Wat me opvalt in diverse reportages is dat de acteurs/makers regelmatig zeggen dat Bridges een soort universeel liefdesverhaal is waar iedereen wat in kan herkennen. De voorstelling wordt ook wel een beetje in de markt gezet als ultieme liefdesmusical. Ik heb de musical gezien en vond het centrale conflict absoluut interessant en alle spelers waren top, maar om nou te zeggen dat het verhaal zo herkenbaar is…
Het centrale dilemma lijkt mij nogal onlosmakelijk verbonden aan een traditioneel gezinsleven in de jaren ‘60. Vrouw leidt na de oorlog een veilig gezinsleven, wordt “wakker” geschud door een scruffy fotograaf en moet dan besluiten of ze bij haar gezin blijft of voor het avontuur kiest. Interessant om naar te kijken, maar ik als begin twintiger heb absoluut geen persoonlijke connectie met die thematiek. Het dilemma zit ook nogal ingebouwd in het traditionele idee van een gezin en man-vrouw relaties, dus ik kan me voorstellen dat het voor LGBT+-bezoekers wellicht ook minder herkenbaar is (maar misschien spreek ik voor mijn beurt nu).
Is verder geen aanklacht of zo (ik vind het zeker een mooie voorstelling), maar ik vind die universele herkenbaarheid waarmee geleurd wordt zo’n onzin haha.