Wat doet een theaterliefhebber tijdens zijn vakantie? Juist, vooral heel veel theater zien. Vanaf 24 september zal ik in New York en Londen over de 20 theaterproducties gaan zien. Gedurende die tijd zal ik jullie vanuit deze 2 metropolen op de hoogte houden van mijn diverse indrukken.

In New York zal ik mij voornamelijk houden aan een musicaldieet. Broadway is dan ook een stuk minder divers en uitdagender dan het West End. Op mijn verlanglijst staat aan kop: “Spring Awakening” (de reden van de dure trip naar New York), gevolgd door:
- “The 25th Annual Putnam County Spelling Bee” (gecomponeerd door William Finn, bij wie ik ooit een hilarische master class volgde)
- “A Chorus Line” (een van de weinige klassiekers die ik nog nooit heb gezien)
- “The Color Purple”
- “Curtains”
- “Jersey Boys”
- “Legally Blonde”
- “Altar Boyz”
- “Xanadu”
Verder zijn de 2 interessante nieuwe toneelstukken “Mauritius” (Roundabout Theater Company), “Scarcity” en de revivals van “The Ritz” en “Pygmalion” met Claire Danes ook opties.

Mijn echte theaterhart gaat uiteindelijk toch uit naar de tweede theaterstad die ik aan doe: Londen. Vele theatercritici vrezen (terecht) dat het West End steeds meer gaat lijken op het homogene en feel good Broadway. Ben Brantley, criticus van de New York Times, schreef onlangs nog dat ‘Broadway..is becoming increasingly indistinguishable from the show-palace circuit of Las Vegas’. Brantley bracht onlangs nog 21 dagen door in Londen voor zijn theatermarathon. Hiervoor hield hij een fantastische blog bij voor de New York Times.

Momenteel lopen er een recordaantal van 26 musicals en slechts 7 drama’s en 3 komedies in het West End. Op 2 augustus schreef Michael Billington onder de kop “Crisis in the West End” nog: ‘Theatreland is in dire straits. Second-rate musicals rule, new drama is dying, and the venues are falling apart’. Op 2 september in The Observer beklaagde Matt Wolf zich over “The Play’s the thing, so why are there no new ones?”. Toch is Londen voor een buitenstaander nog steeds de meest stimulerende theaterstad op aarde. Dit vooral ook door het gevarieerde en uitdagende aanbod van de vele hoogstaande gesubsidieerde theaters als het National Theatre, Royal Court, Donmar Warehouse, Almeida Theatre, Royal Shakespeare Company en het Bush Theatre.

Op mijn programma in Londen staan allemaal producties, die een reflectie zijn van de diversiteit van het hoogstaande aanbod:
- “Macbeth” van William Shakespeare. Met Patrick Stewart (Star Trek) in de titelrol. Een transfer van het Chichester Festival.

- “Dealer’s Choice” van Patrick Marber (“Closer”) met Samuel Barnett (Tony & Olivier genomineerd voor “The History Boys”) in de Menier Chocolate Factory.

- “All About My Mother” de theaterbewerking van de Oscar-winnende film van Pedro Almodovar in het Old Vic. Met 2 top actrices: Tony Award-winnaar Dame Diana Rigg ( “Medea”, “Follies”) en Lesley Manville.

- “Awake and Sing”, het klassiek Amerikaans drama van Clifford Odets over een Joods-Amerikaans gezin gedurende de depressie. Met de gelauwerde grand dame van het Amerikaanse witte doek, TV en theater: Stockard Channing (“Grease”, “The West Wing”).

- “Glengarry Glen Ross”, de genadeloze blik van Pulitzer Prize-winnaar David Mamet op het Amerikaanse zakenleven. Met Jonathan Pryce (“Miss Saigon”, “My Fair Lady”) en Aiden Gillen (“Queer as Folk”)

- “Parade”, de uitdagende musical over antisemitisme in het zuiden van de VS van Jason Robert Brown en Alfred Uhry in het Donmar Warehouse. Het regiedebuut van Amerikaanse topchoreograaf en Tony Award-winnaar Rob Ashford (“Guys & Dolls”).

- “Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat”, de eerste Rice & Lloyd Webber musical die ik nog nooit heb gezien. Met “Any Dream Will Do”-winnaar Lee Meade.

