Vanavond de avant-première gezien. Alleraardigste voorstelling.
Er is overduidelijk wel (iets te) goed gekeken naar musicals als Daens. Enkele scenes zijn nagenoeg een kopie. De “wasmeisjes” uit Magdalena of de “weefmeisjes” uit Daens, inclusief het stampen en ritmisch naar voor wandelen, nagenoeg een kopie van Daens. De ‘onmogelijk’ liefde hier of die tussen Jelle Cleymans en Fré Souffiau in Daens ... nagenoeg identiek, ook qua melodie of scene-setting. In Daens was de kluchtige scène met Chris Van De Durpel op de step niet nodig en stond ze haaks op het verhaal. Hier idem voor de scene met Father Walsh met de misdienaars en de kaarsen, compleet haaks op het verhaal. Na de pauze bezingt Father Walsh zijn twijfel ten aanzien van God ... Lucas Van Den Eynde “Wat blijft er van me over” uit Daens bis ... soms zijn de kopies van thema’s uit Daens al te opzichtig en te veelvuldig, inclusief de choreo ... Een aantal muzikale thema’s keren ook (iets te vaak) terug, zeker in deel één, ook gehoord van vele andere mensen in de cafetaria tijdens de pauze. Tot daar de beperkte kritiek.
De acteerprestaties zijn over het algemeen prima. Anne Lauweryns of Dieter Troubleyn hoeven de knepen van het vak niet meer te leren, ook de anderen kwijten zich prima van hun taak. Leuke samenzang ook. Aardig scenario ook van Wanne Synnaeve, zeker een talentvolle kerel, al kopieert hij dus iets te vaak nogal opzichtig uit andere musicals en is de spanningsboog niet altijd even strak. Ook de ontknoping van de plot is aan het eind wat bruusk. Maar talent ... zeker en vast!
Zeker een aanrader voor wie houdt van een nagelnieuwe (chapeau!) Vlaamse semi-professionele musical.
Los van de productie en het onmiskenbare talent ... wel een hels probleem bij alles wat te maken heeft met Fakkelteater (lees: Sam Verhoeven), Elckerlyc, Stadsschouwburg en ga zo maar door ... de overduidelijk uitgelokte georchestreerde en niet echt verdiende staande ovaties. Een staande ovatie is voor iets uitzonderlijk. Uniek. Als bij elke voorstelling, inclusief een “Soundmixshow’ of deze verdienstelijke “Magdalena” georchestreerd wordt rechtgestaan, doorgaans door familie of vrienden theatraal uitgelokt, is het “uitzonderlijke” van een staande ovatie weg. Iedereen volgt wel, niemand wil de zure zitteblijver zijn, maar de helft van de zaal doet het niet van harte. Nederlandse toestanden dus, we staan voor alles recht. Slechte zaak voor publiek, én acteurs. Een probleem in vooral Fakkel, Elckerlyc en Stadsschouwburg, en even storend voor de mensen die samen met ons buiten wandelden nadien. “Goed, maar die eeuwige staande ovaties gaan irriteren en zijn fake” ... hun woorden ... jammer !
Verder, een aardige aanrader!