Het jaar 2019 is net over de helft en Disney slingert alweer de derde live action remake van een klassieker de markt op: THE LION KING, naar de oorspronkelijke animatiefilm uit 1994. De eenvoudige dierensage over de kringloop van het leven met dank aan Hamlet werd indertijd enthousiast ontvangen en werd een langlopende musical, ook in Nederland, waar de voorstelling het twee keer bijna drie jaar volhield.
Is het de kringloop van het leven van een succesvol idee of is het slim commercieel denken? Maar dit jaar wordt The Lion King na 25 jaar opnieuw een bioscoopfilm. Wel een - heel state-of-the-art - live action remake. Net als Dumbo afgelopen maart en Aladdin eind mei mogen wij onze dierbare Afrikaanse helden nu in real life bewonderen. Natuurlijk niet met gedresseerde circusdieren in de hoofdrol, maar met de hulp van heel veel CGI-capaciteit.
Een paar jaar geleden schokte Disney ons al met het verrassend realistische The Jungle Book, waarin beer Baloo (uit de computer) en kleuter Mowgli (een acteur) een volkomen natuurlijk geheel vormden. In de nieuwe Lion King maakt CGI opnieuw een reuzenstap. Deze keer in een essentieel onderdeel van leeuwen: hun vacht. De studio heeft enorm veel aandacht besteed en inspanning geleverd aan een zo gedetailleerd mogelijk weergeven van de vacht. Met adembenemend resultaat. Het lijkt of elk haartje zijn eigen vorm en zijn eigen kleur heeft gekregen van de animators. En niet alleen de leeuwen zijn zo secuur tevoorschijn getoverd, het hele dierenrijk waar Koning Mufasa over regeert. Die fans van The Lion King die vooral houden van de opvallende poppen en maskers uit de musical, zullen even moeten slikken. De kunstzinnige, maar strenge stijl van Julie Taymor heeft volledig plaats moeten maken voor een schattig pluisparadijs vol aaibare beestjes.
De motoriek van de dieren is minstens zo geweldig neergezet. Vooral in het begin van de film lijkt het of de makers zà³ trots zijn op hun resultaat, dat we de opgroeiende Simba wel heel vaak de tijd zien nemen om de natuur met alle bijen, vlinders en grassprieten met grote ogen te bewonderen. Niet voor niets duurt deze versie bijna een halfuur langer dan de oorspronkelijke. Hoewel de dieren in The Lion King mensentaal met elkaar spreken, hebben de ontwerpers er niet voor gekozen om de monden ook menselijke bewegingen mee te geven. De lippen bewegen beperkt, kennelijk moesten de beesten beesten blijven.
Het verhaal van de nieuwe Lion King is niet of nauwelijks veranderd. Toch komen overbekende scènes mede door dat hyperrealisme nog net zo meeslepend en aangrijpend over als vroeger. De enorme stampede die Simba bijna van het leven berooft, grijpt je opnieuw naar de keel door de spectaculaire droneshots en het Dolby Atmos-hoefgestamp van de wildebeesten. Simba’s eerste confrontatie met een stel gemene hyena’s is voor een familiefilm door de stevige schrikeffecten zelfs vrij angstaanjagend. Vaak worden in remakes de originele verhalen stevig aangepast aan de nieuwe tijd: meer gsm’s, meer vierletterwoorden, meer vrouwen die hun positie claimen. Dat kan wel eens vermoeiend en voorspelbaar overkomen. In The Lion King was Nala al een pittig meisje, hier houdt ze in 2019 dezelfde mate van pittigheid en strooit ze niet met populaire feministische oneliners. Als Simba na een aantal omzwervingen liefdevol wordt opgenomen in de commune van wrattenzwijn Pumbaa en stokstaartje Timon en hij moet eten wat de pot schaft, bestaat het menu gelukkig niet uit louter groenten en moderne superfoods, maar doet iedereen zich tegoed aan een rijkelijke insecten- en wormengarnituur. Zonder blikken of blozen. Zo duurzaam is het dierenrijk anno nu ook weer niet.
Voor de stemmen is opnieuw de crème de la crème van het Amerikaanse stemmenleger uitgekozen. Komiek Seth Rogen is een onvermijdelijke keus voor het geestige en hypernerveuze wrattenzwijn Pumbaa. Chiwetel Ejiofor is een zeer Britse, maar zeer angstaanjagende slechte oom Scar. Een vondst is het werven van talkshowhost John Oliver als de overijverige, soms hysterische Zazu. Net zo hysterisch als Oliver zelf is als hij in zijn HBO-programma weer een tirade levert op Donald Trump. Beyoncé Knowles geeft haar Nala een overduidelijk zwarte bijna Amerikaans-Afrikaanse klankkleur. Evenals de indrukwekkende James Earl Jones die na 25 jaar vader Mufasa opnieuw een stem geeft.
En dan de muziek. De nieuwe Lion King volgt duidelijk de animatie uit 1994 en niet de musical. Dat betekent geen Morning Report, geen gezongen versie van Shadowlands. Maar natuurlijk wel Circle of Life en Hakuna Matata. Er is zelfs een nieuwe song toegevoegd, Spirit, medegeschreven door Beyoncé zelf. Erg veel tijd is niet gereserveerd voor deze song. Twee fragmenten zijn te horen ter ondersteuning van een verder geluidloze scène waarin Nala met Simba door de savanne dartelt. Net genoeg om te concluderen dat het lied heel veel lijkt op het aloude Circle of Life. Tijdens de aftiteling horen we zelfs Elton John het gloednieuwe, vrolijke uptempo Never too late zingen.
Hoe oud het gegeven van The Lion King ook is en hoe vaak we - vooral - de musicalversie al hebben gezien, de remake heeft voldoende in huis om je over dat overbekende weer te verbazen, er opnieuw om te lachen en te huilen.