- Met de website http://www.whatsonstage.com ga ik naar de klassieke komedie “The Country Wife”. Achteraf is er een Q&A met acteurs David Haig (“Mary Poppins”) en Toby Stephens (“Die Another Day”, “Hamlet”).

- “War Horse”.De wintervoorstelling van het National Theatre (mijn favoriete plek in de wereld!) is altijd iets speciaals (“Coram Boy”, “His Dark Materials”) en onder regie van de supergetalenteerde Marianne Elliott beloofd dit ook weer het geval te zijn.

Overige opties zijn het drama “Shadowlands”, en de musicals “The Lord of the Rings” & “Hairspray” (al gezien op Broadway met Harvey Fierstein).

Zoals jullie zullen begrijpen kijk ik ontzettend uit naar mijn theater trip en hoop ook over mooie indrukken te kunnen berichten. Mijn dagboek is via de home page te volgen of via onderstaande link:
http://www.musicalworld.nl/dagboek/archief

Groetjes,
Brian

Ik geloof dat ik ook meer heb met West End dan met Broadway. In elk geval heb ik meer met Londen dan met New York.

Jee zeg! 23 (24?) stukken!
Dat je het uit houdt is één ding, maar hoe kun je na het 20e stuk nog onbevangen iets nieuws zien zonder overvoerd en verzadigd te raken?

En nog een nieuwsgierig vraagje van mijn kant:
Patrick Stewart: is dat die kale man uit Star Trek?

Luna:

Dat je het uit houdt is één ding, maar hoe kun je na het 20e stuk nog onbevangen iets nieuws zien zonder overvoerd en verzadigd te raken?

En nog een nieuwsgierig vraagje van mijn kant:
Patrick Stewart: is dat die kale man uit Star Trek?

Ik heb vreemd genoeg geen probleem om me bij elk stuk weer geheel over te geven en open te stellen, als het verhaal maar goed verteld wordt. Theater is live en dus altijd spannend (of daardoor ook extra afschuwelijk). Zeker met het talent wat in NY en Londen op de planken staat. Elke productie is ook weer erg leerzaam voor mij. Wat werkt wel en wat niet en waarom.

Patrick Stewart is inderdaad de kale Captain Picard uit “Star Trek: The Next Generation”. Hij is echter ook een gerenommeerd theateracteur. Voor “Star Trek” speelde hij jaren grote klassieke rollen bij The Royal Shakespeare Company en ook de afgelopen jaren is hij regelmatig op Broadway, in het West End en in vele andere theaters te zien. Zijn one man interpretatie van “A Christmas Carol” is legendarisch en immens populair.

Ik ben benieuwd: vond ‘m altijd intrigerend. 

Wat betreft meerdere stukken: na een paar interessante producties Londen zit ik vol. Dan kan iets nieuws er niet meer bij of het valt tegen of het overzwelgt alles wat ik eerder heb gezien.
Maar leuk dat jij dat wel kan!

NY zit er helaas op. Morgen zal ik het dagboek vanuit Londen voortzetten.
De eerste voorstelling zal “Macbeth” met Patrick Stewart zijn.
Ik las vanochtende de lyrische kritieken, dus ik ben erg benieuwd.

Ja een kwestie van jaloers is dit wel. Het kost een vermogen, maar je krijgt er altijd wel iets onbetaalbaars voor terug. Ik heb een beetje hetzelfde met Broadway en West End, al vind ik dat er de laatste jaren op musicalgebied in New York veel spannenders gebeurt dan op West End. In New York zul je me nooit bij een toneelstuk aantreffen (nou ja, één keer dan bij Noises Off met Patti LuPone), voor theater zit ik liever in de Stadsschouwburg in Amsterdam met onze regie helden van Hove, Tanghe, Cassiers en Boermans; zij maken spannender theater dan er in het commerciële New Yorkse te zien is.
In Londen is het anders door de gesubsidieerde gezelschappen EN de aantrekkelijke “grote namen”. Ik heb daar wel een paar sensationele toneelstukken gezien (History Boys!).

