In het kader van de opera zou Brigitte Kaandorp gisteren een stoomcursus opera geven, met medewerking van studenten van het Rotterdams conservatorium. Hoewel ik niet het vermoeden had dat de voorstelling de Musicalparodie “Miss Kaandorp- Brigitte de Musical” zou benaderen klonk de combinatie interessant genoeg om toch eens te proberen. Ik weet heel weinig van opera en ben ook niet echt een liefhebber, maar met “enkel hoogtepunten” moet het toch wel goedkomen.
En interessant werd het zeker. Brigitte Kaandorp vertolkte de rol van Tineke de Bour du Maison, een rijke weduwe die vanwege haar liefde voor de opera die “geheel belangeloos” het conservatorium steunt. “Ze doen soms wel wat klusjes voor me, want voor wat hoort wat natuurlijk”.
Kaandorp is op haar sterkst als ze schaamteloos haar gang kan gaan, en dat is wat ze in deze voorstelling doet. Geen sjiek avondje opera, maar van-dik-hout zaagt men planken.
Dit is zo’n avond waarbij je je steeds afvraagt wat ter plekke wordt geimproviseerd en wat is afgesproken. En waarbij je hoopt dat het meeste is afgesproken.
Natuurlijk zijn er veel dubbelzinnigheden. Als voor Habanera drie mannen uit de zaal worden gehaald (“Niet veel mensen weten dit, maar in de oorspronkelijke versie werd deze aria gezongen op de schoot van drie mannen”) wordt aan de eerste gevraagd of hij homo is. Bij bevestiging twijfelt ze even, maar stuurt m toch weer terug. Het moet wel een uitdaging blijven. De tweede eerste persoon: “Ik zag een jeugdige blouse, maar hij is wel wat ouder”. Als Habanera wordt gezongen dwingt ze eerst de zangeres intiemer te zijn met de heren, en eenmaal op de schoot aanbeland zet Brigitte steeds de handen van de heren strategisch op de zangeres.
Bij de countertenor die Orfeo ed Euridice zingt ontknoopt Kaandorp eerst zijn blouse en ook de broek moet het ontgelden. Met de hand op haar borst wijst ze op de kwetsbaarheid die getoond wordt. Het is niet de enige mannenborst die we te zien krijgen. Tijdens de Parelvissers zien we drie parelvissers gehuld in zwembroek en duikbril, die vervolgens ook nog de zaal in gaan om parels te “vissen”. Ze komen allen voorzien van terug.
Mocht het lijken dat Kaandorp als een humoristische tank door het brave klassieke studentengezelschap dendert; niets is minder waar. Ook zij blijken over de nodige dosis humor te beschikken. Het meest treffend werd dit geillustreerd in het in barbershop-arrangement gebrachte van O Mio Babbino Caro van Puccini. Komisch, en zeer komisch als de achtergrondpartij ineens in het Nederlands overgaat en de ongesteldheid van de zangeres vermeld, en op de koop toe nog een voorraad tampons toont.
Het is dus zeker niet een Kaandorp-show over de ruggen van de studenten. Deze krijgen ruimschoots de ruimte hun talenten te etaleren, en niet elk nummer wordt voorzien van humor. Dat ze stoïcijns en zuiver doorzingen terwijl ze worden uitgekleed, of op andere wijze worden afgeleid zorgt alleen maar voor meer bewondering.
Als aan het slot van de avond de studenten Kaandorp verrassen met een eigen arrangement van haar “Leven zonder angst” lijkt ze zowaar even de kluts kwijt. Maar eenmaal herpakt gaat het dak eraf. De afsluitende polonaise is de kroon op het feestje. Een hilarische avond, waarin we tegelijkertijd een aantal aanstormende klassieke talenten hebben mogen horen.
