In 1991 won de show “Five Guys Named Moe” de Olivier Award voor Beste Entertainment (het jaar waarin “Return to the Forbidden Planet” beste musical in de wacht sleepte). En entertainment is precies wat Five Guys is. Je kunt de show met een beetje goede wil een musical noemen, maar eigenlijk heeft deze verzameling liedjes een heel mager dramaturgisch lijntje om de boel bij elkaar te houden. Het publiek wordt vermaakt door de swingende muziek van Louis Jordan en zes acteurs / zangers / dansers. De show was in Engeland een onverwachte hit en was daar maar liefst zes jaar te zien.
De videoreportages van MusicalWorld.TV zijn in hoge kwaliteit. Mocht die te veel zijn voor je computer, klik dan op de gele HD-knop onderaan het scherm voor een standaardkwaliteit.
Het plot is simpel: we maken kennis met Nomax (Ivo Chundro) die net verlaten is door zijn vriendin. Hij zit eenzaam voor zijn jukebox (!) waar plotseling vijf heren uitkomen die hem goede raad geven over de liefde en de omgang met vrouwen. Deze Five Guys Named Moe (Jasper Taconis, Perry Dosset, Rogier Komproe, Ivan Cameron en Urvin Monte) helpen hem door zijn depressie heen en Nomax verandert in een optimistisch mens die zijn relatie een nieuwe kans geeft.
De voorstelling leunt zwaar op publieksparticipatie en dat valt op een première niet mee. De halve zaal is gevuld met critici of vakgenoten die zich niet zo snel laten verleiden tot uitbundig meezingen, een limbodansje maken, de handen in de lucht gooien of polonaise lopen. Maar de zes sloegen zich manmoedig door de avond heen, vooral door hun enorme enthousiasme. De voorstelling van gisteren was misschien wel de lastigste die ze zullen spelen.
De show wordt geheel in het Nederlands opgevoerd. Petra C. van der Eerden zorgde voor een vlotte vertaling, voor zover die verstaanbaar was. De heren Moe & Co mogen nog wel wat aandacht besteden aan hun articulatie en ook de techniek was gisteren nog niet in orde. Schuiven gingen te laat of helemaal niet open en vele grappen gingen daardoor verloren. Qua aankleding is de show simpel: er staat een eenvoudig decor en de heren hebben één kostuum (met hele lelijke broeken trouwens).
Alles valt of staat met de kwaliteit van de zes heren en die is in deze productie zeker de moeite waard. De Five Guys klinken lekker als ze samen zingen en hebben een allemaal minstens één nummer om in uit te blinken. “Azure-Te” van Perry Dosset was zo’n nummer, maar hoogtepunt was wat mij betreft “Vang Nooit de Zon in je Tranen”, prachtig gezongen door Jasper Taconis. Maar daar staan ook een aantal nutteloze nummers tegenover over kippen, treinen en dikke meisjes. Ivo Chundro heeft de ondankbare rol van Nomax, de enige die niet mag deelnemen aan het feestje dat de andere heren bouwen. Hij heeft het minst te dansen (en regelmatige musical bezoekers weten dat in zijn geval een gemis is!) en moet zorgen voor de dramatische boog van de avond. Misschien ligt het aan mij, maar ik zie in Ivo niet zo snel een depressieve alcoholist.
Five Guys named Moe is een feel-good voorstelling in optima forma. De show kan nog veel winnen als de heren wat meer ingespeeld zijn (en minder last hebben van premièrestress). Het kan allemaal nog een stuk losser en meer naturel. In de “Five Guys Times”die gisteren werd verspreid in het theater stond dat dit “een ontspannen, gezellige avond uit met je partner, vrienden of kennissen” is. Ik zou maar geloven wat er in de krant staat.