Wat een fijne verslagen Brian. Was vooral blij dat Spring Awakening aan je verwachtingen voldeed. Ik roep hier altijd ZO HARD dat dat het beste is dat ik in jaren heb gezien, dat de mening van een ander bijna persoonlijk is. Maar gelukkig kon de cast en het concept je overtuigen. Ik ben zelf verder erg benieuwd naar Xanadu: lijkt me een heerlijk hap-slik-wegje en daar zijn ze in New York verrweg het beste in. The Color Purple en Curtains heb ik tot nu toe altijd aan me voorbij laten gaan; wat Color betreft moet ik dat misschien eens heroverwegen (maar ik vind de score zo vervelend!). Spelling Bee is zo’n geval van “altijd op het lijstje maar nooit aan toegekomen”. En Ryan Idol: tja….Ryan Idol. Begin ervan te blozen. Stond afgebeeld in eerste….nou ja laat maar…..

Veel plezier in Londen. Ander weer, andere mensen, andere theaters. Altijd relaxed in vergelijking met New York (maar New York heeft opwinding: Londen is als thuis…)

Ik blijf je lezen!
Jacco

Dit kost inderdaad een vermogen, maar ik het het er voor over. Ik ben verzot op theater en in deze steden is het wat mij betreft as good as it gets (ook omdat ik een passie voor de Engelse taal heb). Ik ben het helemaal met je eens dat er momenteel in NY veel meer op musicalgebied gebeurt dan in Londen. Die laatste stad lijkt de afgelopen jaren niet veel nieuws op dat gebied voort te brengen (een uitzondering is natuurlijk “Billy Elliot”). Het overige theater (ik ben niet alleen liefhebber van musicals) is echter top en “The History Boys”, die ik in het National Theatre met de originele cast zag, is zeker een van mijn favoriete stukken.

“Spring Awakening” was helemaal geweldig! Wat “The Color Purple” betreft, de score op zich is inderdaad niet bijzonder, maar werkt wel in de show als geheel. De “Spelling Bee” moet je volgende keer echt gaan zien. Het is een klein juweeltje, waarbij je constant in een deuk zal liggen. Erg goed geesnceneerd door James Lapine.

Leuk te horen dat de verslagen bevallen. Inmiddels ben ik in Londen en dat is inderdaad meer thuis. Hier kom ik echt tot rust. Binnenkort kun je verslagen verwachten van “The Lord of the Rings”, “Dealer’s Choice” en “All About My Mother”.

Groetjes,
Brian

Het dagboek is inmiddels weer behoorlijk aangevuld!

Met deze bijdrage komt er een einde aan het dagboek van mijn theatermarathon in NY en Londen:

Vrijdag 12 oktober

All good things must come to an end. Vandaag is de laatste dag van mijn theatermarathon en ik was vastbesloten het onderste uit de kan te halen. Als eerste woonden we de opening bij van de tentoonstelling “Seduced: Art and Sex from antiquity to Now” in het Barbican. Deze collectie was vooral interessant omdat het kunstwerken uit diverse culturen bevatte, waaronder uit India, China, Japan en het moderne Westen (Andy Warhol, Robert Mapplethorpe, Jeff Koons).

’s Middags (bijgekomen van alle erotiek in het Barbican) kwamen we Ben James Ellis tegen op Leicester Square, die met zijn familie van Ben & Jerry’s-ijs aan het genieten was. Ben was een waardige finalist bij “Any Dream Will Do” (BBC) en is momenteel in previews met “Hairspray”, waarin hij de rol van Link Larkin vertolkt.

Op Leicester Square zagen we in de Vue-bioscoop ook de spannende sci-fi-film “The Invasion” met Nicole Kidman en Daniel Craig. Het is de zoveelste remake van “Invasion of the Body Snatchers”, maar wel erg vermakelijk en ongetwifeld een afspiegeling van het huidige politieke klimaat.

Mijn laatste theateravond bracht ik door op mijn favoriete plek: het National Theatre (NT), gelegen aan de South Bank. Hier is het gigantische familiestuk “War Horse” in previews. Het is gebaseerd op het jeugdboek van Michael Morpurgo en speelt zich af in Engeland en België gedurende WO I. Het NT heeft de gerenommeerde Zuid-Afrikaanse Handspring Puppet Company aangetrokken om de diverse dieren, m.n. de paarden, d.m.v. poppen op spectaculaire wijze tot leven te brengen.

