28 februari was de allereerste try-out van Jersey Boys in Londen. Frans was erbij en schreef een verslag. Lees hier zijn bevindingen.

ik heb er wat materiaal van gezien en de cd gehoord, maar persoonlijk snap ik die 4 tony awards niet.
ik vind er niet veel aan, en denk dat ik het links laat liggen als ik vd zomer in Londen ben

‘Jersey Boys’ staat wel op m’n lijstje voor mei. Ik weet ook niet zo goed wat ik ervan moet denken. De CD kon me niet erg boeien maar wellicht dat het in het theater anders en beter werkt. ‘Jersey Boys’ lijkt me ook zo’n typisch Amerikaanse voorstelling die daar misschien beter past dan in Londen.

Ik vind de cast recording wel lekker klinken en zal de show ongetwijfeld een keer in Londen gaan zien. Uitzonderlijke verwachtingen heb ik echter niet.

Bedankt voor het verslag Frans! Denk je dat het in Londen zal aanslaan? In NY is het de ‘hot ticket in town’. Ik had het er niet voor over om absurde bedragen voor premium seats te betalen, alhoewel John Lloyd Young wel fantastisch moet zijn als Frankie. Ik vermoed dat de Britse cast iets minder geloofwaardig zal zijn als Jersey Boys. Zijn de accenten een beetje te doen?

brian - 06 March 2008 05:21 AM

Denk je dat het in Londen zal aanslaan? In NY is het de ‘hot ticket in town’. Ik had het er niet voor over om absurde bedragen voor premium seats te betalen, alhoewel John Lloyd Young wel fantastisch moet zijn als Frankie. Ik vermoed dat de Britse cast iets minder geloofwaardig zal zijn als Jersey Boys. Zijn de accenten een beetje te doen?

Ach, die accenten zijn in orde. Een beetje overdreven, want Jersey Boys is nu eenmaal een comedy in gangstersferen. En om de dialectendeskundige uit te hangen, dat laat ik graag aan anderen over. Het zal net zo zijn als met Dirty Dancing. Je herkent de doelgroep niet op straat, maar in de zaal ontpoppen zij zich als diehardfans die twintig of meer jaren in stilte hebben gewacht om een revival van hun favoriete idolen of favoriete film mee te maken. Om dan twee uur lang tijdens de voorstelling uitzinnig te joelen en mee te klappen. Mensen zijn razend enthousiast en nemen al heel dankbaar genoegen met een beetje herkenning. Dat is vooral te merken aan de lengte van de songs, soms minder dan de helft van de oorspronkelijk duur! Ik had liever een volledige C’mon Marianne gehoord. Finale Who Loves You is zelfs korter dan op de soundtrack!

Groeten, Frans.