Première Oorlogswinter: de winter is gekomen

Toch heeft de voorstelling ook zijn minpunten. In het begin wordt juist handig gebruik gemaakt van de drang naar vragen stellen van de jonge Jochem om een goed beeld van de situatie te geven, maar waar het belangrijk wordt moeten we als toeschouwer tussen de regels door lezen. Er zijn tien gijzelaars genomen, weten we, maar als er niet veel later vijf met een zak over het hoofd worden geëxecuteerd moeten we maar snappen dat Michiel's vader daar ook bij zit. Hier had wat meer tijd en aandacht aan moeten worden besteed. Deze tijd had kunnen worden bespaard door te schrappen in of het schrappen van het moeder-nummer 'Word nooit een held'. Voor zo'n heel nummer is het moeder-karakter in de voorstelling te onbelangrijk. Verder worden bij sommige scènewisselingen oorlogsbeelden gebruikt om de tijd te vullen. Hier had toch wat meer to the point in mogen worden geselecteerd, want nu is het echt een samenraapsel.
De laatste bezwaren betreffen de Duitsers in de show. De soldaten komen nu over als een zooitje ongeregeld. Vooral als ze marcheren zou dit meer indruk moeten maken. Ook goed getrainde soldaten kunnen best problemen hebben met het volgen van de etiquette van de barones, zodat het gestuntel aan tafel als scene gewoon zo kan blijven. Aan de andere kant lijken deze zelfde Duitsers over superkrachten te beschikken, als het er alle schijn van heeft dat ze met een paar geweren een villa volledig aan puin kunnen schieten.
Muzikaal is de voorstelling ook wisselend in niveau. De underscore is doorgaans prachtig; de liedjes kunnen niet allemaal potten breken. “Spertijd” klinkt lekker, maar is ook wel overduidelijk “Aan het eind van de dag” uit Les Miserables en “Theetijd” heeft (iets minder duidelijk) wat My Fair Lady-Ascot-achtigs. Indrukwekkend is de pauzefinale “Laat dit het laatste zijn”, de sterkste song van de voorstelling. Aan de andere kant staan bijvoorbeeld het swing-nummer “Bon vivant”, wat wel in het tijdsbeeld past, maar niet echt weet te pakken, en het wel erg clichematige duet "Geef me je hand". Voor het publiek is het soms lastig: moet je nu klappen uit waardering voor wat je hebt gehoord of gezien, of niet, omdat de gebeurtenis op zichzelf allesbehalve om voor te applaudisseren is.

Nu de voorstellingen van het NJMT er steeds professioneler uit komen te zien, is het verstandig om ook de officiële première wat later te plannen, en dus meer voorstellingen als try-out te bestempelen. Tijdens deze voorstelling duurden sommige decorwisselingen (in het duister) nog te lang. Ook ging het regelmatig mis met het geluid. Zo waren veel eerste woorden niet te verstaan, en was soms de balans tussen spelers, of tussen spelers en muziek zodanig dat niet alles goed te volgen was. Ook leken er beelden en geluidsbanden meer dan eens te worden afgekapt. Mogelijk waren er dan zelfs nog mogelijkheden geweest om de eerder genoemde onbalans in het script te corrigeren.

De voorstelling wordt door Bartho Braat ingeleid. Dat het verhaal over helden ging, dat dit het thema wordt van de kinderboekenweek. Dat het maken van keuzes consequenties kan hebben, dat sommige helden lijken maar niet zijn, en dat een verrader soms ook een held kan zijn. Jammer is dan weer wel dat hij de naam van het gezelschap niet goed noemde (gebruik dan afkorting als je niet weet of het Nederlands of nationaal is) en in zijn praatje na afloop niet meer op de naam van de auteur van het boek kon komen. Je zou zeggen dat hij zich wel wat beter had kunnen voorbereiden.

Na het huzarenstuk dat het NJMT met Kruistocht in Spijkerbroek leverde, zijn de verwachtingen voor Oorlogswinter hoog geweest. Deze zijn niet helemaal waargemaakt. Het stuk is minder in balans, met te veel aandacht voor sommige bijzaken, waar juist de belangrijke gebeurtenissen meer aandacht kunnen gebruiken; hopelijk wordt hier nog aan gesleuteld. De lange overgangen zullen, net als bij de vorige productie, vanzelf korter worden. Oorlogswinter is nu een aardige voorstelling, met de potentie om te groeien.