Als Flip van Duijn op zoek gaat naar de ring van zijn overleden moeder, stuit hij op een doos vol brieven en andere herinneringen. In een flits ziet hij zijn moeder tot leven komen die vol trots uitroept: ‘Ik heb geen spijt, alleen maar spijt van alle dingen die ik niet gedaan heb.’ De stoutmoedigheid van de uitspraak verbaast ons niet, de moeder is niemand minder dan Annie M.G. Schmidt. En dat we zo snel onder de indruk zijn, komt omdat we de moeder gespeeld zien worden door Simone Kleinsma in de nieuwe musical Was getekend, Annie M.G. Schmidt.
Hoe de kaarten in de voorstelling zijn geschud, wordt in de eerste tien minuten duidelijk. De musical wordt geen traditionele biografie van onze dichtende moeder, Was getekend vertelt meer het verhaal van een zoon die zich vergeefs wil losschudden van de allesoverheersende roem van zijn legendarische moeder. En daartoe wil deze Flip alles te weten komen van haar. Maar die levensgeschiedenis weigert hij zomaar te consumeren. Terwijl hij de gevonden brieven leest, roept hij zijn moeder in gedachten op en bestookt hij haar met de meest kritische, soms brutale vragen. In de hoop zijn status van ‘zoon van’ meer zin te geven. En zo wordt met horten en stoten een verhaal verteld dat begint met haar prille jeugd tijdens de Eerste Wereldoorlog in Zeeland, overgaat in haar studietijd in Den Haag, overstapt naar haar baan bij documentatie bij Het Parool om te eindigen in triomf als Neerlands gevierde tekstschrijver.
Ook al voert de frustratie van de zoon de boventoon van de voorstelling, krijgen we genoeg te zien van ‘Anna’. Haar hang naar vrijheid, aangewakkerd door haar jeugdvriendin Tops, haar dominante, maar liefhebbende moeder en vooral de liefdesrelatie die ze onderhoudt met een getrouwde man, de chemicus Dick van Duijn. Met dat laatste lijkt Flip een punt te scoren: hoe kan zijn moeder zo’n hang hebben naar vrijheid en zich dan zo blind van liefde binden aan een man die zich alleen in de weekends voor haar vrij kan maken en zich voorneemt hier nooit verandering in te brengen?
Was getekend Annie M.G. Schmidt is dit seizoen de ‘musical to beat’. En dat zo vroeg in het seizoen al. De cast is vlekkeloos, niet alleen de ver và³à³r de première al zo geprezen Simone Kleinsma. Natuurlijk bewijst ze voor de zoveelste keer dat zij de grande dame van de Nederlandse musical is. Zo eist het script regelmatig dat ze van snibbig naar lief en weer terug schakelt. Dat ze zich ogenschijnlijk jaloersmakend moeiteloos langs alle venijnige hindernissen van de show manoeuvreert, maakt haar bijna een levende legende. William Spaaij laat de song-and-dance-man van een Mary Poppins of Footloose achter zich en acteert alsof het zijn nieuw gevonden liefde is. Wim Van den Driessche ontroert als de rustige, maar toch enigszins mysterieuze minnaar/man van Annie, Marjolijn Touw blijft weliswaar Marjolijn Touw, maar geeft de broodnodige bevrijdende lucht tussen alle zware scènes door. Ten slotte geeft het ensemble meer dan wat we normaal van een ensemble verwachten: ze zingen en dansen natuurlijk vrolijk mee met de principals, maar leveren ook veelvuldig commentaar, nemen razendsnel pittige bijrollen aan om daarna even snel weer in de coulissen te verdwijnen. àls we per se iets aan te merken moeten hebben, is het dat de voorstelling iets korter had mogen. Bij dit soort verhalen weet je als kijker dat de twee hoofdpersonen naar elkaar zullen groeien, hoe kibbelig ze met elkaar ook in het begin zijn. Daar hoeven we niet drie uur en meer dan dertig liedjes op te wachten.
