De musical STRAF won de Frank Sanders Musicalbeurs afgelopen jaar en daardoor kregen de makers Brian Lo Sin Sjoe (tekst) en Joos van Leeuwen (muziek) de kans om hun project op een professionele wijze door te ontwikkelen. Afgelopen dinsdag was de allereerste voorstelling met publiek en nu al blijkt dat deze originele productie grote potentie heeft.
STRAF is losjes gebaseerd op de prachtfilm The Breakfast Club van John Hughes. In de voorstelling moeten 5 leerlingen nablijven op school. Wat ze precies hebben uitgespookt wordt niet bij iedereen duidelijk, maar feit is dat er vijf heel verschillende jongeren een tijd lang met elkaar opgescheept zitten: de nerd, de gothic, de player, de sportheld en de prinses. Onder het toeziend oog van directrice Eugenie Snow moeten ze een essay schrijven over wie ze “werkelijk zijn”; een opdracht die in het overblijflokaal tot heftige confrontaties leidt, maar uiteindelijk een positieve en hoopvolle boodschap oplevert.
Het script van STRAF zit razendknap in elkaar; alle personages , hoe clichématig ze in eerste instantie ook lijken, worden echte personages van wie je als publiek steeds meer gaat houden. Als ze uiteindelijk met zijn allen het podium verlaten om de boze buitenwereld weer te betreden, zou je met ze mee willen lopen om te zien hoe het ze na de straf dag zal vergaan. Straf is herkenbaar voor iedereen die jong is, of ooit jong is geweest. Brian Lo Sin Sjoe’s script maakt weemoedig en ontroert.
De muziek van Joos van Leeuwen is sterk en eigentijds. Het is een mooie mix van rock, powerballads, house en een heerlijke portie Bollywood. In dit stadium van ontwikkeling van de show wordt gewerkt met een orkestband en dat is meteen het grote minpunt van de show: deze muziek SCHREEUWT om een live band die de score net wat rauwer en smeuïger zou kunnen maken.
De show is in een korte repetitie periode tot stand gekomen en het is verbazingwekkend hoe sterk de acteurs er op de allereerste voorstelling al stonden. De vijf jongeren krijgen volop de kans om te stralen op het podium en grijpen die kans met beide handen aan. Ster van de avond was Saskia Egberts als de grillige en raadselachtige gothic Roos met prachtig spel en een heerlijke stem. Haar rocksolo over de realtie met de gymleraar (“Ik wil Hem”) was een hoogtepunt van de avond. Maar ook de andere vier waren uitstekend: Selmar Jurian als de schuchtere maar ontwapenende nerd Havard, Marjolein Romeijnders als de arrogante Sophia die droomt van een filmcarrière in Bollywood, Evan Schouten als de stoere Diego die voor niemand bang lijkt te zijn en Folkert van Diggelen als de sportjongen Vlad, die met meer worstelt dan alleen zijn tenniscarrière. De chemie tussen de vijf groeide hoe meer de avond vorderde, geholpen door de fijne solonummers die ze te zingen kregen en de spannende choreografie van Ken Ard die de show samen met Brian Lo Sin Sjoe regisseerde.
De boze buitenwereld werd in de show vertolkt door Maureen Tauwnaar als de directrice van de school Eugenie Snow. De tegenstelling is groot in STRAF; de leerlingen verlaten het pand vol dromen en idealen, de directrice blijft gedesillusioneerd achter. Tauwnaar speelt dit rauw en vol passie. Het is jammer dat haar karakter in de tweede acte net iets teveel op de achtergrond raakt, maar ze heeft een aantal weergaloze momenten. Vooral haar solo “Geen Tijd” is een genot.
STRAF is niet af, maar dat kan ook bijna niet op een eerste voorstelling. Er kan gerust nog wat gesleuteld worden aan de montage, er kan misschien hier en daar wat uit, maar dit neemt niet weg dat wat de makers hier laten zien een fantastische avond theater oplevert voor jong en oud. STRAF is grappig, opwindend en uiteindelijk diep ontroerend. Je mag hopen dat de makers de kans krijgen om verder te gaan met de ontwikkeling van deze voorstelling. Producenten van Nederland: grijpt uw kans!
STRAF is nog te zien a.s. donderdag, vrijdag en zondag (ook matinee) in het Ostadetheater. Meer informatie op http://www.etcetera-producties.nl/musicalstraf
