Première Zorro: Zorro ontmaskerd

Glansrol in deze productie is voor Lone van Roosendaal. Zij krijgt met de rol van Inez de kans om te laten zien wat ze allemaal kan. Vocaal is ze ontzettend sterk, ze heeft zich de flamenco-stijl helemaal eigen gemaakt en stapt naadloos in de droogkomische houding waar Inez om vraagt.
Verrassing van de show is Michelle Splietelhof. Zij speelt Zorro’s jeugdliefde, de prachtige Luisa. In spaarzame momenten laat Michelle zien dat ze een alleskunner is. Toch duurt het relatief lang voordat je als publiek sympathie voor haar rol krijgt. Pas in de badkamerscène laat ze zien dat Luisa niet alleen een dom mutsje is wat overal hijgend aan komt rennnen. In deze scène blijkt Luisa scherp, komisch en zelfs ondeugend sexy!
De tirannieke broer van Zorro wordt fantastisch neergezet door René van Kooten. Voor de Nederlandse versie werd er een solo-nummer voor zijn karakter Ramon bijgeschreven en dit blijkt goed uit te pakken. Ramon is hierdoor het enige personage wat echt diepgang krijgt.

En dan natuurlijk de man naar wie iedereen benieuwd is: Tommie Christiaan. Maakt hij de beloftes waar? Ja! Krijgt hij hier de kans voor? Nee! Al tijdens Op Zoek Naar Zorro werd duidelijk dat Tommie een alleskunner is. Grote dansscènes, komische acts en doorleefde zangstukken? Hij kan het allemaal. Maar in Zorro speelt hij niet veel meer dan de titelrol. In het begin van de show wordt duidelijk dat Tommie nog verder gegroeid is. Zijn dictie is beter, zijn stem klinkt volwassener en tijdens de Spaanse nummers heeft hij een sexy,rauw randje aan zijn stem. Maar dit is tijdens de show ook min of meer het enige. Eventjes kan hij uitpakken tijdens HET schermduel met Ramon. Dan ziet het publiek dat Tommie à³à³k het schermen onder controle heeft. Tijdens de toegift krijgt Tommie de kans om al dansend uit te pakken. Tommie is fantastisch maar het is jammer dat hij hier maar kort en zo laat de kans voor krijgt.

De show zelf is een spektakel met vuur, goocheltrucs en spannende special effects. Maar tijdens de eerste acte vliegen alle kleine verhaallijntjes langs. Alles gaat snel en wordt (te) snel afgewisseld. Hierdoor is het moeilijk om mee te voelen met de karakters. Diego’s grappen en zijn diepgang worden zo snel afgewisseld dat het moeilijk is om zicht te krijgen op wie of wat die Diego de la Vega nu eigenlijk is. De show wordt geopend als een vertelling van het verhaal van Zorro binnen de zigeunergroep, helaas wordt hier nergens meer op teruggepakt. Mooi is wel dat de kleine Zorro de show eindigt!
De kinderrollen zijn sowieso een mooie toevoeging. Door de parallelle scènes die zich enerzijds afspelen in de volwassenen en kinderwereld wordt het verhaal net iets meer uitgediept.
Fijn aan de show is het tomeloze enthousiasme van iedereen op het toneel en de aanstekelijke Zuid Amerikaanse muziek. Al met al is Zorro een lekkere show om naar te kijken en een goede avond uit mits je niet gaat als Allende-fan of verwacht dat je een verhaal met al te veel diepgang voorgeschoteld krijgt. Zorro is een spektakel voor jong en oud waar je geheid met een positief gevoel vandaan komt!