Zangeres Lonneke Rimini en conferencier Rolf Molenaar ‘ontmoeten’ elkaar na lange tijd weer op een begrafenis en gaan terug in de tijd. In een weemoedige schets volgen we een groepje schnabbelartiesten die gezamenlijk door het land trekken, van feestzaal naar buurthuis. En uiteindelijk naar de televisiestudio’s. We zijn getuige van de dingen die voorbij gaan, dromen die bedrog zijn, eindeloze busritten, onderlinge confrontaties, top en flop. Soms lijkt het heel even of we de personages kennen, al was het maar door de liedjes die ze brengen, want er komen meer dan veertig Nederlandstalige evergreens voorbij. Althans, dat belooft producent De Graaf & Cornelissen producties.
Helaas wordt die belofte niet helemaal ingelost. Voorop staand, ik ben geboren 20 jaar nadat dit verhaal zich zou moeten afspelen en ben niet opgegroeid met de Nederlandse hits die gebruikt worden in de voorstelling. Niet alle nummers kwamen me bekend voor, maar een groot gedeelte, zoals Spiegelbeeld, Dans je de hele nacht met mij, De Clown en Laat me alleen, wel.
De voorstelling vertelt het verhaal van een zanggroepje bij elkaar gebracht door conferencier Rolf Molenaar (Tony Neef) met als leading lady Lonneke Rimini (Mariska van Kolck). Na de onverwachte winst op het Songfestival van Knokke reist het gezelschap in een tochtig busje het hele land door (van Appelscha tot Zierikzee) om hun nummer te zingen. De groep heeft overal veel succes, maar dat kent ook zijn keerzijde. Rolf kondigt ze elke avond aan, maar het begint bij hem te knagen dat het publiek niet voor hem komt. Peter van der Gracht (Dook van Dijck) is het suffige gezang (hilarische uitvoering van Ritme van de regen) zat en wilt meer rocken. En halverwege hun jaarcontract krijgt Lonneke een eigen televisieprogramma aangeboden; de groep valt uit elkaar.
Het verhaal is de grootste zwakte van de avond. Meer dan een kapstok om liedjes aan op te hangen is het niet en de liedjes die niet als optreden gebruikt worden, voelen een beetje misplaatst. We weten niet hoe en waarom de groep bij elkaar is gekomen, dus het maakt je als kijker ook niet erg veel uit dat de groep uit elkaar gaat. Over de karakters krijgen we ook maar weinig te weten. Alleen Peter krijgt een kleine monoloog over zijn verleden. Maar verder blijven het eendimensionale karakters met wie je niet meeleeft. Daar helpt het vrij sombere decor van Eric van der Palen ook niet aan mee.
Quote
Ster van de avond is Julia Berendse.
Gelukkig staat er veel talent op het toneel. Tony Neef en Mariska van Kolck zijn de vertellers van het verhaal en krijgen mooie solo’s om te zingen. Maar de meeste medleys worden gezongen door het jonge viertal Julia Berendse, Willemijn van Holt, Dook van Dijk en Jordy van Loon. Die laatste maakt zijn musicaldebuut. Hij is alleen een betere zanger dan acteur en dat is vooral goed zichtbaar naast de sterk spelen en zingende Dook van Dijck. Maar de ster van de avond is Julia Berendse die met Brandend Zand goed kan laten horen wat voor divers stemgeluid ze heeft.
De zaal, gevuld met de juiste leeftijdsdoelgroep, genoot van de avond vol herkenbare liedjes. Uit volle borst werd er mee gezongen met Ben ik te min en meegeklapt met Het land van Maas en Waal. Maar als musicalliefhebber ga ik toch met een hongerig gevoel naar huis.
Het is lastig om sterren toe te kennen aan deze productie. Als je het als musical zou beoordelen, is het karig. Beoordeel je het als een avondje genieten van Hollandse evergreens, dan is het zeker geslaagd.
Haal het doek maar op - van Appelscha tot Zierikzee is nog tot en met 26 april te zien in de Nederlandse theaters.
