Met dat slimme script en de gelikte songs van Nell Benjamin en Laurence O’Keefe zat Aufond Producties natuurlijk gebeiteld. Het verhaal, gebaseerd op de gelijknamige film uit 2001, is bekend. Het rijke en verwende meisje Elle Woods weet het zeker: de uitnodiging voor dat romantische etentje met haar vriend Warner moet uitmonden in een huwelijksaanzoek. Maar de Kennedy-lookalike blijkt meer geïnteresseerd in zijn carrièrekansen en als senator in spe kan hij moeilijk zo’n steevast in roze gehulde giechel aan zijn zij dulden. Kortom, hij maakt het uit met de verbijsterde Elle. Gedurende de voorstelling probeert zij haar Wärner uit alle macht terug te winnen. Ze gaat zelfs zó ver dat zij student wordt aan Harvard en haar roze garderobe inruilt voor donkere powersuits. ‘Zwart dragen ook al is er niemand dood’, zoals Elle formuleert. Elle wordt ‘serieus’.
Het script is zoals gezegd slim. De dialogen zijn geestig, snel. Het verhaal maakt tweeënhalf uur lang nieuwsgierig naar het verdere verloop. De songs zijn geweldig en hebben die uitzonderlijke meerwaarde dat je ze mee naar huis neemt.
Allemaal prachtig, maar wel verbonden aan het oorspronkelijke stuk uit Broadway. Wat maakt AuFond ervan? Natuurlijk, het toneelbeeld oogt soms wat sober, de achtergrond is soms behoorlijk zwart, maar ach, in het theater gaat het toch vooral om de mensen in dat zuinige decor staan. En het dertigtal dat we op het toneel zien, zijn behoorlijk op dreef. Nergens gedurende de avond laten zij de energieteugels vieren. En ook hier weer (waar halen die Vlamingen toch die fondsen vandaan?): een vol liveorkest. Net als bij Priscilla Queen of the Desert drie weken geleden voelt dat als een ware traktatie.
Legally Blonde houdt ons ook bij de geschiedenisles. Die handvol mensen die dachten dat #metoo iets was van het afgelopen decennium, worden met deze voorstelling uit 2007 eraan herinnerd dat #metoo allang bestond vóórdat we ooit van #hashtags hadden gehoord. Ook op Harvard lopen er professoren rond die iets meer van hun studentes willen dan intelligente scripties.
Over Elle Woods gesproken. Helle Vanderheyden - we zagen haar 7 jaar geleden nog naast Matthew Michel in Grease - lijkt voor deze rol geboren. Elle Woods staat bijna de hele voorstelling op het podium en dankzij haar tomeloze energie en haar stralende charisma laat Helle geen steek vallen. Qua spel niet, qua zang en dans ook niet. De grappen en grapjes die de Legally Blonde-kenners van mijlenver zien aankomen, zijn bijna altijd raak.
Natuurlijk zijn er wel een paar aantekeningen te maken bij deze show. Zo worden de vriendinnen van Elle nogal dik aangezet. En dik betekent hier dat hun geagiteerde stemmen nog hoger klinken dan goed voor toehoorders is en dat er bovendien razendsnel gesproken wordt. Met als gevolg dat het publiek ze nauwelijks verstaat. Jammer, want zij spelen aan het begin een cruciale rol aangezien zij het exposé van de show in die eerste paar minuten neerzetten. Ook de rol van Paulette, de met Elle bevriende kapster, stelt nogal teleur. Doordat Loes Van den Heuvel deze aandoenlijke vrouw nogal volks en plat speelt, als een Vlaamse Mien Dobbelsteen, ontbreekt alle subtiliteit en valt vooral het lied Ireland (Ierland) - voor vele fans het hoogtepunt van de show - behoorlijk in het water. Als deze verlaten vrouw in de tweede akte weer een sprankje hoop krijgt op nieuwe liefde, ontstaat er eerder een holadijee-sfeer dan ontroering.
Maar hier staat weer iets heel moois tegenover. Lars Cuynen, nog nooit gehoord van die man, speelt de rol van Emmett op zo’n pakkende, ontwapenende manier, dat je bij zijn scènes alle kritiek op de voorgaande ogenblikkelijk laat varen. En dat terwijl Cuynen zichzelf geen acteur noemt, maar nota bene een ‘liefhebber’. Natuurlijk, zoals hij zelf toegeeft, het karakter van Emmett zal vast heel dichtbij het zijne staan of misschien wel overeenkomen, maar terwijl Helle VanderHeyden het blinkende middelpunt van de avond is, is Lars Cuynen de rijzende ster aan de horizon.