Het verhaal gaat over de sterke band tussen het Engelse jochie Albert (Luke Treadaway) en zijn paard. Ze worden op dramatische wijze van elkaar gescheiden tijdens de oorlog, waar ze individueel allerlei drama’s ondergaan. Als paard en jongen aan het eind van de oorlog weer herenigd worden is er geen droog oog in de zaal.

De Handspring Puppet Company weet op ingenieuze wijze gestalte aan de paarden te geven. Je gaat echt geloven dat ze leven en je ziet ze letterlijk ademen. Het kost dan ook 3 artiesten per paard om dit voor elkaar te krijgen. Het is duidelijk dat dit een van de eerste previews was, want niet alle beesten werkten nog naar behoren. In het 1e bedrijf werd de show dan ook even door de stage manager stop gezet, omdat een van de hoeven van het hoofdpaard (Joey) niet functioneerde.

Met “War Horse” hebben regisseurs Marianne Elliott en Tom Morris een grootse en aangrijpende familieshow neergezet voor de aankomende feestdagen. Ik miste echter wat van de diepgang en interessante personages van de voorgaande familieshows van de NT, m.n. “His Dark Materials” en “Coram Boy” (kreeg een Broadway transfer). Het verhaal volgde naar mijn smaak iets te standaard jeugdverhaal, maar kinderen zullen ongetwijfeld een indrukwekkende avond hebben (was bij deze preview al het geval).

Het emotionele centrum van deze show is zonder enige twijfel de jonge Albert, op innemende wijze vertolkte door supertalent Luke Treadaway. Hij weet zijn liefde voor het paard Joey met zoveel ongecensureerde overgave en passie over te brengen, dat hij iedereen in de immense zaal zonder moeite voor zich weet te winnen.

Dat was het dan. Het laatste stuk van de theatermarathon en ook van mijn dagboekbijdrage. Van mij hoeft er geen einde aan te komen, maar mijn bankrekening zegt helaas iets anders. Op weg naar het hotel kwamen we Ben James Ellis (en 2 collega’s) weer op straat tegen (ons hotel ligt vlak bij het Shaftesbury Theatre, waar “Hairspray” loopt). Ben mag dan “Any Dream Will Do” niet gewonnen hebben, maar hij heeft er wel de betere show aan overgehouden. Nu resteert slechts nog inpakken en dan morgen weer met de trein terug naar huis. Ik ga terug met een koffer vol dierbare theaterherinneringen. Dat vind ik het mooie aan theater, het vindt in het moment plaats, is uniek, live, humaan, ongrijpbaar, niet vast te leggen, en leeft daarna slechts voort in de herinneringen van de mensen met wie je op dat moment een publiek vormde.

Link naar overige dagboekfragmenten:
http://www.musicalworld.nl/dagboek/archief

Ik heb net het boek “Broadway Babylon” van Boze Hadleigh uit, die ik tijdens mijn vakantie heb gekocht. Een echte aanrader! Alle Broadwayschandalen en mythes worden hierin uitvoerig beschreven en onderzocht. Het was ook wel een beetje desillusionerend. Vooral de creatie van de musicals “West Side Story” en “A Chorus Line”, die vrij schandalig zijn. Ook meer recente controverses als over de casting van “Miss Saigon” op Broadway en de casting-perikelen van “Sunset Boulevard” komen aan bod.

Hier volgt een aantal leuke citaten uit het boek van prominente artiesten over Broadway:

Madonna:

Broadway is the ultimate live event for people who think.

Hugh Jackman:

Broadway is to entertainment what adrenalin is to your body.

Dame Maggie Smith:

Broadway is where American actors can actually, really, flat-out act.

Angela Lansbury:

Broadway is footprints in the sand- a truism. but therefore more exciting, and thereafter more nostalgic.

Jonathan Larson:

Broadway is first and foremost about promise. It’s the promise of entertainment, and the promise, or illusion, of youth.

Antonio Banderas:

Broadway is the most exciting thing I have done.

