Bernstein en Sondheims West Side Story is een van die klassieke musicals die eens in de zoveel tijd weer in Nederland opduiken. De ene keer in een Nederlandstalige versie, de andere keer in een internationale. Het bijzondere aan de West Side Story van de wereldtournee is het behoud van de oorspronkelijke choreografie, zoals die ooit door Jerome Robbins in 1957 in het Winter Garden Theatre in New York is neergezet.
Alleen die beroemde choreografie is al een doorslaggevende reden om de komende weken naar Den Haag of Groningen te reizen nu de wereldtournee ons land aandoet. Laat dat duidelijk zijn. De dans is in de uitvoering door de nieuwe, piepjonge cast uitdagend, sexy en romantisch tegelijk en het is een zegen dat de voorstelling zijn adembenemende dansnummers royaal over de avond rondstrooit. De dans geeft nergens het gevoel dat die meer dan zestig jaar geleden is verzonnen.
Maar dan rijst de vraag of de rest van de voorstelling net zo tijdloos is. Het verhaal zeker. Het oude verhaal rond de rivaliteit tussen twee straatbendes en de schok die een verboden liefde tussen twee vertegenwoordigers uit de twee verschillende kampen teweegbrengt, kan met gemak doorgetrokken worden naar deze tijd. Kijk en luister maar naar de verschillende premièreverslagen, de opgetrommelde bekende Nederlanders staan elkaar op de rode loper te verdringen om reporters te vertellen dat het thema nog steeds actueel is. En dat een straatduel vol overtuiging nog een ‘rumble’ genoemd wordt en een regelrechte verkrachting een ‘taunt’, kunnen we makkelijk wegwuiven.
De acteerkunsten vertellen echter een ander verhaal. De cast bestaat grotendeels uit twintigers die de moeilijke taak hebben om tieners geloofwaardig te spelen. Het leeftijdsverschil wordt in de nieuwe versie zwaar overgecompenseerd: door de jongens met grote ogen en hanige poses en door de meisjes met hoge stemmetjes, gegiechel en gekir. Of je krimpt dan van ongemak ineen in je stoel of je kijkt naar het tafereel als een geschiedenisles over acteren in vervlogen tijden. Kevin Hack staat met zijn imposante, atletische gestalte ver verwijderd van de timide winkelbediende Tony die tot zijn eigen verrassing hoteldebotel raakt van het meisje Maria. Misschien wel te ver. Want zijn sleutelsong ‘Maria’ zingt hij niet als overmand, zelfs bedwelmd door de liefde. Hij staat daar daarentegen stoer, maakt zichzelf nog breder met talrijke, weidse gebaren, zo weids dat hij het orkest lijkt te dirigeren.
Maar ondanks alles maakt Hacks zang diepe indruk en raken wij wel overmand, misschien zelfs bedwelmd door zijn vocale genuanceerdheid en kracht. De eerste akte laat zich op deze manier het best bekijken als een greatest hits-concert: van classic naar classic, van ‘Something’s Coming’ via ‘Maria’ naar ‘Tonight’ en de tussenliggende scènes maar tolereren.
Als de tweede akte aanbreekt echter, bewijst zich de innerlijke kracht van West Side Story. De overgestileerde romantiek van het verhaal is dankzij een schokkende wending vlak voor de pauze verdwenen, het verhaal wordt rauw en bitter. De acteurs weten duidelijk beter raad met deze sfeer en de aloude teksten van weleer krijgen steeds meer impact. Als de oude Doc hoofdschuddend de jeugdige Action ‘You make the world lousy’ verwijt en de jongen oprecht reageert met ‘That’s the way we found it’, dan komt de klap keihard aan. En bij ‘A boy like that’ laten dezelfde meisjes aan wie we ons een uur daarvoor nog zo ergerden, eindelijk spannend vuurwerk zien.
