam dat de versie van OpusOne het oorspronkelijke verhaal van Victor Hugo volgt. Dat betekent geen geinige waterspuwers, maar wel een gek neefje en grappige rijke meisjes.
In deze voorstelling zien we de verlegen Quasimodo (Rowan Smit). Hij valt voor de charmes van de dansende zigeunerin Esmeralda (Lianne Artz). Quasimodo is echter niet de enige. Ook de diaken Frollo (Fred Butter), het neefje Gringoire (Max van Waard) en de kapitein Phoebus (Max Sijben) hebben een oogje op haar. Dat kan niet anders dan voor problemen zorgen. In deze ingewikkelde vijfhoeksrelatie kan Quasimodo niet anders dan zich onder de mensen begeven en zo proberen Esmeralda te helpen.
Direct aan het begin van het stuk gebeurt er van alles op het podium. Er is overal wat te zien. Doordat het originele verhaal gevolgd wordt in een vrij korte tijd, zijn er echter een paar scènes die niet echt de aandacht pakken. Een voorbeeld is de scène waarin Gringoire, het neefje van Frollo, bij de zigeneurs belandt, daar eerst bijna opgehangen wordt en dan toch opeens gered wordt door Esmeralda, omdat ze zegt dat ze met hem zal trouwen. Erg veel informatie die je moet verwerken in een te korte tijd. Als kijker dacht ik vooral: huh? Hoezo??
Wat sterk is in de voorstelling is de dans. Vooral Rowan Smit en Lianne Artz zetten prachtige solostukken neer. We zien veel verschillende dansstijlen: variërend van vrolijke zigeunerdans tot moderne dans. Op die momenten wordt het licht ook prachtig ingezet ter ondersteuning. Soms zelfs door de dansers zelf.
De klokkenluider van de Notre Dame is bedoeld als familievoorstelling. Toch is dat een wat verwarrende naam voor deze voorstelling. Er zitten wel wat meer vrolijke stukken in voor de jongere kijkers, maar het is toch vooral gericht op volwassenen. Dit zit hem in de verschillende verhaallijnen, de grapjes en het taalgebruik.
Al met al is het een voorstelling die niet helemaal in balans is. Er valt genoeg te genieten, maar er zijn net te veel minpunten om van een doorslaand succes te spreken.