Nathan Lane:

Broadway is magic. Or should I say, can be magic.

brian - 25 October 2007 05:32 PM

Ik heb net het boek “Broadway Babylon” van Boze Hadleigh uit, die ik tijdens mijn vakantie heb gekocht. Een echte aanrader! Alle Broadwayschandalen en mythes worden hierin uitvoerig beschreven en onderzocht. Het was ook wel een beetje desillusionerend. Vooral de creatie van de musicals “West Side Story” en “A Chorus Line”, die vrij schandalig zijn. Ook meer recente controverses als over de casting van “Miss Saigon” op Broadway en de casting-perikelen van “Sunset Boulevard” komen aan bod.

Tsja, ik heb ook een poging gedaan tot het lezen van dit boek, maar ik kon er niet doorheen komen. Het las voor mij als een bijeengeraapte verzameling van berichten die in de Telegraaf en Privé beter op hun plek waren geweest. (Of in dit geval in de NY Post waar het nagenoeg hetzelfde informatieniveau behaalt als de columns van Michael Riedel). Het kan mij niet heel erg veel schelen als Alan Jay Lerner het ook met mannen heeft gedaan, zolang hij maar mooie teksten maakte. En een compleet hoofdstuk wijden aan Wildcat? Terwijl ik de meeste info die over het ontstaansproces van deze show wordt gegeven al in andere boeken had gelezen. Ik ben gestopt met lezen toen Hadeleigh aankwam met de reactie van Madeline Kahn op Nathan Lane in The Producers. Volgens mij was mevrouw Kahn al ruim twee jaar overleden toen The Producers in premiere ging. En een boek gevuld met quotes over een bepaalde gebeurtenis is leuk, zolang de quotes beide kanten van de zaak belichten. Bij het lezen van dit boek had ik vooral het gevoel dat de schrijver continu opzoek was naar sensatie en reacties die een ander perspectief belichten, achterwege heeft gelaten om een zo smeuïg mogelijk verhaal te kunnen vertellen.
Ik moet zeggen dat ik de boeken van Ethan Mordden meer kan waarderen, die naast af en toe een uithaal naar bepaalde personen ook inzicht geeft in de musical zelf en een naar mijn mening meer gebalanceerde kijk geeft op het Broadway van voor en achter de schermen.

Het heeft inderdaad wel een groot roddelgehalte, maar daarom ook een heerlijk voor in de vakantie. Er staan echter ook wel best wat goed geresearchte stukken tussen. (voor zover ik dat kan bepalen), zoals de hoofdstukken die ik noemde over “West Side Story”, “A Chorus Line”, “Miss Saigon” en “Sunset Boulevard”.

Het hoofdstuk over “Wildcat” vond ik wel entertaining, omdat het een goede illustratie is van hoe ver een “naam” kan gaan wat betreft in een musical willen staan, maar er niet de competenties voor hebben. En Lucille Ball was in die tijd echt een megaster.

Alle hoofdstukken met citaten vond ik juist lekker lezen. Tussen de voorstellingen door, bij de Starbucks, op het vliegveld, in de trein, etc. Misschien had ik er ook minder geduld voor gehad als ik niet in vakantiestemming was. Wat de andere kant betreft. Daar zijn wat mij betreft genoeg naslagwerken voor.

Michael Riedel komt overigens heerlijk als bad guy over in de schitterende documentaire “Show Business” (waarin Wicked, Avenue Q, Caroline or Change & Taboo een seizoenlang op Broadway werden gevolgd).

Van Ethan Mordden heb ik slechts een boek over Rodgers & Hammerstein gelezen.

Wat een vakantie !  Jaloezie bekruipt mij 😉  😄

Van al die voorstellingen heb ik zelf alleen “Joseph”  gezien, waar jij niet heel erg enthousiast over was. Ik heb zelf de cd jarenlang gedraaid (intussen grijs geworden) en was intussen heel erg benieuwd naar de musical zelf. Daarom misschien bevooroordeeld maar ik heb een leuke avond gehad. Je moet ook vooral in de gaten houden dat het ooit als kindervoorstelling is begonnen, waarin vaker een ‘tochtje langs verschillende landen’ wordt gehouden.

En over Preeya Kalidas, schijnt tijdens de ‘press night’, ‘screechy’ te hebben geklonken, maar ik ben nu drie weken geleden geweest en daar is ze helemaal van teruggekomen. Misschien “zit” de rol nu beter ?

