Op zondagavond ging Jesus Christ Superstar in de haven van Rotterdam in premiere, een kortlopend project dat amateurs en professionals samenbrengt in een moderne uitvoering van de alom bekende rockmusical. Met wisselend resultaat.
Ruud van Overdijk speelt de titelrol en is op het eerste gezicht een perfecte Jezus. Qua spel lukt het Ruud ook om Jezus goed neer te zetten. Maar qua zang is het een ander verhaal, de partij is niet makkelijk en soms schiet Ruud uit de bocht in de uithalen. Sommige gaan prima, maar andere slagen minder succesvol. Maar in de tweede akte krijgt Ruud een welverdiend overweldigend applaus voor “Gethsemane” dat erg goed en krachtig gezongen en gespeeld wordt.
Ook Dennis ten Vergert heeft dezelfde problemen als Ruud met de pittigere zangpartijen van Judas. Maar waar Ruud er vol tegenaan gaat houdt Dennis zich in, Dennis is zich bewust van zijn stem en speelt hierop in. Maar het is wel jammer dat deze twee acteurs de zang net niet aankunnen. Qua spel slaagt Dennis prima als getergde Judas die twijfelt over zijn verraad van Jezus, maar bij de scènes met alle apostelen valt hij soms weg in het geheel.
De vrouwelijke hoofdrol wordt met verve vertolkt door Lara Grunfeld. Haar zang een spel zijn geweldig , daar valt niets meer of minder over te zeggen.
In de ondersteunende rollen weten vooral Maarten van Redeker als Simon, Jip Bartels als Petrus en Bill van Dijk indruk te maken. Van Redeker speelt zijn nummer vol overgave, iets wat Simon nodig heeft. Bartels zingt loepzuiver en verstaanbaar en heeft een zeer prettig stemgeluid en de samenzang met Lara is erg prettig. Bill van Dijk laat als Pilatus zien dat hij een echte vakman is. Hij heeft zijn stem onder controle en het spel is subliem. In een zeer korte tijd moet er een breed scala aan emoties getoond worden en daar slaagt Van Dijk uitzonderlijk goed in.
Ook de band verdient complimenten, zij weten de alom bekende muziek van deze show zeer goed te spelen.
Als ensemble is een Rotterdams amateur-koor ingeschakeld van 75 man, zo’n hoeveelheid mensen geeft een overweldigende indruk en werkt prettig mee voor de muziek. Helaas is het koor niet versterkt en dit komt de verstaanbaarheid niet ten goede.
Ook wordt voor een deel van de scènes gebruik gemaakt van freerunners, vooral tijdens “Simon de Fanaticus” als politiemacht en de Geseling als geselaars. Deze vier jongens laten zien dat ze goed zijn in wat ze kunnen, maar helaas voegt het weinig toe aan het stuk als geheel.
De grootste vrijheid is genomen in de bewerking en regie, beide zijn in deze versie in handen van Daniel Cohen. In deze versie zijn de hoge priesters CEO’s, wordt Jezus ge’boom’igd, wordt Herodus gespeeld door een vrouw (Jeannine La Rose) en is één van de apostelen ook reporter van het verhaal en komen we toch twee apostelen tekort.
Dat Herodus door een vrouw gespeeld wordt is een acceptabele interpretatie, de rol heeft ook wel een flink flamboyant gehalte wanneer deze gespeeld wordt door een man. Maar de combinatie van deze outfit en de scène doet toch denken aan een interpretatie van de Killer Queen uit We Will Rock You en dat combineert slecht met Jesus Christ Superstar. Ook is het erg rot voor La Rosa dat de geluidsinstallatie haar uithalen niet helemaal aan kunnen, deze klonken tijdens de premiere niet lekker door de boxen.
Het veranderen van de Hoge Priesters in CEO’s werkt vrij goed. Hooggeplaatste heren die hun omgeving proberen te beheersen, deze link wordt snel gelegd. Maar dit wordt ook niet geheel doorgetrokken waardoor hier mogelijk meer uit gehaald had kunnen worden.
Het ‘boom’igen van Jezus is een bewerking die minder acceptabel is. Waarschijnlijk hangt deze keus samen met de originele Engelse tekst van “Gethsemane” (‘Nail me to their tree’) en met een schuin oog is er in de boom ook wel een kruis te herkennen. Maar in een stuk waar het gaat om de uiteindelijke kruisiging van Jezus is dit wat lastig te verkroppen.
Het besluit om gebruik te maken van een reporter in het stuk kan goed werken. Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat is een voorbeeld van een bijbels verhaal dat op een fijne manier gebruik maakt van een vertelster. Maar deze reporter geeft alleen aan op welke dag en op welke locatie we zijn, informatie die door het stuk heen ook al gegeven wordt. En omdat de reporter tegelijk een apostel is werkt de symboliek niet meer. Een reporter die aan Simon vraagt waar zijn fanatisme vandaan komt, of waarom Petrus Jezus drie keer ontkent kan heel sterk werken, maar dit doet het hier helaas niet. En de microfoon van de reporter (gespeeld door Lisa Berendse) werkt niet altijd even goed, wat vooral voor Berendse erg vervelend is.
Waarschijnlijk heeft Cohen zijn redenen gehad om maar 10 apostelen in te zetten in dit verhaal. Maar wanneer Jezus zingt over zijn 12 vrienden strookt wat gezongen wordt en wat uitgevoerd wordt niet met elkaar.
En hoewel de meeste wijzigingen symbolisch zijn, is het veranderen van Maria in een crack-hoer een stuk duidelijker. Vooral in de eerste akte wanneer Maria haar beroep uitoefent met een van de hoge priesters/CEO’s is er een flink 18+ gehalte. Maar deze wijziging heeft tot gevolg dat identificatie met Judas makkelijker is omdat Maria overduidelijk niet goed is voor Jezus.
Voor de locatie van het stuk is gekozen voor een loods in de haven van Rotterdam. Het rauwe van deze loods versterkt het gevoel dat deze musical ook oproept. Toch komt het de verstaanbaarheid niet ten goede vanwege veel randgeluiden en het feit dat de zaal niet ontworpen is voor muziektheater.
Qua zichtbaarheid zijn de eerste paar rijen in de zaal niet ideaal en de houten (oplopende) bankjes voor de rest van het publiek zijn niet ontworpen voor comfort. Een kussentje meenemen is geen overbodige luxe en voor lange mensen en mensen met een zwakkere rug kan het problemen opleveren.
Verder is er geen podium aanwezig maar staat de set opgesteld in een grote bak met zand. De cast heeft het hier vrij zwaar mee omdat elke stap bewust en vrij groots gezet moet worden en soms gaat dit op amateur-theater lijken.
De kracht van Jesus Christ Superstar ligt in de muziek en de manier van vertellen door de ogen van Judas. Dit basis principe staat nog steeds en de band rockt waardoor de muziek een feest van herkenning blijft. Maar voor mensen die de voorkeur hebben voor een klassiekere invulling van de musical zal deze uitvoering niet zo goed werken.
De Dailymotion-versie van deze reportage:
