De Broadwaysensatie Spring Awakening is na tien jaar terug in Nederland. Gebaseerd op een spraakmakend negentiende-eeuws toneelstuk van Frank Wedekind volgt de musical het moeizame pad van puberende tieners die zich geen raad weten met rijzende lustgevoelens en hormoonspiegels. De musical werd niet alleen gelauwerd om zijn thema’s, de intrigerende combinatie van verdrietige kamermuziek en keiharde rock bracht klassieke songs voort als Touch Me en Mama Who Bore Me, voor menig aspirant-theateracteur vaste prik in de auditierugzak.
De vraag bij elke reprise is natuurlijk in hoeverre de nieuwe makers hun eigen(wijze) ideeën loslaten op het al zo lang gewaardeerde basismateriaal. Bij deze productie van OpusOne (The Bridges of Madison County, Fun Home) wordt het antwoord al snel duidelijk: deze versie volgt de gevestigde producties. Hebben we in het verleden al eens een compleet wit uitgeslagen Spring Awakening meegemaakt, deze keer kweken mise-en-scènebeslissingen nergens verbazing of verontwaardiging. Het decor is sober gebleven en functioneel, geen keuzes voor opvallende gotische elementen om makkelijk een strenge, dogmatische sfeer te creëren. Zelfs de kostuums doen met hun Hugo de Groot-achtige jasjes niet denken aan klemmende, verstikkende harnassen. Het kleurenpalet kiest vooral tinten tussen grijs en zwart, met als enige (effectieve) contrast het schreeuwende rood van het slagersschort van de abortusdokter.
Regisseur Koen van Dijk is het er kennelijk om te doen geweest om zijn cast alle eer te gunnen. Zijn jónge cast, want het verhaal eist dat nu eenmaal. Daarom heeft Spring Awakening zich de afgelopen vijftien jaar bewezen als ultieme springplank voor ambitieus en gretig talent. In deze productie hebben de makers vooral gezocht naar musicaltalent, met de nadruk op musical. De meeste acteurs spelen en zingen goed tot voortreffelijk. Zo geeft Aniek Venhoeven prachtige inhoud aan het problematische personage van bohemienne Ilse. En weet Luuk Haaze alles te halen uit zijn korte maar cruciale scène als de manipulatieve, raadselachtige Hanschen.
Het enige bezwaar bij zulk trefzeker acteergeschut, ligt in het woord trefzeker. Past dit bewonderenswaardige kenmerk wel goed bij de karakters die stuk voor stuk vol twijfel en onzekerheid antwoorden zoeken voor hun prangende levensvraagstukken? De opening – het imposante Mama Who Bore Me – zet ook deze keer weer vanaf het eerste moment de toon van het Broadwaysucces, maar Sterre Verschoor mag tijdens de klassieker laten zien wat ze allemaal tijdens haar theaterstudie geleerd heeft. Dat is een hele, jaloersmakende hoop, maar we zien nu een vaardige optredende zangeres die tijdens haar peperdure wereldtournee de Ziggo Dome aandoet. De keuze van de makers om de acteurs hun songs net als op Broadway te laten versterken door handmicrofoons draagt daar uiteraard ook aan bij. Van het meisje dat zich in paniek afvraagt wat er in haar onderbuik gebeurt, is niet veel over. Ook Dave Rijnders – binnenkort in Aladdin – laat zien dat hij een vat is vol onmiskenbaar talent, maar past al die expressie bij Melchior Gabor, die vooral in het begin een rustige, wijze mentor is voor zijn klasgenoten?
Maar dit kleine bezwaar verdwijnt onmiddellijk bij elke opkomst van de ontdekking van de avond. Juul van de Laar speelt een voortreffelijke Moritz Stiefel, het getroebleerde maatje van Melchior. Toegegeven, zijn grote leerproblemen op school en zijn enorme verwarring die het vrouwelijk lichaam hem bezorgt, geven een acteur het beste en meest tragische materiaal van het stuk om de tanden in te zetten. Maar Van de Laar is constant in zijn levering en dwingt tot het einde alle ogen zijn kant op. Zelfs de paar missers in zijn zang weet hij feilloos een vanzelfsprekend deel te maken van de wanhoop in zijn karakter. Juul van de Laar is de ster van de avond.