Heb je ‘Making it on Broadway (actors’ tales of climbing to the top)’  gelezen ? Geeft ook inzicht in “hoe dat gaat” op Broadway en West End.

(Edit omdat ik niet kan spellen 😉

Ik was inderdaad niet zo gecharmeerd van “Joseph”. Het is totaal niet waar ik naar verlang in een theaterstuk. Ik moest erg lachen toen ik onlangs de beschrijving van de musical las van toneelschrijver Mark Ravenhill in The Guardian:

The show itself was noisy and ugly. It was a kitschly enjoyable event, though it had as much to do with a night of good theatre as homemade porn does with a lifelong relationship.

Preeya Kalidas vond ik ook al niet zo denderend zingen in “Bombay Dreams”. Ze heeft zeker haar charmes, maar is vocaal niet de sterkste en de rol van de narrator vereist niet veel meer dan goede zang. Ik begrijp van jouw dat ze in elk geval beter in de rol zit dan op de premiere.

“Making it on Broadway” heb ik nog niet gelezen. Wie is de schrijver? Ik zal het aan mijn lijstje toevoegen. Ik heb net “Actors at Work” van Rosemarie Tichler en Barry Jay Kaplan gelezen. Openhartige en verhelderende interviews met meesters uit het vak als Kevin Kline, John Lithgow, Patti LuPone, Mandy Patinkin, Kevin Spacey en Meryl Streep. Momenteel lees ik het boek over Boublil & Schonberg. Fascinerend om over hun unieke werkwijze te lezen. Zeker nu ik net de cast recording van “The Pirate Queen” aan het beluisteren ben.

Ik las b.t.w. net dat 2 v/d stukken die ik in Londen zag een transfer hebben gekregen. “Dealer’s Choice” is de zoveelste productie van de Menier Chocolate Factory die naar het West End zal verhuizen (Sunday in the Park with George, Little Shop of Horrors) en de schitterende “Macbeth” met Patrick Stewart krijgt een transfer naar NY.

brian - 30 October 2007 06:08 PM

Ik was inderdaad niet zo gecharmeerd van “Joseph”. Het is totaal niet waar ik naar verlang in een theaterstuk. Ik moest erg lachen toen ik onlangs de beschrijving van de musical las van toneelschrijver Mark Ravenhill in The Guardian:

The show itself was noisy and ugly. It was a kitschly enjoyable event, though it had as much to do with a night of good theatre as homemade porn does with a lifelong relationship.

Preeya Kalidas vond ik ook al niet zo denderend zingen in “Bombay Dreams”. Ze heeft zeker haar charmes, maar is vocaal niet de sterkste en de rol van de narrator vereist niet veel meer dan goede zang. Ik begrijp van jouw dat ze in elk geval beter in de rol zit dan op de premiere.

“Making it on Broadway” heb ik nog niet gelezen. Wie is de schrijver? Ik zal het aan mijn lijstje toevoegen. Ik heb net “Actors at Work” van Rosemarie Tichler en Barry Jay Kaplan gelezen. Openhartige en verhelderende interviews met meesters uit het vak als Kevin Kline, John Lithgow, Patti LuPone, Mandy Patinkin, Kevin Spacey en Meryl Streep. Momenteel lees ik het boek over Boublil & Schonberg. Fascinerend om over hun unieke werkwijze te lezen. Zeker nu ik net de cast recording van “The Pirate Queen” aan het beluisteren ben.

Ik las b.t.w. net dat 2 v/d stukken die ik in Londen zag een transfer hebben gekregen. “Dealer’s Choice” is de zoveelste productie van de Menier Chocolate Factory die naar het West End zal verhuizen (Sunday in the Park with George, Little Shop of Horrors) en de schitterende “Macbeth” met Patrick Stewart krijgt een transfer naar NY.

Ik heb ‘Bombay Dreams’ ook gezien in 2002, en daar kan ik me alleen nog de personages, het verhaal en de ‘treindans’  van herinneren, verder niet hoe er gezongen werd en of dat goed was of niet. De cd draai ik nog wel regelmatig.

Het boek heet “Making it on Broadway (Actors’ tales of climbing to the top)  geschreven (of liever de interviewfragmenten zijn gequoot)  door David Wienir en Jodie Langel met een voorwoord van Jason Alexander.