Gisteravond in een uitverkochte zaal in Breda: Simone Kleinsma — Songs from the heart.
Na vele glansrijke rollen gaat Simone Kleinsma dit keer op als zichzelf in een show waarin ze ook bereid is zich van een kwetsbare kant te laten zien.
De opening van de show is heel “jazzigâ€, heel erg lekker, Simone zingt dit erg mooi, tel daarbij de band bij op en je hebt een prima opening. Vanaf het eerste moment moet je naar Simone kijken, en dat stopt alleen even wanneer je de vreselijk enthousiaste percussionist Mike Schaperclaus ziet spelen, deze man heeft duidelijk plezier in z’n werk. Aan het einde van dit blokje stelt ze haar P.A.’s Joost de Jong en Daan Wijnands voor, want wie ben je tegenwoordig nog als je geen P.A.’s hebt. Al meteen is duidelijk dat deze assistenten dansers zijn, en goede ook.
Dan gaat Simone vertellen en zingen over haar eerste liefdes en versterkt het gevoel dat ze uitspreekt met prachtige liedjes, die speciaal voor Kleinsma vertaald zijn naar het Nederlands, want het is duidelijk dat ze in eigen moerstaal het meeste weet te raken.
Simone is niet helemaal alleen gekomen waar ze nu is. Op het scherm krijgen we een filmpje te zien waarin Gerard Cox, André van Duin en Paul de Leeuw een gezellig onderonsje hebben Simone om vervolgens een deuntje te zingen over hun geliefde†Moonâ€.
Opnieuw blikt Simone terug, naar haar rol als Judy Garland en zingt opnieuw “Somewhere over the Rainbowâ€. Meteen daarna refereert ze aan de dochter van Judy, Liza Minelli, die het volgende nummer op haar repertoire heeft staan. Ze zingt “stille liefde†en weet te ontroeren met haar gebarentaal.
Voordat de pauze begint eerst nog een vrolijke medley over een trauma van Simone: Het songfestival. Heerlijke herkenbare meezingers die je toch liever maar niet meezingt omdat je dan Simone niet verstaat.
Het tweede deel begint heel klein, met Omarm van Blà¸f. Hier heeft Paskal Jakobsen misschien nog wat aan, hij laat het eerste couplet altijd door de dames in het publiek zingen, maar in het vervolg is het misschien een puik plan om Simone Kleinsma in te horen. Ondanks dat de vertolking echt heel goed was vraag ik me wel af of het verstandig is na de pauze al meteen zo klein te beginnen, de mensen in de zaal zijn er gewoonweg nog niet helemaal bij.
Onlangs krijgen Annie MG Schmidt en Harry Banink nog postuum een oeuvre award, en ook Simone Kleinsma heeft gesnapt dat het duo heerlijke nummers heeft gemaakt en zingt dan ook een kleine medley. Ze lijkt wat mij betreft gemaakt om dit repertoire te zingen. Daarna volgt een andere overleden liedschrijver: Robert Long. Ze zingt “Huil maar†een onbekend nummer, maar zoals ze zelf zegt “een pareltjeâ€. En dat was het.
En dan musical, waar eigenlijk bijna iedereen in de zaal denk ik op zat te wachten, het is immers toch waar ze groot mee is geworden. We krijgen Charity Hope en Madame Thernadier te zien. Een van de absolute hoogtepunten van de avond was de vertolking van “De winnaar krijgt de macht†uit Mamma Mia. Ik snap meteen waarom ze een musical award heeft gekregen voor deze rol, en weet gewoon dat ik iets vreselijk moois heb gemist daar in het Beatrix theater. Ze zingt dit nummer vol emotie, ze brengt het over. Met zo weinig, een kleine balling van de vuist bijvoorbeeld, een zin kracht bij zetten zodat die als een bom inslaat. Dat kan ze. Ook als je het verhaal niet kent weet je meteen waar het over gaat. Simone Kleinsma op haar best.
“Op avonden als deze, is er altijd iemand die je mistâ€, aldus Simone. Ze zingt twee prachtige nummers over naar vader (Pap, kan je me horen?) en haar dochter (Mijn meisje). Tranentrekkers.
De zaal is nog aan het bijkomen als verteld dat ze volgend jaar een van haar droomrollen mag gaan vertolken: Norma Desmond. Ze zingt “Goodbyeâ€, en dat doet ze nu al zo goed dat Sunset Boulevard met Simone in de hoofdrol wel een succes moet worden. Ik word wel heel nieuwsgierig naar de vertaling, ik hoop dat Simone er wat mee kan.
Dan zijn we aan het einde van de show gekomen. Nog even knallen met “Walking on sunshineâ€, om vervolgens een groot applaus binnen te halen, ons heel bescheiden te vragen of we weer willen gaan zitten en heel klein eindigen met “Misschien vannachtâ€, samen gezongen met haar P.A.’s.
Het was een fijne avond. Simone Kleinsma is met recht een vakvrouw te noemen, misschien wel de grootste van Nederland. Als zij op de bühne staat kan ze binnen no-time veranderen van glamour naar klein en breekbaar. Haar mimiek is vreselijk sterk en doet de liedjes nog beter uitkomen. Ze weet een show neer te zetten, inclusief dans en de nodige humor. Persoonlijk vond ik het decor een beetje lelijk, maargoed, wie kijkt er nou naar het decor als daar dé Simone Kleinsma staat? Songs from the heart, een treffende titel.
