Uiteraard bestaat absolute objectiviteit niet. Toch zijn sommige mensen beduidend beter in staat een zo objectief mogelijk oordeel te geven dan anderen. Maar behalve als je als recensent dat pretendeert te zijn, is dat ook niet nodig. Er zijn een aantal zaken natuurlijk wel objectief te beschrijven. Zuiver of niet, geluidsbalans, verstaanbaarheid, dingen die op een of andere manier niet kloppen. Kwaliteit wordt al subjectiever, en hoe je het beleeft is dat vaak al helemaal. Toch kun je, ook als het onderwerp jou persoonlijk niet raakt, je vaak toch wel in anderen verplaatsen die meer met zo’n onderwerp hebben. Als schrijver van recensies betekent dat ook dat ik op die momenten anders in de zaal zit, dan als ik als mezelf gewoon een voorstelling bezoek. Dan kan ik wat meer achterover leunen, en het laten inspelen op mijn persoonlijke emoties.
De artiestenuitgangleeftijd heb ik nooit gehad (nou ja, natuurlijk wel, maar in dit tijd was ik niet idolaat van theater(mensen)) en ik was en ben ook niet idolaat van bepaalde spelers, al heb ik natuurlijk ook voorkeuren qua manier van spelen of zingen. Er zijn wel spelers die ik ken dankzij de dingen die ik voor Musicalworld doe en met wie ik persoonlijk contact heb als ik ze tegenkom. Juist omdat ik ook recensies schrijf, zoek ik die contacten juist niet heel bewust op, maar toch ontstaan die soms. Buitenvoorstellingen die last hebben van weersomstandigheden zijn daar een voorbeeld van: samen lijden. Maar tenzij bewust van tevoren afgesproken ga ik niet in de kou bij een deur staan wachten tot er spelers naar buiten komen.ïŠ En zelfs als ik mijn favoriete Dr. Who op straat tegenkom laat ik hem met rust; nou ja, een vriendelijk knikje dat werd geretourneerd.
Wat maakt een voorstelling een goede voorstelling. De ideale voorstelling klopt gewoon. Die weet me te raken dankzij een mix van script, (als het een musical is) muziek, vormgeving en uitvoerenden. Als een van die onderdelen sterk ondermaats is, zal ik me gaan ergeren. Het idiote script van de Bodyguard, de staging van Dirty Dancing, de vormgeving van de M-lab Spring Awakening, de muziek van Je Anne (ook de Antwerpen-vormgeving trouwens) of de hoofdrolvertolking in Man van la Mancha zijn daar voorbeelden van. Dan komt het vaak ook niet meer goed.
Natuurlijk valt het ene wel wat te compenseren met het andere. Spektakel kan een zwakker verhaal toch het zien meer dan waard maken. (Anders zouden Cats en Starlight Express inmiddels toch echt wel uit de theaters zijn verdwenen).
Ik ben dol op coming-of-age verhalen. Billy Elliot en Whistle down the wind zijn 2 van mijn all-time favorites. Our House, 13, Oliver, Matilda, The Secret Garden, Soho Cinders en Legally Blonde zijn nog zomaar wat titels die me erg boeien. Van voorstellingen in die hoek heb ik dus vaak wat hogere verwachtingen.Net als van goede parodieën trouwens, ook daar kijk ik (in het buitenland) enorm naar uit.
Wat betreft wat me doet besluiten wel of niet naar een voorstelling te gaan. Voorstellingen in Nederland kies ik niet bewust uit. Ik wil eigenlijk alle musicals zien, ook al trekt deze mij op voorhand misschien niet helemaal. Cast wordt pas interessant als er meerdere zijn, waarbij een vertolker van zo’n dubbele bezetting juist niet zo in de smaak valt. Ik heb vorig seizoen een bezoek uitgesteld omdat een speler die ik wel goed vind ziek was, en zijn vervanger juist niet tot mijn favoriete acteurs behoort. Of als juist een van de weinige uit het contactenlijstje understudy is voor een rol bijvoorbeeld. Moeten ze niet natuurlijk niet met The Voice mee gaan doen natuurlijk, dan wordt het lastig.
En zeker als de verwachtingen niet hoog zijn kun je nog wel eens aangenaam worden verrast. The Sound of Music was altijd een mwoah musical, totdat ik overdonderd werd in Regent’s Park. Company vond ik geen doorkomen aan totdat ik deze afgelopen Londentrip zag: wat heb ik toen genoten. Ik zag gloednieuwe musicals als Nativity (wilde nog een keer) en Eugenius! (ging nog een keer), maar ook Wasted (en zag als ramptoerist de tweede akte) en Too Close to the Sun (en kon de tweede akte echt niet opbrengen). Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar theater is emotie, dus waarom niet ook alle emoties beleven.
Oh wat betreft de laatste twee voorstellingen, wat achtergrond voor wie de titels niets zegt|:
https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/theatre-dance/news/stop-laughing-its-not-a-comedy-bell-tolls-for-hemingway-musical-1760704.html
Over Wasted was de meeste pers wel positief: ik kom me meer vinden in:
https://www.thetimes.co.uk/article/theatre-review-wasted-at-the-southwark-playhouse-se1-mk8rjznj6