Hij weet dat hij gaat sterven. Meer dan tien jaar nadat de gevierde balletdanser Rudolf Nureyev aids heeft opgelopen. Voor zijn zwanenzang heeft hij bedacht dat hij La Bayadère nogmaals opvoert. Dezelfde voorstelling die hij 30 jaar daarvoor speelde toen de Rus besloot over te lopen naar het westen. Lichamelijk is hij inmiddels zo afgetakeld, dat hij het ballet allang niet meer zelf kan dansen. Maar de repetities gaan moeizaam en hij stuurt het hele gezelschap weg. Behalve een danser en een danseres. Aanvankelijk neemt hij ze apart om de dans nog eens goed door te nemen, maar al snel begint hij te vertellen over zijn leven.
De voorstelling Nureyev is een monoloog. Aan acteur-presentator Jan Kooijman de zware taak om 50 bladzijden tekst over te brengen in een economisch decor met achtergrondprojecties en twee dansers zonder tekst. Kooijman kwijt zich vaardig van zijn taak. Behalve met zijn haar doet hij geen verwoede poging om fysiek te lijken op zijn personage. En dat terwijl aardig wat interviews op YouTube hem veel studiemateriaal hadden kunnen verschaffen. Maar het is geen ramp dat we vooral Jan Kooijman zelf zien en horen op het toneel. Er is namelijk een kundig verteller aan het werk op dat kale toneel. De twee die hem daar bijstaan, voeren daarbij sporadische, maar mooie dansen uit die het verhaal ondersteunen.
Maar hoe perfect ook, de voorstelling had ook ten onder kunnen gaan aan die perfectie. En zoals Nureyev zelf in de eerste minuten van de voorstelling beweert, een fout waarvoor zijn eigen dansleraar Alexander Poesjkin hem zo fel voor gewaarschuwd had. “Perfectie is een begin”, zo citeert hij zijn leraar. “Ik wil jou zien, jouw pijn, jouw littekens.” Het is de tekst die Allard Blom levert, die voorziet in die noodzakelijke pijn en littekens. Boeiend en overzichtelijk laat Blom zijn acteur herinneringen delen. Herinneringen aan zijn grote liefde, de Deense collega-danser Erik Bruhn, zijn bloedstollende vlucht op een Frans vliegveld naar het westen, de luttele 48 uur die hem gegund worden om terug te keren naar de Sovjet-Unie om afscheid te nemen van zijn doodzieke moeder.
Het gebeurt zelden dat het publiek zich een voorstelling lang stilhoudt, zich zelfs nauwelijks verroert. Nureyev, lees Jan Kooijman, slaagt daarin.
