Het jaarlijkse zangevenement Kinderen voor kinderen bestaat 35 jaar en dat wil de VARA uitgebreid vieren. Niet alleen verschijnt Kinderen voor Kinderen 35 met de titel Feest en is er een speciaal jubileumconcert in Theater Carré op 12 oktober, ook komt er een speciale jubileumcd met de grootste hits uit de afgelopen 35 jaar. Afgelopen woensdag maakten de VARA en theaterproducent Cook a Dream bekend dat er ook een Kinderen voor Kinderen-familiemusical wordt ontwikkeld met de naam Waanzinnig gedroomd. Een oorspronkelijk, nieuw verhaal met liedjes uit het 35-jarige bestaan van Kinderen voor Kinderen, zoals Haha je vader en Hallo wereld. De première vindt plaats op zondag 19 oktober in het DeLaMar Theater in Amsterdam. Daarna is de voorstelling ruim 130 keer te zien door heel Nederland. Musicalworld sprak met co-scenarist Roeland Fernhout (Angels in America) en regisseur Ruut Weissman (Hij gelooft in mij).
Roeland, welkom in musicalland. Hoe voelt dat?
Dank je wel. Een nieuwe wereld voor mij, maar ik moet wel zeggen dat ik heel veel collega’s en klasgenoten heb die in musical terecht zijn gekomen. Dankzij hen heb ik prachtige musicals gezien, maar mijn eigen carrière is een andere richting op gegaan. Vooral omdat ik zing als een kraai. Maar hoe blij ik ook ben met het werk dat ik nu al jaren doe, met Waanzinnig gedroomd ga ik nu ook schrijven, iets wat ik al heel lang wil doen. Een paar jaar geleden heb ik het gay popgroepje Bearforce One opgezet, een project dat volledig uit de hand liep. Na dat avontuur dacht ik, oké, dingen naast het toneel doen hoort bij mijn onrustige aard, maar zet die energie eens in in iets wat je van belang vindt. Bovendien, als lid van Toneelgroep Amsterdam beweeg ik mij in het gesubsidieerd toneel, het is daarom heel uitdagend om iets te maken wat tegelijkertijd heel integer is en voor een breed publiek.
Ruut, na je grote succes van Hij gelooft in mij, lijkt Kinderen voor kinderen iets totaal anders.
Gedeeltelijk. Natuurlijk hebben de kinderen een andere concentratie en kan ik alleen in het weekend met ze werken, maar dat is het enige verschil. De kwaliteit moet van hetzelfde niveau zijn als Hij gelooft in mij. Bovendien moet een jeugdmusical ook de tientallen ouders in de zaal aanspreken, dat is een extra taak.
Roeland, je gaat wel schrijven in een heel specifiek genre.
Zeker. We zijn bij Toneelgroep Amsterdam altijd bezig met het doorbreken van theaterconventies. En musical is juist een genre waar conventies de dienst uitmaken. Mijn schrijfpartner Ulrike Buerger-Bruijs kent de regels van de dramaturgie door en door, dus je kunt begrijpen dat ik nu heel inspirerende weken doormaak. En omdat we voornamelijk bestaande liedjes in de voorstelling verwerken, werd het bovendien nog een enorme puzzel om die liedjes te kiezen en te plaatsen die het verhaal echt verder brengen. Maar theatermaken is altijd een puzzel.
Ruut: Als je liedjes op plotniveau neerzet, dus alleen liedjes kiest die het verhaal verder brengen, dan werkt dat misschien beperkend. In muziektheater heb je echter ook liedjes die een verduidelijk geven van het thema of het gevoel dat een personage op dat moment doormaakt. En voor die tweede groep kunnen we vrijuit kiezen uit heel veel goede liedjes. Zo is er een prachtig liedje over heimwee, dat precies past bij wat het hoofdpersonage Guus doormaakt in zijn nieuwe stad.
Wat kunnen jullie al onthullen over het verhaal van Waanzinnig gedroomd?
Roeland: Guus is 9 jaar oud, verhuist met zijn moeder naar een nieuwe stad. Op zijn nieuwe school wordt hij enorm gepest. Wat de boel er ook niet makkelijker op maakt, is dat Guus een geheim heeft. Zijn vader is namelijk overleden, maar hij fantaseert dat hij er nog steeds is. Daarnaast is er de lijn van schooldirecteur Van Kampen. Hij is streng en ver verwijderd van zijn jeugd. Die twee lijnen buitelen over elkaar heen. Het thema is het voorrecht om kind te mogen zijn, een voorrecht dat niet iedereen is gegeven.
Ruut: Wat je veel ziet, is dat kinderen het hun ouders graag naar de zin maken. Je moet het kind eigenlijk helpen inzien dat dat niet hoeft. Het stuk moet aan kinderen duidelijk maken dat ze hun ouders niet constant behagen. Een kind moet ook zijn eigen leven kunnen leiden.
Roeland: Ik heb nu zo’n zeventig minuten van de voorstelling af en ik ben heel trots op wat we tot nu toe hebben gemaakt. Ik ben zo van mijn personages gaan houden, ik sta er echt van te kijken. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, hooguit had ik bij Angels in America een zelfde gehechtheid aan de karakters, maar die heb ik niet zelf verzonnen.
De boodschap van jullie stuk klinkt heel serieus. Maar jullie gebruiken vooral bestaande liedjes. Ben je niet bang dat de voorstelling toch een te groot meezinggehalte krijgt?
Roeland: Nee, absoluut niet. We plaatsen de liedjes in een bijzondere context. Natuurlijk zal iedereen in het begin meezingen - dat is prima - daarna is iedereen weer helemaal terug in het belangrijke verhaal. Maar het blijft musical, dus aan het eind heb je de bekende grote finale, de megamix. Iedereen mag op de stoelen gaan staan en meeklappen.
Hoe wil je dat kinderen naar huis gaan?
Roeland: Vol van gevoel, vol van het idee dat ze echt iets in het theater hebben meegemaakt.
Ook die twintig procent volwassenen in de zaal?
Roeland: Zeker. Wat we al hadden, hebben we onlangs aan schouwburgdirecteuren laten zien. En geloof me, ik zag volwassen mannen diep ontroerd de zaal verlaten. Als je mannen van veertig tot vijftig jaar oud hebt laten huilen in het theater, dan heb je iets moois in handen.
