Wat vorige maand nog een open stuk water was is nu getransformeerd in een theater. Een aantal pontons in het Oosterdok vormen de plaats waar Sjakoo wordt opgevoerd. Geflankeerd door het VOC- Schip de Amsterdam, en pal naast het museum NEMO.
Dit museum lijkt een inspiratiebron voor het decor. De wat goedkoop uitziende kisten waaruit het decor voornamelijk bestaat zijn groen; het hele decor is groen, het groen van Nemo. Een decor dat, als de voorstelling eenmaal is begonnen, een schat aan verrassingen bevat.
Sjakoo speelt aan het einde van de Gouden Eeuw. Sjakoo is een straatjongen, een rebel, een jongen die vooral doet waar hij zin in heeft. Hij heeft een vaste metgezel Vrotte. Voor de arme mensen is Sjakoo een held, met een soort van Robin Hood-faam. Deze Sjakoo ontfermt zich over een zigeunermeisje Esmeralda dat naar Amsterdam is gekomen om een dokter te zoeken. Omdat voor een doktersbezoek een brief van schout Banning Cocq nodig is breekt Sjakoo daar in en ontmoet de dochter des huizes. Zij valt als een blok voor Sjakoo (hoewel ze dat zelf ontkent) en voegt zich bij hen. Als de vader van Esmeralda op zoek naar zijn dochter wordt gearresteerd wordt het voor Sjakoo menens. Er wordt van hem initiatief verwacht om de man te redden.
De tijd waarin Sjakoo zich afspeelt heeft parallellen met deze tijd. Toen was er Amsterdam een toestroom van buitenlanders. Toen ging het welvaartspeil naar beneden door beursspeculaties (tulpenbollen). Er dreigt een gevaar juist die overeenkomsten er duimendik op te leggen, en te moraliseren in deze tijd. Juist omdat het er nergens dik bovenop wordt gelegd blijft het leuk.
De opzet, met een Arabier als verteller, doet heel even denken aan de Disneytekenfilm Alladin. Hij is de gaper, en is dus geneesheer en de beste remedie is het verhaal. Een verhaal waarin hij dan ook weer zelf een aantal rollen vertolkt.
Hoe meer je over de Amsterdamse geschiedenis van deze periode weet, hoe leuker het is, hoewel je zeker geen geschiedenis gestudeerd moet hebben. Bekende namen hebben in Sjakoo grote en kleine rollen. Het duo uit de Nachtwacht leidt de stad, en het opzichtige pak van van Ruytenburg in dit schilderij is aanleiding tot rake grappen. Ook dokter Tulp komt opdraven en dan blijkt dat Rembrandt in zijn schilderij behoorlijk flatteus is geweest. Tulp is in Sjakoo een wel heel enge man. De hoeren zijn ontsnapt uit “De Spaanse Brabander”. Ook de tsaar van Rusland is weer in Amsterdam om de geheimen van de scheepsbouw mee naar zijn thuisland terug te nemen.
Lieuwe Roonder is uitstekend als Sjakoo. Soms zitten de liedjes op het randje van zijn stembereik en is het even kritisch, maar zijn overall vertolking is erg mooi. De flierefluiter die doet waar hij zin in heeft en geniet van zijn roem is ook een glad lefgozertje met een behoorlijke eigendunk. Het omslagpunt, als van hem wordt geëist dat hij zich naar zijn roem gaat gedragen, is mooi.
Zijn maatje Vrotte wordt gespeeld door Sofian Abayahya. Hij vertolkt de persoon in wiens reacties het publiek zich het meest zal herkennen zeer geloofwaardig.
Ook buitengewoon sterk is het optreden van Joy Wielkens als de zigeunerin Esmeralda. Een krachtig meisje, machteloos in de stad, met het hart op de tong.
Ara Halici kan helemaal los als de ijdele,foute nicht van Ruytenburg. In zijn kanariegele kostuum is hij de slechtheid zelve. Een prachtig contrast met de stoïcijnse tsaar Peter, die hij ook speelt.
Met Simon Zwiers in de cast zit je altijd goed. Een geweldig ruw-hese stem een een prachtig performer. Als de gestoorde Dokter Tulp die lekker wil snijden hilarisch, als relatieadviseur Rembrandt droogkomisch en als schout Banning Cocq serieus met een oogje voor situatiecomedy.
Sanne van Dijk is de vrouw van Banning Cocq. Het is mooi om te zien hoe zij zich ontwikkeld van trouwe echtgenote tot iemand die heel kritisch naar hem staat. Als Bleecke An is ze juist weer lekker uitbundig.
An’s college Trijn Jans wordt vertolkt door Daniëlle Veneman . Wat een strot heeft zij; het is steeds genieten als ze zingt. De sterke vrouw wordt ook nog eens sterk vertolkt.
Cornelia is de dochter van de schout, die zich als Kees aansluit bij Sjakoo. Haar “ik ben niet verliefd” wordt door Hanneke Last lekker aangezet verliefd vertolkt, en als stoere meid is ze ook erg sterk. Ze maakt de ongeloofwaardige situatie van de dochter van de schout met een boefje als Sjakoo zeer geloofwaardig.
Ali Çifteci heeft als verteller een ondankbare taak, maar kan zich lekker uitleven in de rollen die hij mag spelen. Hij doet het uitstekend. Ook de kinderen spelen hun rol uitstekend en doen wat ze moeten doen. Vertederen.
Een buitenvoorstelling is een strijd met de elementen. Deze voorstelling was vooral de wind degene waar tegen moest worden gevochten. Maar juist die uitdagingen levert prachtig theater op, en dat wat afwijkt van het script (populair gezegd, fout gaat) maakt je theaterervaring alleen maar bijzonder. Mevrouw Banning Cocq die even vast zit in het trapgat, van Ruytenburg’s entree die veel langer duurt omdat het bootje waarmee dat gebeurde motorpech had en de aanloop dus veel langer werd. De ad-rem reacties, de improvisaties ter plekke van de spelers maken een schitterende voorstelling hiermee onvergetelijk.
Dick van den Heuvel en Fons Merkies hebben een prachtige voorstelling gemaakt. De melodieën zijn aanstekelijk, veelkleurig maar vormen ook weer een mooi geheel. Het script met al zijn verwijzingen is geweldig en wordt meesterlijk vertolkt door een schitterende cast.
Dat Sjakoo behoorlijk is veranderd sinds de eerste opzet blijkt wel uit de cd met het programmaboekje. Op de CD staan een aantal nummers die niet meer in de voorstelling zitten, waaronder een liedje over tsaar Peter met duidelijke invloeden van het Sweet Sixteen liedje (Dat komt door) Peter. Zo weet de voorstelling je zelfs na afloop nog blij te verrassen.
Vergeet het van Gogh of Rijksmuseum, Madame Tussaud’s is er volgend jaar ook nog wel. Wie naar Amsterdam komt in de maand mei moet Sjakoo gaan zien.
