Vooropgesteld: ik ben géén stripboekenfan, dus alhoewel ik vroeger wel eens een Kuifje in mijn hand heb gehad, is het géén jeugdheld van me. Daarnaast: de zaal was zo goed als leeg, draagt nooit bij aan de sfeer. Binnen deze 2 randgegevens een impressie van mijn ervaring van Kuifje.
Tussen wal en schip, is het belangrijkste wat bij mij is blijven hangen. Wal: te kinderlijk om voor de status van een serieuze “volwassenen”-musical te gaan. Schip: te ingewikkeld (qua verhaallijn/personages) om als kindermusical door het leven te gaan. Dat gezegd hebbende: ik heb me kostelijk vermaakt. Ondanks de lege zaal, werd er met groot enthousiasme gespeeld door de cast. Daarnaast waren er een paar mooie decorvondsten, leuke liedjes en een verhaal dat spannend genoeg was om m’n aandacht vast te houden. Leuk allemaal, zeker spel en muziek.
Desalniettemin moet ik ook bekennen dat 1 maal Kuifje wel voldoende voor me is. Leuk om gezien te hebben, maar daar blijft het wel zo’n beetje bij. Het geheel kan nergens echt een diepe indruk op me maken of een directe emotie oproepen. Het viel bij mij dus onder de noemer “amusement” en dan wel van een goede kwaliteit, maar ook van het soort dat ik een dag later weer vergeten ben.
Tenslotte de spelers: Miranda van Kralinger de onbetwiste topper van deze voorstelling. Wat een kanjer is dat, heerlijk w..f. Henk Poort, goed spel en ook betere zang dan in Rembrandt en Chess. Ik kon me echter (weer) niet aan de indruk ontrekken, dat ik z’n stem ten tijde van het spook veel zuiverder en krachtiger vond. Jelle leuk en op z’n plek als Kuifje. De Janssens waren voor mij de zwakke schakel: die hadden het steeds nét niet. Richard Spijkers had een kleine rol, maar zong wat mij betreft Henk van het podium; in die stem zat dus wel power.
Al met al een leuke en met liefde gemaakt voorstelling en dat voel je als toeschouwer. Ik vind het jammer dat het zo mager bezocht wordt, het zou beter verdienen wat mij betreft.
