Vorige week 2 maal deze leuke voorstelling mogen zien. En genoten!
Natuurlijk is het balen als je naar Stuttgart vliegt om Willemijn Verkaik als Donna te zien spelen en je bent een uur in Duitsland en dan hoor je dat ze ziek is. De dag erna heb je hoop dat ze de avond waarvoor jij kaartjes op rij 3 hebt wel speelt, maar als je dan in de middag al leest dat haar cover Patricia Hodell opgaat die avond dan komen eerder geleerde lessen ’ Omgaan Met Teleurstellingen’ en ‘Het Beste Ergens Van Maken’ goed van pas 😊
Ik moet er ook bijzeggen dat ik een historie heb met MamaMia! Toen hij in NL speelde heb ik hem nooit gezien omdat er toen veel naar gedoe was in mijn leven en mijn hoofd er niet naar stond. In 2008 was ik in New York en waren mijn zusje en ik vastbesloten om ‘m te gaan zien, maar toen gooiden 2 uitverkochte voorstellingen en een storing bij tckts roet in het eten.
Nu dus kans nummer zoveel, die in eerste instantie werd overschaduwd door de afwezigheid van Willemijn. Maar zoals vaak in de musicalwereld kwam alles uiteindelijk toch nog goed…
Donderdag 19 september was mijn eerste kennismaking met MamaMia! Veel van de eerste cast en het ensemble speelden en ik herkende Chiara Ludemann en James Cook uit Wicked Nederland.
Hoogtepuntjes:
Eva Serrarens als Sophie. Mooi meisje om te zien, zingt goed, speelt lekker en deed mij Amanda Seyfried uit de film in 3 seconden vergeten. Gelukkig. Hetzelfde geldt voor Annakathrin Naderer als Ali, wat een energie en een humor. Chiara maakte als Lisa het vrolijke drietal compleet.
Rosie werd gespeeld door Barbara Raunegger, en die deed dat met verve! Fijne timing qua humor, in haar element in de zangnummers en daarnaast gewoon aanwezig, ze doet altijd wel wat en ik had al snel door dat ik haar goed in de gaten moest houden omdat ik anders gewoon subtiele dingen zou missen. En ze danst zo lekker. Vooral in de nummers waarin ze met z’n drieen staan was ze helemaal in haar element en straalde ze. Betty Vermeulen als mannenverslindende geldwolfende cougar Tanja was geweldig! Had al veel over haar gehoord en gelukkig, ze speelde! Ontzettend goed. Ze pastte helemaal in deze rol, heeft haar uiterlijk nogal mee natuurlijk en vooral tijdens “Does your mother know” kreeg ze de hele zaal volledig plat. Hoogtepuntje van de show!
Patricia Hodell nam de rol van Donna over, en dat deed ze helemaal niet slecht, vooral niet tijdens Money Money Money. Dat nummer past bij haar wat donkere stem. In het algemeen viel ook haar dans op, zo natuurlijk en soepel als dat eruit ziet… Natuurlijk vergelijk je haar toch met Willemijn en dacht ik regelmatig ‘hoe zou Willemijn dit gespeeld of gezegd of gedanst’ hebben, vooral na twee vocale uitglijers van Hodell tijdens “SOS” en “The winner takes it all”. Tijdens “Super Trouper”- dat toch erg vooraan in de show zit- kwam ze adem tekort en dat viel op, vooral ook omdat Betty Vermeulen de zeilen naar onze mening behoorlijk bij moest zetten om het nummer te redden. Het klonk in ieder geval niet al te best. Wat er verder mis ging weet ik niet, maar aan het einde van ‘Super Trouper’ stonden Vermeulen en Raunegger ook naar Hodell te seinen dat er iets was en Hodell knikte wat, het was voor ons als publiek wel duidelijk dat er wat mis ging. De Donna van Hodell was verder ingetogen, zowel qua humor als qua persoonlijkheid. Het plaatje met Serrarens klopte, overtuigend als moeder en dochter.
Bij de drie mannenrollen vielen vooral Jerry Marwig (Sam) en Marek Sarnowski (Bill) op, vooral vanwege de enorme bijval van de dames in de zaal. Beide avonden trouwens, er werd behoorlijk wat afgejoeld! Marwig speelt goed en het duet met Serrarens (“Knowing Me Knowing You”) was erg prettig om naar de kijken en te luisteren. Sarnowski was erg grappig als Bill, kan verschrikkelijk goed ‘slecht dansen’ en had de hele avond de lachers op zijn hand.
