Mary Poppins
Prince Edward Theatre
zaterdag 12 januari 2008 - avond
Op 12 januari 2008 viel na 1282 voorstellingen het doek op West End voor Mary Poppins een voorstelling die vanaf december 2004 vele harten wist te betoveren waaronder dat van mij. Op de keper beschouwd is het afreizen naar Londen voor een dernière niet iets wat bij mijn nuchterheid past, maar ruim van tevoren toch besloten om een kaartje te boeken. En daar zit je dan die bewuste avond op rij 5 in de stalls, omgeven door mensen die de voorstelling net zo’n warm hart toedragen en willekeurige theaterbezoekers die er pas bij de aankondiging achterkomen dat het de allerlaatste is.
Drie uur later en een gedenkwaardige voorstelling later verenigd in het donderende ovationele applaus. Het werd een magische nooit te vergeten avond waarbij Gavin Creel in een emotioneel dankwoord de band tussen publiek en cast zo treffend wist te verwoorden
Scarlett Strallen is de Mary Poppins die ik het vaakst heb gezien en nog altijd ‘practically perfect’ in de rol. Een genot om naar te kijken en te luisteren. Strallen verving de originele Poppins Laura Michelle Kelly vanaf oktober 2005 met een korte onderbreking van november 2006 tot mei 2007 toen de hoofdrol werd vertolkt door Lisa O’Hare. En hoewel het duidelijk was dat de laatste scenes met Bert (Gavin Creel) haar zichtbaar zwaar vielen straalde ze als nooit tevoren in de rol van de kordate en strenge maar rechtvaardige gouvernante.
Het is lastig aan te geven waarom Mary Poppins voor mij onbetwist de beste Disney musical is. Natuurlijk zijn daar het prachtige design van Bob Crowley waarvan ik erg benieuwd ben hoe dat vertaald gaat worden naar de tourversie en de energieke choreografie van Matthew Bourne. Zijn het de verhalen van Pamela Travers, het het scriptvan Julian Fellowes en de regie van Richard Eyre ? Of is het de tijdloze klassieke muziek van de Sherman broers zo geniaal aangevuld door George Stiles en Anthony Drewe die voor de theaterversie een heel scala aan nieuwe muziek en tekst toevoegden ?
Het prachtige aan de voorstelling is dat Mary Poppins een mysterie blijft. Een mens of een geest, waar komt ze vandaan en wat zijn haar banden met de Bird Woman en Bert ? Een voorstelling die erin is geslaagd hele verschillende generaties aan zich te binden en waarbij volwassenen in kinderlijke verwondering kunnen genieten.
Het was voor mij de tweede keer dat ik de aangepaste Broadway versie zag. En hoewel de veranderingen perfect werken in bij voorbeeld de technicolour versie van ‘Jolly Holiday’ is het toch jammer dat ‘Anything Can Happen’ minder overtuigend overkomt dan in de originele enscenering.
De laatste keer dat Mary Poppins het luchtruim koos is een beeld dat op mijn netvlies staat geëtst. Parallel aan de baan van Mary door het auditorium onstak het personeel van het Prince Edward witte lichtjes als opflakkerende sterren die Poppins nog eenmaal gedag zeggen.
Na het dankwoord van Gavin Creel in tranen, worden alle jonge Janes en Michaels en de crew het toneel op gehaald en later nemen George Stiles en Anthony Drewe dankbaar het applaus van het publiek in ontvangst. Volgens mij was ook Bob Crowley daarbij maar zeker weten doe ik dat niet.
Na een zinderende reprise van ‘Supercalifragilisticexpialidocious’ waarbij het publiek van harte meezingt en -klapt, dwarrelt een zee van witte en roze confetti in de vorm van kleine hartjes over het publiek neer en is het allemaal voorbij ...
Theater is en blijft een raar en prachtig fenomeen. Met de voorstelling en de emotie nog vers in het geheugen loop ik op zondagochtend in een regenachtig Londen nog een keer langs het Prince Edward en hoewel Mary Poppins nog fier op de kop van het theater prijkt zijn de posters onder de arcade al vervangen door de ‘Jersey Boys’ en is men bezig met het inladen van de decors in enorme trailers.
‘Mary Poppins’ is al niets meer maar ook niets minder dan een prachtige theaterherinnering waar ik met heel veel plezier en liefde aan terugdenk. Gavin Creel verwoordt het mooi in zijn herinneringen aan de laatste op zijn blog : ‘standing in flower petals, in front of an unbelievable crowd, with the lights on you and your friends standing around you full of love and life, and the moment…just there’
En om met de woorden uit die prachtige voorstelling af te sluiten : Au revoir Mary Poppins, til we meet again !
Groeten,
Theo