Na de show hadden we een dubbel gevoel, want we hadden echt genoten, maar dat gevoel van ‘hoe had Willemijn dat gedaan’ bleef toch hangen. Ook hadden mijn reisgenootje en ik ons enorm verheugd om Willemijn eens in een andere rol dan Elphaba te zien, en die kans hadden we nu gemist. Aan de andere kant hebben we ook onszelf moed ingepraat, we moesten nog 2 dagen in Stuttgart doorbrengen, dus wat ons betreft nog een kans om misschien Willemijn toch nog te zien. Voor de voorstelling begon aan de kassa gevraagd of er nog kaartjes waren voor de voorstelling op vrijdag en die waren er, maar ergens hielden we er ernstig rekening mee dat het deze reis niet meer ging lukken om Willemijn te zien spelen in MamaMia!.
De dag erna zaten we koffie te drinken toen Willemijn opeens tweette dat ze onderweg was naar Stuttgart. Plannen werden spontaan omgegooid (net als mijn koffie), See Tickets Duitsland werd gecheckt op goede plekken, creditcardoverzichten werden tevoorschijn gehaald en ook direct weer weggedrukt want voor ons was het duidelijk: wij gaan vanavond weer!
We bleven wel de hele dag bijna dwangmatig de social media checken of er echt geen castaankondiging kwam voor Donna, maar omdat het donderdag al om 13 uur bekend was dat Hodell speelde en wij om 16:30 op vrijdag nog niets gelezen hadden het risico genomen en bij opening van de ticketoffice in het Palldium hadden wij in no time onze kaarten voor die avond. Weer op rij 3! :cheese:
Dan loop je het theater in en bij de merchandise liggen dan de A4-tjes met de castbezetting van die avond, en dan hoop je die ene naam te zien: en die stond er!
Dus zo kon ik opnieuw genieten van MamaMia!, nu met Willemijn Verkaik als Donna. Wat enorm opviel was het verschil tussen Willemijns Donna met die van Patty Hodell: Willemijns Donna was grappiger, extraverter en vrolijker. Daardoor heb ik het gevoel dat ik 2 verschillende Donna’s heb gezien. Ik heb geen voorkeur voor de ene of de andere, maar Willemijn had meer lachers op haar hand, vooral in het begin en tijdens Dancing Queen. Haar mimiek en droge humor sloten perfect aan bij Rauneggers humor en de onderkoelde gekkigheid van Betty Vermeulen. Het plaatje van die drie klopte perfect. Met Eva Serrarens vond ik het niet altijd even makkelijk om Willemijn als vrouw te zien met een dochter van 20/21. Soms leek ze meer een oudere zus, juist vanwege haar vrolijke en jonge manier van doen.
Het was Willemijn niet aan te zien dat ze ziek was geweest, ze zag er heel goed uit en straalde, vooral tijdens de nummers met Raunegger en Vermeulen. Ze had er echt lol in en dat was heel duidelijk te zien. Het was leuk om haar in een andere rol te zien omdat ze nu iets heel anders van zichzelf kan laten zien. Bij Elphaba was ze verstopt onder een laag groene schmink, pruiken en een grote zwarte jurk, hier staat ze in een zwarte neglige en blote voeten op de buhne en dat is toch heel anders.
Qua zang was het prima in orde, dat verwacht je eigenlijk ook van Willemijn. Juist de nummers die donderdag niet goed gingen bij Hodell liepen bij Verkaik gesmeerd. Hoogtepunt een prachtige uithaal na ‘The winner takes it all’. De zaal reageerde daar dan ook direct op want ze kreeg een donderend applaus.
O ja: Matthias Otte speelde Harry en die zong geweldig! Donderdag hadden we Volker Metzger gehad die misschien iets minder zong maar wel weer qua persoonlijkheid een hele leuke Harry neerzette.
Verder viel me nog op dat ik enorm snel gewend was aan het Duits. Dat had ik niet verwacht. Donderdag speelde de cast voor een volle zaal, op vrijdag was de zaal aanzienlijk leger. Daardoor kon iedereen op de eerste paar rijen nog kon opschuiven naar voren. Als we wat brutaler geweest waren hadden we zelfs nog snel op rij 1 kunnen zitten.
De AU hebben we links laten liggen deze keer. Dat hadden we al in New York na Wicked gedaan en we hadden allebei het gevoel dat dat deze keer niet hoefde dus daar kan ik jullie geen dingen over vertellen.
Voor de mensen die nog gaan: heel veel plezier!
